Πάντα σκοτάδι

Πρωτοχρονιά στο Νέο Δελχί

Mea culpa

Τελικά δεν έπαιζε Νιντέντο ο Μίστερ Νιντέντο, Playstation έπαιζε.

Παστώνωντας το κοπίδι

(Παστώνω το κοπίδι)

Το πνίγει το κουνέλι
το γυαλίζει το πόμολο
το σηκώνει το σακάκι
το βάζει το ταψί στο φούρνο
την ξεφλουδίζει τη μπανάνα
την κουνάει την αχλαδιά
του αρέσουν τα ξινά
το διπλώνει το σεντόνι
τη βάζει τη κάλτσα στο συρτάρι
το τρίβει το πιπέρι
το λαδώνει το τηγάνι
το κουρδίζει το ρολόι
τον αχνίζει τον κουραμπιέ
το στύβει το λεμόνι
το κρύβει το σαλάμι
την καθαρίζει την οδοντόβουρτσα
τον κάνει τον σημαιοφόρο
τον βοσκάει τον κένταυρο
τις παίζει τις χορδές
την παριστάνει τη σκούπα
τον πάει τον απορροφητήρα
το κρατάει το δόρυ
τη ρυθμίζει την ένταση
την παριστάνει την μπασκέτα
τον βάζει τον φορτιστή στην πρίζα
το εξαερώνει το καλοριφέρ
το μαστιγώνει το δελφίνι
το πλάθει το σουτζουκάκι
το αρμέγει το φίδι
το κουνάει το milko
το φυσάει το καλάμι
την καίει τη βάτα
το πεταλώνει το μυρμήγκι
το βάζει το βέλος στη φαρέτρα
το χαϊδεύει το τριζόνι
την αδειάζει την μπομπονιέρα
την καρφώνει την μπαγλαντόπηχα
το γυαλίζει το σκαρπίνι
το ψήνει το μπιφτέκι κι από τις 2 μεριές
τα λέει τα κάλαντα
το φτύνει το κουκούτσι
τα κουνάει τα ζάρια
τη γυρίζει την μπετονιέρα
τον παλουκώνει τον δράκουλα
τη φυσάει την σούπα
τη στύβει την αντσούγια
τον μπουγελώνει τον παπαγάλο
το γυαλίζει το πόμολο
τον πάει καλά τον σκαραβαίο
τη μαρκαλίζει την κατσίκα
τον ντραλονάρει τον καναπέ
τη ζευγαρώνει την κάλτσα
τα βερνικώνει τα φασόλια
την ζουπάει την κέτσαπ
το ρουφάει το μύδι
το τεντώνει το σεντόνι
το ξεπλένει το μαρούλι
το πάει σούζα το τρίκυκλο
το σηκώνει το χειρόφρενο
τις βλέπει τις ειδήσεις των 8
το ξυρίζει το ακτινίδιο
τον ξηλώνει τον καβάλο
το φοράει το περουκίνι
τη γαργαλάει την μπάμια
τον ξεπατώνει τον αργαλειό
το τσουλάει το διφραγκάκι
την τζαγκουρνάει την πεύκα
την καρφώνει την τσιμούχα
το βάζει το καλαμάκι στο φραπέ
την ξελεπιάζει την ζαργάνα
το ξύνει το μολύβι
το τυλίγει το καλώδιο
το λαδώνει το σασμάν
τον φεσώνει τον περιπτερά
τα τραβάει τα βυζιά της πεταλούδας
τις γυρίζει τις μπριζόλες
το αλατίζει το γιαούρτι
τον πνίγει τον ιππόκαμπο
τη μαδάει την παπαρούνα
την ξυρίζει τη μασχάλη
τον βουτάει τον κολιό στο ξύδι
την ματσακονιάζει τη βάρκα
το δαγκώνει το μαξιλάρι
τον βαφτίζει τον Αλβανό
την καβουρδίζει την καραμέλα
τον γυαλίζει τον αστακό
το μακιγιάρει το μπαρμπουνάκι
τη σουρώνει την κουρτίνα
την κομποζάρει την πολυθρόνα
το χορεύει το λάτιν
το ξεβγάζει το πινέλο
το μασουλάει το τουλουμπάκι
το δένει το μπουρνούζι
την πλένει την εξωλέμβιο
το ζωγραφίζει τον πίνακα
τη γυρνάει τη μπετονιέρα
τη μαδάει τη μαργαρίτα
τη ματσακονιάζει τη βάρκα
τη σουρώνει την ψαρόσουπα
τη χαλαρώνει τη βαλβίδα
την ανοίγει την πίσω πόρτα
την κουνάει την αχλαδιά
την κουνάει την καμπάνα
την κρατάει την τιάρα
την κυνηγάει την πέρδικα
την ξεφλουδίζει τη μπανάνα
την τινάζει την βερικοκιά
τις μαζεύει τις ελιές
το γρασάρει το ρουλεμάν
το γυαλίζει το φυνιστρίνι
το δαγκώνει το αντίδωρο
το ευλογάει το γένι
το ζυμώνει το μπιφτέκι
το καβουρδίζει το φυστίκι
το κανελώνει το ριζόγαλο
το καταπίνει το κουκούτσι
το κρεμώνει το γαλακτομπούρεκο
το μαζεύει το λάστιχο
το μελώνει το παστέλι
το πάει το γράμμα
το πιπιλίζει το καλαμάκι
το σηκώνει το σακάκι
το στρώνει το σεντόνι
το σφίγγει το μπουλόνι
το σφουγγαρίζει το κατάστρωμα
το τρίβει το πιπέρι
το φυσάει το αχνιστό
το ψέλνει το ευαγγέλιο
τον απλώνει τον τραχανά
τον πασπαλίζει τον κουραμπιέ
τον στρίβει τον ντολμά
τον τσουρουφλίζει τον αστακό
τον φτύνει τον ταραμά
το τινάζει το χαλί
το τραβάει το καζανάκι
το παρκάρει το μηχανάκι
το φτύνει το κουκούτσι
την τυπώνει τη σελίδα
το πατάει το γκαζι
το βγαζει το καπέλο
το σκουπίζει το μπαλκόνι
τον αδειάζει το σκουπιδοτενεκέ
το λερώνει το πουκάμισο
το σφίγγει το καπάκι
το δίνει το μπουρμπουάρ
το κανελώνει το ρυζόγαλο
το δαγκάνει το τοστ
την ξεπουπουλιάζει την κότα
το πάει το γραμμα
Τον βάζει τον σύρτη.
Το κανελώνει το μελομακάρονο
το στεγνώνει το λουκάνικο
την καρφώνει την μπασκέτα
το πλενει το αμαξι
Το πνίγει το στρείδι
Την ξέρει την Σταυρούλα
το χτενιζει το κανταϊφι
Τη λαδώνει την παργαλατζόβεργα
Την τσιμουχάρει τη θροτέλα
Το καβλαντζώνει το περπέτσι
Τον καίει το γιακά.
Το κουνάει το θυμιατήρι
Το γυρίζει το ρουμπινέτο
Το φυσάει το λουκουμάκι
το αποδομεί το κείμενο
του κάθεται του σημαινομένου

