Ανάρρωση

Γενικό ρεκτιφιέ.

Αποσπασματισμός

Ο τόπος είχε κιόλας αρχίσει να ξεραίνεται. Δεν είχε βρέξει για δύο μήνες – εδώ κάτω τουλάχιστον. Περίμενοντας το φανάρι κοίταξα αφηρημένα μέσα από το αυτοκίνητο τον δίποδο πύργο της Universal Life. Κοίταξα την ώρα στο καντράν. Όταν ξανακοίταξα έξω, είχε κιόλας σουρουπώσει, απότομα.

Τα πρεζόνια που περιμένουν στο μηχάνημα της Λέστερ Σκουέρ να γυρίσει η μέρα τα μεσάνυχτα, για να πάρουνε δυο φορές το ημερήσιο όριο αναλήψεων: μία στις 23:59 και μία στις 00:01.

Σιωπή στο στάδιο. Μια ολόκληρη πόλη βρίσκεται εδώ. Κάτω από τον αποσκελετωμένο θώρακα της στέγης.

Το θεϊκό σου πάτημα δεν άκουσα, δεν είδα
Ατάραχη σαν ουρανός μ’ όλα τα κάλλη που ’χει

Κάτσε, κάτσε, φίλε μου. Πες μου σε παρακαλώ, τι νιώθει την ανάγκη να τραγουδήσει ο ελληνικός κυπριακός λαός την ώρα του εθνικού θριάμβου; Εμβατήρια. Ποια εμβατήρια; Το Είμαι εγώ ο ναύτης του Αιγαίου με ρεφραίν Ελλάς-Ελλήνων-Χριστιανών. Ε. Ε.

Σκοτεινοί δρόμοι. Είτε έχει ζέστη είτε κάνει κρύο είναι αδύνατο να το δεις, όπως φαίνεται η ζέστη και το κρύο σε άλλες πόλεις. Δεν μπορείς να δεις τη νύχτα ούτε το κρύο ούτε τη ζέστη, αφού δεν υπάρχουν πεζοί στους δρόμους της παλιάς πόλης, για να δεις τον ιδρώτα και το δέρμα να γυαλίζει στην υγρασία, ή παλτά και κασκόλ. Μόνον τα ελάχιστα φώτα σκονίζουν τις επιφάνειες των γέρικων κτηρίων με λίγο μουντό πορτοκαλί, ενώ πού και πού κάποιο αυτοκίνητο ανοίγει δρόμο στραβώνοντάς σε με τα φώτα του.

Για λίγους μήνες μετά τον Απρίλιο του '03 ζήσαμε με βερολινέζικα οράματα, με παραισθήσεις μεγαλείου και ανοιχτωσιάς.

Το έτος είναι 2007. Οι Έλληνες ακόμα ψάχνουν τους Έλληνες, σκλάβοι πάντοτε των ονομάτων, λέξεων. Όμως πάλι, οι λέξεις τους έφτιαξαν, οι λέξεις θα τους ξεκάνουν.

Ο σχετικισμός στην υπηρεσία του κυνισμού.

Σοβαρές υποθέσεις

Ενώ η Ελλάδα υποκύπτει (;) στην κοινωνική και πολιτική δυσπεψία και τον επακόλουθο ιδεολογικό τυμπανισμό, κάποιοι στην Εγγύς Ανατολή ξυπνάνε.

