Ο ήχος του ελικοπτέρου

Η γνώση των φυλάκων

Μιά οικογένεια στην αθηναϊκή οδό Νιόβης ρημάχτηκε ανάμεσα στο τηλεοπτικό προϊόν και στο αστυνομικό μπάχαλο. Δεν περιμένω από τους τηλεθεατές να φιλοσοφήσουμε πάνω στις προφανείς αναλογίες του θρύλου της Νιόβης με το δράμα που παίχτηκε. Περιμένω από τους τηλεθεατές να ντραπούμε.
Με σνάκς και ηδύποτα καρφωνόμαστε παραμονές τελετών πολυτεχνείου να μετρήσουμε μολότοφ και την επομένη κλαίμε τα καημένα τα παιδιά που μπλέχτηκαν στα σαγόνια των μπάτσων.
Στις απεργίες και στις γιορτές, η αδιάφορη ολημερής Ελλάδα ξυπνάει στις οχτώ να πεί τον πόνο και την χαρά της στα δελτία ειδήσεων και εξαφανίζεται από τους αγώνες και τα πανηγύρια μόλις αρχίζει το σήριαλ των εννιάμιση.
Είμαστε μελό, είμαστε δειλοί και δεν προβλέπεται να αλλάξουμε. Κυρίως, έχουμε την προνομία να διαθέτουμε αστυνομία απολύτως του γούστου μας.
Άν κάνω λάθος στα νούμερα διορθώστε με, αλλά ένα στα τρία αιτήματα των πολιτών στα πολιτικά γραφεία είναι γιά σβήσιμο κλήσεων. Η ένταξη στην αστυνομία δεν θεωρείται από τους συγχωριανούς μου εισαγωγή των παιδιών τους σε μιά λοκατζήδικη,επίπονη περιπετεια ζωής, αλλά ένταξή τους στον δημόσιο τομέα. Τα καλά παιδιά που δεν μπήκαν σε ΤΕΙ και λατρεύουν τα σαββατοκύριακα τον κήπο και την οικογένειά τους, καλούνται να αντιμετωπίσουν πικραμένους οπλοφόρους, εθισμένους σε καταστροφικές ουσίες οργανισμούς και φιλοσόφους της κακούργας κοινωνίας.
Οι αρχαίοι Αθηναίοι αγόραζαν Θράκες γιά να διοικούν τους δρόμους τους. Οι πραιτωριανοί έγιναν διαβόητοι γιά την σκληρότητά τους. Ο ίδιος ο βυζαντινός αυτοκράτορας, όποτε έβγαινε στην πόλη, έβαζε να καθαρίζουν τους δρόμους με ραβδιά,τους μαγκλαβίτες ,που ήταν πέρσες από την περιοχή του Αξιού. Οι Αρβανίτες στην τουρκοκρατία ρεμπέλευαν στα σοκάκια των μεγάλων πόλεων και μισθοφορούσαν την ασφάλεια των περιηγητών. Οι μαλακοί βαλκάνιοι δύσκολα αστυνομεύουν τους σκληρούς βαλκανίους.
Όποιος βρέθηκε σε Ευρώπες και Αμερικές μετά το 70, με τσιγκελωτό μουστάκι ή πιό μελαχρινός από τον περίγυρο,ξέρει καλά τι λέω. Θυμάμαι προ εικοσαετίας στην Αγγλία στο διπλανό διαμέρισμα έμεναν δυό νεαροί αστυνομικοί. Μετά την βάρδια ζούσαν ζωή στρατώνα ενώ κανένας δεν τους υποχρέωνε. Ήταν έτοιμοι και περίμεναν ,πίνοντας και σαχλαμαρίζοντας, τον κύκλο της επόμενης κόλασης.
Το αστείο είναι ότι οι μαλακοί Έλληνες, έτσι και μπούν σε διαδικασία ειδικών δυνάμεων, σκληραγωγούνται και παραμένουν πανέτοιμοι γιά δράση έως τα βαθειά γεράματα. Το ερώτημα είναι άν θέλουμε μιά τέτοια εξέλιξη. Καλή αστυνομία σημαίνει ευγενική και ψυχρή αστυνομία,σκληρή αστυνομία. Σημαίνει πιθανές παρεκτροπές πραιτωριανού χαρακτήρα.
Τα υπόλοιπα, είναι σκληρή εκπαίδευση. Η Ελλάδα του περασμένου αιώνα οργάνωσε τακτικό στρατό με εκπαιδευτές Βαβαρούς και Γάλλους, αργότερα με Άγγλους και Αμερικανούς, άν τα Τ32 το 1944 κατηφόριζαν νότια, θα είχε και Ρώσους εκπαιδευτές. Οι σημερινοί ηλικιωμένοι αρχηγοί θυμούνται εποχές όπου ξετρύπωναν κομμουνιστές περήφανους γιά τα πιστεύω τους,που δεν κρατούσαν ομήρους μήτε λήστευαν τράπεζες. Το πρόβλημά τους ήταν να τους εντοπίσουν.
Και κάτι άλλο. Αυτή η υπόθεση έχει πολιτική ευθύνη. Μεγάλη πολιτική ευθύνη. Αλλά επείγει να κατεβάσουμε την τηλεθέαση κάποιων καναλιών σε μονοψήφια νούμερα. Όλοι μαζί, σε καθεστώς συναίνεσης και αγανάκτησης. Αλλοιώς , η περιβόητη κοινωνική συνοχή θα υπάρχει μόνον όσο το χρηματιστήριο Αξιών Αθηνών δεν κατρακυλάει κάτω από τις 1500 μονάδες.

(Δημοσιεύτηκε στην Θεσσαλονίκη,κατά τον Οκτώβριο του 1998.Το ξαναδιάβασα χάριν του ήχου φλοπφλοπ τρρρρ, φλοπφλοπ τρρρρ που γάζωνε το κυριακάτικο απομεσήμερο)