30.8.09
Παιδομάζωμα
Πού τα πάτε τα καημένα τα παιδάκια; Γιατί τα παίρνεται από κει; Τα ρωτήσατε αν θέλουν να φύγουν; Να πάνε στο σχολειό και να γίνουν άνθρωποι; Να τα αφήσετε εκεί που ‘ναι. Στις κούνιες και στα μπάνια. Και να μην τους φορτώνετε τα μυαλά με την καλή ζωή και το μέλλον. Γιατί το τι είναι καλή ζωή το έχετε ξεχάσει και πια δεν το ξέρετε. Αν το ξέρατε, θα μαζευόσασταν δέκα-δέκα και θα δούλευε από μια βδομάδα ο καθένας σας και οι άλλοι θα κάθονταν με απλωμένη την αρίδα να περιμένουν τη σειρά τους. Ίσα-ίσα για το φαγητό θα δουλεύατε. Αλλά σας έχουν γεμίσει με άχυρο τις καρδιές σας και αντί να ψάχνετε το χάζι κυνηγάτε τα γκατζετάκια. Και μαθαίνετε και στα καημένα τα παιδάκια σας να κάνουνε τα ίδια. Δουλέψτε, λοιπόν, να πληρώνετε, ένα μισθό στο κινητό, ένα μισθό στο σταθερό, ένα μισθό στην κουλτούρα τάχαμ, έναν μισθό στις γκουρμεδιές, ένα στο αυτοκίνητο, ένα στα ρούχα, ένα στις φημερίδες και τα περιοδικά, και πέντε στα φροντιστήρια, στα ωδεία, και τα αγγλικά των παιδιών σας. Και μιας και αγαπάτε τόσο πολύ το μέλλον των παιδιών σας....., άντε, σας εύχομαι, και του χρόνου να ξανάρθει το καλοκαιράκι…….
29.8.09
Κοτοπούλη ... ή κοτοπούλι
[…] ο Σφακιανονικολής μάς διηγάται […], ο άγριος βοσκάνθρωπος, […]
-Κι επήγες δα και στο θέατρο, καπετάν Νικολή; […]
-Κι αμέ δεν επήγα; [..] επήγα μαθές. Άκουγα δα κι εγώ Κοτοπούλη και Κοτοπούλη, κι έκαμα ένα βράδυ το σταυρό μου κι είπα: να πάω θέλω, μα την πίστη μου, να πάω θέλω κι εγώ να τήνε δω. Ίντα διάολος μαθές είναι και τήνε λένε Κοτοπούλη!
[…] ‘Οπου αλήθεια κιόλα, χτυπάει μια κουδούνα, ανοίγει ο μπερντές και βγαίνει η Κοτοπούλη που λένε. Μα την πίστη μου και δεν ήταν αυτή Κοτοπούλη, αυτή ‘τανε γυναίκα. Γυναίκα με τα όλα της. Σουσουράδιζε, σουσουράδιζε απάνω κάτω, κι ύστερα βαρεθήκανε πια οι ανθρώποι, της παίξανε τα κουρταλάκια και μπήκε μέσα.
-Κι επήγες δα και στο θέατρο, καπετάν Νικολή; […]
-Κι αμέ δεν επήγα; [..] επήγα μαθές. Άκουγα δα κι εγώ Κοτοπούλη και Κοτοπούλη, κι έκαμα ένα βράδυ το σταυρό μου κι είπα: να πάω θέλω, μα την πίστη μου, να πάω θέλω κι εγώ να τήνε δω. Ίντα διάολος μαθές είναι και τήνε λένε Κοτοπούλη!
[…] ‘Οπου αλήθεια κιόλα, χτυπάει μια κουδούνα, ανοίγει ο μπερντές και βγαίνει η Κοτοπούλη που λένε. Μα την πίστη μου και δεν ήταν αυτή Κοτοπούλη, αυτή ‘τανε γυναίκα. Γυναίκα με τα όλα της. Σουσουράδιζε, σουσουράδιζε απάνω κάτω, κι ύστερα βαρεθήκανε πια οι ανθρώποι, της παίξανε τα κουρταλάκια και μπήκε μέσα.