Ο ήχος του ελικοπτέρου

Η γνώση των φυλάκων

Μιά οικογένεια στην αθηναϊκή οδό Νιόβης ρημάχτηκε ανάμεσα στο τηλεοπτικό προϊόν και στο αστυνομικό μπάχαλο. Δεν περιμένω από τους τηλεθεατές να φιλοσοφήσουμε πάνω στις προφανείς αναλογίες του θρύλου της Νιόβης με το δράμα που παίχτηκε. Περιμένω από τους τηλεθεατές να ντραπούμε.
Με σνάκς και ηδύποτα καρφωνόμαστε παραμονές τελετών πολυτεχνείου να μετρήσουμε μολότοφ και την επομένη κλαίμε τα καημένα τα παιδιά που μπλέχτηκαν στα σαγόνια των μπάτσων.
Στις απεργίες και στις γιορτές, η αδιάφορη ολημερής Ελλάδα ξυπνάει στις οχτώ να πεί τον πόνο και την χαρά της στα δελτία ειδήσεων και εξαφανίζεται από τους αγώνες και τα πανηγύρια μόλις αρχίζει το σήριαλ των εννιάμιση.
Είμαστε μελό, είμαστε δειλοί και δεν προβλέπεται να αλλάξουμε. Κυρίως, έχουμε την προνομία να διαθέτουμε αστυνομία απολύτως του γούστου μας.
Άν κάνω λάθος στα νούμερα διορθώστε με, αλλά ένα στα τρία αιτήματα των πολιτών στα πολιτικά γραφεία είναι γιά σβήσιμο κλήσεων. Η ένταξη στην αστυνομία δεν θεωρείται από τους συγχωριανούς μου εισαγωγή των παιδιών τους σε μιά λοκατζήδικη,επίπονη περιπετεια ζωής, αλλά ένταξή τους στον δημόσιο τομέα. Τα καλά παιδιά που δεν μπήκαν σε ΤΕΙ και λατρεύουν τα σαββατοκύριακα τον κήπο και την οικογένειά τους, καλούνται να αντιμετωπίσουν πικραμένους οπλοφόρους, εθισμένους σε καταστροφικές ουσίες οργανισμούς και φιλοσόφους της κακούργας κοινωνίας.
Οι αρχαίοι Αθηναίοι αγόραζαν Θράκες γιά να διοικούν τους δρόμους τους. Οι πραιτωριανοί έγιναν διαβόητοι γιά την σκληρότητά τους. Ο ίδιος ο βυζαντινός αυτοκράτορας, όποτε έβγαινε στην πόλη, έβαζε να καθαρίζουν τους δρόμους με ραβδιά,τους μαγκλαβίτες ,που ήταν πέρσες από την περιοχή του Αξιού. Οι Αρβανίτες στην τουρκοκρατία ρεμπέλευαν στα σοκάκια των μεγάλων πόλεων και μισθοφορούσαν την ασφάλεια των περιηγητών. Οι μαλακοί βαλκάνιοι δύσκολα αστυνομεύουν τους σκληρούς βαλκανίους.
Όποιος βρέθηκε σε Ευρώπες και Αμερικές μετά το 70, με τσιγκελωτό μουστάκι ή πιό μελαχρινός από τον περίγυρο,ξέρει καλά τι λέω. Θυμάμαι προ εικοσαετίας στην Αγγλία στο διπλανό διαμέρισμα έμεναν δυό νεαροί αστυνομικοί. Μετά την βάρδια ζούσαν ζωή στρατώνα ενώ κανένας δεν τους υποχρέωνε. Ήταν έτοιμοι και περίμεναν ,πίνοντας και σαχλαμαρίζοντας, τον κύκλο της επόμενης κόλασης.
Το αστείο είναι ότι οι μαλακοί Έλληνες, έτσι και μπούν σε διαδικασία ειδικών δυνάμεων, σκληραγωγούνται και παραμένουν πανέτοιμοι γιά δράση έως τα βαθειά γεράματα. Το ερώτημα είναι άν θέλουμε μιά τέτοια εξέλιξη. Καλή αστυνομία σημαίνει ευγενική και ψυχρή αστυνομία,σκληρή αστυνομία. Σημαίνει πιθανές παρεκτροπές πραιτωριανού χαρακτήρα.
Τα υπόλοιπα, είναι σκληρή εκπαίδευση. Η Ελλάδα του περασμένου αιώνα οργάνωσε τακτικό στρατό με εκπαιδευτές Βαβαρούς και Γάλλους, αργότερα με Άγγλους και Αμερικανούς, άν τα Τ32 το 1944 κατηφόριζαν νότια, θα είχε και Ρώσους εκπαιδευτές. Οι σημερινοί ηλικιωμένοι αρχηγοί θυμούνται εποχές όπου ξετρύπωναν κομμουνιστές περήφανους γιά τα πιστεύω τους,που δεν κρατούσαν ομήρους μήτε λήστευαν τράπεζες. Το πρόβλημά τους ήταν να τους εντοπίσουν.
Και κάτι άλλο. Αυτή η υπόθεση έχει πολιτική ευθύνη. Μεγάλη πολιτική ευθύνη. Αλλά επείγει να κατεβάσουμε την τηλεθέαση κάποιων καναλιών σε μονοψήφια νούμερα. Όλοι μαζί, σε καθεστώς συναίνεσης και αγανάκτησης. Αλλοιώς , η περιβόητη κοινωνική συνοχή θα υπάρχει μόνον όσο το χρηματιστήριο Αξιών Αθηνών δεν κατρακυλάει κάτω από τις 1500 μονάδες.