Νίκου Καζαντζάκη: ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΤΟΥ ΑΛΕΞΗ ΖΟΡΜΠΑ (εκδόσεις Καζαντζάκη, σελ. 107-108)
25.8.09
12.8.09
Ξένοιαστο .... σαν καλοκαιρινό μεσημέρι
το κομμάτι γράφτηκε το 1925 / δείτε σχετικές πληροφορίες στο you tube
διαβάστε εδώ για τον συνθέτη George Antheil
..............
διαβάστε εδώ για τον συνθέτη George Antheil
..............
9.8.09
8.8.09
5.8.09
Συνεργεία, μαστοράντζες. Δοκιμάσατε να ξεκουνήσετε αρχαία πέτρα;
Δεν ήταν “άνθρωποι της εποχής”, ήταν παλαιοχριστιανοί. Έχει μεγάλη διαφορά. Δεν ήταν αναγκαστικά ρασοφόροι, οι χριστιανοί της εποχής ντύνονταν συχνά με μαύρα. Αλλά δεν ήταν και οποιοιδήποτε πολίτες, ήταν εκπρόσωποι, πολλές φορές και επίσημοι, μιας θρησκείας.
ΓΑΒΡΑΣ, ΕΠΙ ΤΗΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑΣ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗΣ ΠΑΝΤΕΡΜΑΛΗ
Παλαιοχριστιανοί δεν υφίστανται, όπως δεν υφίστανται Πρωτοβούλγαροι, Προέλληνες και τα ρέστα. Είναι βολεψιά του σιναφιού.
Ολα τα άλλα, είναι φαντασιακά. Ηταν ένα πράγμα, απλό και ξάστερο: συνεργεία. Οπως τα συνεργεία κατεδάφισης των σημερινών νομαρχιών. Σπανιότατα στην ώρα τους. Χρηματίζονταν εύκολα. Τεμπέλιαζαν. Δεν έπαιρναν διαταγές από επισκόπους, αλλά από δημοσίους υπαλληλους και μόνον. Οι Ρωμαίοι είχαν Νόμους γι΄αυτά. Οποτε ο όχλος με επικεφαλής επισκόπους ή ιεροκήρυκες σάρωναν τα πάντα σε πογκρόμια, έχουμε αναφορές κια δη καυστικότατες, όπως στην Αλεξάνδρεια, αλλά και αλλού. Η αλήθεια ουκ ελευθερώσει υμάς, αλλά μιά σχετική βούβα επί πάντων και προς πάντα, καλή λύσις θα ήτονε.
ΓΑΒΡΑΣ, ΕΠΙ ΤΗΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑΣ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗΣ ΠΑΝΤΕΡΜΑΛΗ
Παλαιοχριστιανοί δεν υφίστανται, όπως δεν υφίστανται Πρωτοβούλγαροι, Προέλληνες και τα ρέστα. Είναι βολεψιά του σιναφιού.
Ολα τα άλλα, είναι φαντασιακά. Ηταν ένα πράγμα, απλό και ξάστερο: συνεργεία. Οπως τα συνεργεία κατεδάφισης των σημερινών νομαρχιών. Σπανιότατα στην ώρα τους. Χρηματίζονταν εύκολα. Τεμπέλιαζαν. Δεν έπαιρναν διαταγές από επισκόπους, αλλά από δημοσίους υπαλληλους και μόνον. Οι Ρωμαίοι είχαν Νόμους γι΄αυτά. Οποτε ο όχλος με επικεφαλής επισκόπους ή ιεροκήρυκες σάρωναν τα πάντα σε πογκρόμια, έχουμε αναφορές κια δη καυστικότατες, όπως στην Αλεξάνδρεια, αλλά και αλλού. Η αλήθεια ουκ ελευθερώσει υμάς, αλλά μιά σχετική βούβα επί πάντων και προς πάντα, καλή λύσις θα ήτονε.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)