(Δημοσιεύτηκε στην Θεσσαλονίκη,κατά τον Οκτώβριο του 1998.Το ξαναδιάβασα χάριν του ήχου φλοπφλοπ τρρρρ, φλοπφλοπ τρρρρ που γάζωνε το κυριακάτικο απομεσήμερο)

Από τα Μάλγαρα στα Μάλγαρα

Οι αποδείξεις των διοδίων διδάσκουν ότι μπήκα στην ζώνη επιρροής της πτωχομάνας 12.33.33 ψές, και βγήκα 14.06.36. Ιδού και το οδοιπορικό. Γιατί βιαζόμουνα να γυρίσω στο νησί;
Α, γιά να χαρώ τις νέες διαδρομές στην Εγνατία.Έχουμε ακόμη εξήντα χιλιόμετρα εκκρεμότητες, γλύστραγε ο δρόμος από τα παγωμένα ανεμοσούρια, ήμανε και χάλια από ίωση, αλλά δεν πειράζει:

Με κράζ΄η Πίνδος.

Η συνέπειαι της νέας ακαπνίας

Σαράντα χρόνους φαλακρός, δώδεκα ξυρισμένος

δυό μήνους άφηκα μαλλιά και μοιάζω γιρονδίνος

Φάτουα Μοργκάνουα

Μπορεί κάποιος να ενημερώσει τους δυστυχείς που μεταφράζουνε με τη μανιβέλα από τα αγγλικά για τη Στερεοτυπία ότι η 'φάτουα' (fatwah) λέγεται φετφάς στα ελληνικά; κι ότι η ελληνική γλώσσα δεν ήρθε για πρώτη φορά σε επαφή με το Ισλάμ το 1992 στο τριτοκλασάτο αγγλικό πανεπιστήμιο που σπούδασαν / σπουδάσατε / σπουδάσαμε;

Εκδοχές

Ακαδημαϊσμός και gravitas:



Πατριωτικό-νοσταλγικό φολκλόρ (αλλά με χωρίς μπαλαλάικες):



Αισθαντικόν υπερθέαμα:



Ριζικό του Σοστακόβιτς να υποφέρει. Και μετα θάνατον.

(σταμάτα να κοιτάς τα κορίτσα εσύ)

Το φως το της γνώσεως

Ετσι λοιπον και αυριον στην εκκλησία ακουοντες του αγιου ευαγγελίου περι του Αζώτου θα πρεπει να σφαξομεν τον Μοσχον τον σιτευτον, και τον ειδα μαλιστα που τον κουβαλαγε χτες στο Ντατσουν ο χασαπης μου για το σφαγειο αλλα λογω ακριβειας ενα κιλο θα παρω μονο για βραστο.

Α! ελησμονησα να προσθέσω πως ο Μόσχος κουναγε χαρουμενος την ουρά του, θα νομιζε πως ο χασαπης τον πηγενε βολτα.

Από τα πρόσφατα κείμενα του φίλου Γούφα που διαπρέπει ως ιεροκήρυκας.Η φωτογραφία είναι πρωινή, σήμερα, 7.25.Άφησα τον Διονύσιο Σολωμό δεξιά,στην ησυχία του.

Ωστόσο

Περίμενα να περάσει καιρός, να αποστασιοποιηθώ κάπως. Εκεί που πίναμε καφέ, μου λέει ο Ολντ μπόυ ότι αν το περιστατικό είχε συμβεί πριν δύο χρόνια κανείς δε θα το έπαιρνε χαμπάρι.

Λιγάκι μαζοχικά (κι ενώ το σπίτι εξακολουθεί να είναι σκαμμένο), λιγάκι για να εξακριβώσω μια λεπτομέρεια, ξαναδιάβασα τα καθέκαστα εδώ. Δεν το χωράει το μυαλό μου ότι κανείς δε θα έπαιρνε χαμπάρι μια δολοφονική επίθεση που συμπυκνώνει τόση αγριότητα και τόση ωμότητα (ωμότητα, που αλλιώς λέγεται 'προμελέτη'):

"Κατόπιν της άνοιξαν με τη βία το στόμα. Την εξανάγκασαν να το πιει [το βιτριόλι]."

Δεν το χωράει το μυαλό μου πόσο χλιαρά αντιδρούμε σε μια δολοφονική επίθεση που συμπυκνώνει τόση αγριότητα και τόση ωμότητα. 'Ωμότητα΄, όπως λέμε προμελέτη.

Ας γίνω ρητός και διδακτικός: σας προτρέπω να καταθέσετε κάτι στον λογαριασμό συμπαράστασης. Εγώ το έπραξα. Ευτυχώς είμαι ένα ανώνυμο και άσημο ανθρωπάκι, οπότε δεν μπορεί να πει κανείς ότι αυτοπροβάλλομαι.

(Μάλλον θα αργήσει ο Τ. Κονδύλης μετά συντόμου ερμηνείας.)

Καλό ΣΚ.

Σχολιασμένη έκδοση

Προσεχώς θα ποστάρω σχολιασμένη έκδοση αυτού του κειμένου.

Προς το παρόν πηδάω πάνω από τις τρύπες που μου άνοιξαν στα πατώματα οι μάστορες ψάχνοντας διαρροές. Τα έπιπλα είναι καλυμμένα από μια λευκή σκόνη. Η σκόνη μου δημιουργεί αντανακλαστικά απέχθειας σαν αυτά που οι μανάδες μας είχαν απέναντι στη λάσπη.

Αντε γειά...

Κουβέντιαζα με επιφανή Κερκυραίο περί παιδείας, εκπαίδευσης, και άλλων τριατατικών του βίου, να περάσει η ώρα. Συμφωνήσαμε ότι τα χαρτιά και τα πτυχία δεν σώζουν την κατάσταση. Οπότε μου ρίχνει το μακρυγιαννικό που είχε μέσα στο κεφάλι του:

"Εμένα ο πατέρας μου δεν ήξερε γράμματα. Όταν βρέθηκα σε άλλη πόλη να σπουδάσω, μου έστειλε επιστολή, όπου περιέγραφε γιά ποιόν λόγο μου δίνει επιμίσθιο συντήρησης. Ανάμεσα στα άλλα χρειώδη, είχε και την εξής πρόταση: μιά φορά την εβδομάδα θέατρο και δύο σινεμάδες".

παραλλαγές σ' ένα θέμα

ΣΡΑΟΣΑι, όστις είπεν: "Νομίζω ότι ο Λένιν, άρα μουσάτος, που κρατούσε κούκλα μωρού ήταν ο Άγιος Στυλιανός, όχι η Παναγία....
με αφορμή αυτό το ποστ.




Σειλινός (και παπποσειλινός ονομαζόμενος) κρατάει στην αγκαλιά του Διόνυσο.

Από το δίτομο "Λεξικόν της Ελληνικής Αρχαιολογίας" του Αλεξάνδρου Ρ. Ραγκαβή, έκδοσις 1891, εν Αθήναις, τυπογραφείον Ανέστη Κωνσταντινίδη.

Ο άγιος Συμεών κρατώντας τον Χριστό.

Ο βρεφοκρατών άγιος Στυλιανός

Ίσως η αποτυχία του "ανατολικού συστήματος" να εδράζεται στο ότι στους βρεφονηπιακούς σταθμούς δεν απεικονίζετο ο Λένιν βρεφοκρατών. Αλλά και επειδή είχε μουσάκι περιποιημένον αρχηγικόν και όχι γένι ή γενειάδα της παραιτήσεως. Τα παιδάκια τα καταλαβαίνουν αυτά....

Διότι ιδού Λένιν σκέτος:

και Λένιν καθοδηγών κοράσιον:

Άλλο παππούλης, άλλο δάσκαλος και μάλιστα ολίγον προφεσόρος.


Και (δεν το απευθύνω σε σένα Σραόσα, αλλά καταλαβαίνεις τί πάω να προλάβω...) δεν μιλάμε για παππάδες...... μιλάμε για εικονογραφία.

Μια συνομιλία για τον σύγχρονο Χορό

Μου άρεσε τόσο πολύ η συνομιλία από εδώ, που είπα να την αναδημοσιεύσω. Οι εμφάσεις δικές μου, και πάντα υποκειμενικές:



Ο/Η γεράσιμος μπερεκέτης είπε...

Σκέφτομαι ότι κάπως το φαντάζεσαι για να το λες. Όχι πάντως σαν αυτό το τάχα ραπ που κυκλοφορεί στα ελληνικά και μου θυμίζει λοχία να δίνει παραγγέλματα, ή μεθυσμένο λοχία που παραληρεί αναφωνόντας παραγγέλματα, ή λοχία σπινταρισμένο με σκόνες που αντί για γλωσσοδέτες γλωσσολύνει παραγγέλματα. Γιατί έτσι ... άντε να επαρκεί για Φιλοκτήτη, (λόγω του χορού που απαρτίζεται από παλαιμάχους). Αλλά κι εκεί πώς να πεις:

"Ύπνε, που παίρνεις τη λύπη...".

7 Φεβρουάριος 2009 2:38 πμ

--------------------------------



Ο/Η ΠΕΤΕΦΡΗΣ είπε...

Το φαντάζομαι και καμιά φορά το παίζω κι όλας, αλλά κάτι με μπερδεύει στο μαντζαφλέρι που έχω πάρει γιά να γράφω τη φωνή μου και δεν μπορώ να σου το δείξω. Ασφαλώς και δεν μοιάζει με αυτά στο Ελλάντα. Η ράπ γενικά είναι πολυ περισσότερο κατανοητή στην Αμπχαζία, στα γυφτσέλια των Βαλκανίων, στους πορτογαλόφωνους γενικώς, σε τούρκους, μογγόλους (πολύ δυνατοί!) και σε ένα σωρό εξωτικούς. Εδώ είναι πολύ άσχετοι οι στίχοι, έχουν ένα σπλήν, και δεν έχουν το βασικό: περηφάνεια γιά την νέα κατάσταση, αυτοέπαινο του καλλιτέχνη. Οταν ο τυφλός καλεί κοτζαμάν Μούσα, κάτι ξέρει και κάπου, κάπως τοποθετεί τον εαυτό του. Οταν καθημερνώς χέζεις την εξουσία και το κατεστημένο και δεν τοποθετείς σε μιά ακρίτσα της φτυσιάς σου, ότι αργά η γρήγορα θα γίνεις κι εσύ περιμαλάκας, το χάνεις το γήπεδο.

Δεν λέγω , Μπερεκέτη μου, να τρέχουμε στα 4/4 και σε άλλα λυγρά. Έχουμε όμως γνώση του μέτρου και της προσωδίας. Που είναι τα μακρά και που τα βραχέα, τι τονίζεται. Δηλαδή έχουμε όλο το υπόβαθρο και μπορούμε τα το "ερμηνεύσουμε" είτε με επάλληλες μελωδίες, ή με εκρηκτικές εναλλαγές ρυθμών. Κι εκεί πάνω, να αναπτύσσεται ο λόγος (όχι το μέλος, ο λόγος) του κορυφαίου ή του ηθοποιού, ηδυσμένος κατά την προαίρεση του συνθέτη-ποιητή.

Επιμένω ότι τα ράπ και τα αράπ, εκφράζουν κάτι πολυ βαθύ, και γιά την ώρα βιώνουμε την ξεφτίλα των πρώτων δύσκολων τριάντα χρόνων μιάς επανεύρεσης. Και το ρόκ, ώσπου να ξεσπάσει το πανκ, πέρασε είκοσι χρόνια γκλαμουριάς γιά περούκες... [Σ.τ.Σ.: Ναι, αλλά στο μεταξύ έβγαλε τους Stones και τον Bowie].

πώς να πείς το "ύπνε που παίρνεις τη λύπη": όπως και τον "Ιλλαχή" εσύ: απαγγέλοντας και ταυτόχρονα τσιρίζοντας! και ο χορός να αντιλαλεί το "ύπνε", το "λύπη" κυριολεκτικά διδάσκοντας με την κίνησή του, τους άμουσους ή τους μπαχαλάκηδες...

7 Φεβρουάριος 2009 8:34 πμ

Η άνοικσις

Στο χωριό μας, τα δέντρα έχουν επαναστατήσει, δηλαδή ανθίσει.
Ακόμη και στον κήπο μας, η αμυγδαλιά συνερίζεται τις δύο κερασιές.

Αν είναι αυτή η άνοιξη, πανάθεμά την όλη! κανένας δεν βλέπει τα ροζάκια ξέφτια των νεφών που αναγγέλουν τους βίαιους ανέμους, σκεπασμένα από τα παγωμένα σύννεφα που τρέχουν πάνω από τις Διναρικές Άλπεις, άρα και από το τρυφερό νησί μας;

ΕΛΑ ΝΑ ΔΕΙΣ...

Περασμένο Σάββατο. Ο Μηνάς, μεταξύ του τρίτου και του τετάρτου μισόκιλου επέμενε: "πρέπει να πάμε να τη δούμε".
-Ε, όχι ρε γαμώ το, δεν θα αντέχεται. Ο έπαινος της ταινίας είναι η ανάδειξη της πόλεμικής ωμότητας.
-Έγω, θα πάω μόνος μου. Θα κατέβω στον Πειραιά για καφέ και μετά θα πάω απογεματινή μέχρι την Αφαία στην Καλλιθέα.
-Ποιανού είναι;
-Ενός λευκορώσσου. Ελεμ Κλίμοφ. 1985.
-Σιγά μην πάω.

...........

Η "Ανκιλίνα" επέστρεψε από το Μινσκ την Δευτέρα.
-Πότε θα βριθούμε κομποζίτορ;
-Στο τέλος της βδομάδας. Κανένα ταβερνάκι....

...........

Σάββατο πρωί, σήμερα που πέρασε -μια βδομάδα μετά. Τηλέφωνο στην Αγγελίνα.
-Κάνουμε τίποτα απόψε;
-Ημείς θα πάαμι για να δούουμι μία τηνίια στην Καλλιθέα. Λέγιτι "ΕΛΑ ΝΑ ΔΕΙΣ". Είνι μία λευκουρώοσσικη τηνίια του Ιλέμ Κλιμόφ. Είνι βαρειά, για τουν πόολιμο, αλλά αριστούουργημα. Θίλιτι να ρθίτι;
-Και μετά ταβέρνα;
-Βιβέεως....
.............
Στην αίθουσα, όταν ανάψανε τα φώτα του τέλους, απαντήσαμε το Μηνά και την Αμιλία.
-Το οφείλουμε στην Αγγελίνα, του είπα και τους σύστησα.

Ο Βίκτορ, έτερος κομποζίτορ, ήξερε ότι θα πάμε να δούμε την ταινία. Μετά το πέρας, μας έστειλε μήνυμα από το Μινσκ: (μεταφράζω:)

"Η ΤΑΙΝΙΑ ΘΑ ΑΡΚΟΥΣΕ ΝΑ ΚΡΑΤΑΕΙ ΠΕΝΤΕ ΛΕΠΤΑ"

Θύμωσα λίγο. Το αντεπιχείρημά μου ήταν:
"Πολλές φορές είμαστε σκληροί στην κριτική για τους άλλους, ιδίως όταν με μιας έχουμε κατανοήσει τις προεκτάσεις -έστω τις τεχνικές προεκτάσεις- ενός θέματος, αλλά δεν αναγνωρίζουμε το δικαίωμα στον καλλιτέχνη που έθεσε το θέμα, να το επεξεργαστεί όπως αυτός νομίζει μέχρι να το εξαντλήσει, όπως βεβαίως νομίζει. Αν είναι έτσι, τότε η πρώτη ινβενσιόν του Μπαχ θα έπρεπε να είναι μισό μέτρο: Ντορεμιφαρεμιντοσολ (άσε που για το σόλ στο τέλος αμφιβάλλω αν χρειάζεται.......)".

Πάντως τί χρώμα.......!!!!

Μετά πήγαμε στην ταβέρνα. Στη Ραμόνα, ένα υπογειάκι με βαρέλια......

.......................

Στην παρέα μας και μια πρόσφυγας του "παραπετάσματος", η Λίνα. Μεταξύ άλλων μας αφηγήθηκε και ένα αστείο από την προσωπική της ιστορία- πανάθεμά το πολύ αστείο:

Όταν επαναπατρίστηκαν από την πρώην ΕΣΣΔ, ο γιός της, νυν ερευνητής στο ΜΙΤ, ήταν τεσσάρων στα πέντε. Στη Λευκορρωσία, μέχρι τα πέρσι τού επαναπατρισμού, πήγαινε σε παιδικό σταθμό. Ο παιδικός αυτός σταθμός έβριθε φωτογραφιών του Λένιν.
Εν Ελλάδι πλέον, ξαναγράφτηκε σε παιδικό σταθμό.

-Πώς ήταν η πρώτη σου μέρα;
-Καλά ήταν μαμά. Μόνο που στο σταθμό είχανε ένα Λένιν με ένα μαντήλι στο κεφάλι που κρατούσε αγκαλιά μία κούκλα αγοράκι....


........"Ο Χριστός και η Παναγία!!!" ............ είπαμε γελώντας όλοι και παρολίγο να σταυροκοπηθούμε.....

--------------------
Λεπτομέρεια:
Το όνομα του σκηνοθέτη "Ελέμ" είναι από τα αρχικά Ένγκελς, Λένιν, Μάρξ. Συνηθισμένη αυτού του τύπου η ονοματοδοσία στην ΕΣΣΔ του 1935. Να τι μαθαίνει κανείς με φίλη λευκορωσσίδα.....

Νους, αντίληψη, μπινελίκια

Μια ενδιαφέρουσα διάλεξη του Pinker, γύρω στα 75 λεπτά.