****

Κοινώς, τον παίρνει. Για ευνόητους λόγους η έκφραση είναι ιδιαιτέρως παραστατική (συνήθως για ομοφυλόφιλους/πουτάνες)

****

ΔΙΑΛΟΓΟΣ

jesus: για να σοβαρευτούμε κ λίγο (...), χωρίς να είμαι κ ειδικός νομίζω πως είναι γλωσσολογικό φαινόμενο το ότι η σύνταξη της πρότασης καθορίζει την σημασία της, μέσα στα συμφραζόμενα εννοείται.

εννοώ ότι η σύνταξη αντωνυμία + ρήμα + άρθρο + ουσιαστικό είναι συνδεδεμένη με την ομοφυλοφιλία κ το περιεχόμενο της πρότασης δεν έχει πρακτικά καμία σημασία. η συνδήλωση αποδίδεται αποκλειστικά στην σύνταξη.

Hank: Πρόσεξε Χεσού, γιατί απ' ό,τι βλέπω, την κάνεις την ανάλυση!

Mes: Ε, ναι, όσο να ναι, το επεξηγεί το περιεχόμενο...

jesus: είπαμε, δεν είμαι ειδικός, αλλά την κατέχω τη γλωσσολογία όσο να πεις...:Ρ

***

[τα μπολντ δικά μου]

***

φουσταλιέρης

Θαυμάσια εκπομπή. Όταν τον πρωτάκουσα τον Φουσταλιέρη νόμιζα ότι είναι Τουρκοκρητικός. Γεννήθηκε το 1911. Μόλις τριάντα χρόνια πριν γεννηθεί, πάνω από τους μισούς Κρήτες, μέσα στην πόλη του Ρεθύμνου, ήταν μουσουλμάνοι το θρήσκευμα. Η μουσική παράδοση που εκπροσωπεί είναι οθωμανικής καταγωγής και προελεύσεως. Βάζω στοίχημα (δεν είμαι σίγουρος βέβαια) ότι οι περισσότεροι σκοποί που παίζει είναι τουρκοκρητικό “δημιούργημα”. Αυτή η διάσταση απουσιάζει εντελώς από το ντοκιμαντέρ. Στην μικρή ιστορία του Ρεθύμνου που παραθέτει (το ντοκιμαντέρ, η αναφορά στην ιστορία της πόλης είναι από το βιβλίο του Π.Πρεβελάκη) οι μουσουλμάνοι Κρήτες απουσιάζουν εντελώς. Oh well… Πάλι καλά να λέμε.

πηγή

*

Το ένα από τα δύο σχήματα από πάνω το φωνάζουν "Μπούμπα", το άλλο ονομάζεται "Κίκι" (όχι Κική, Κίκι). Ερώτημα: Ποιο σχήμα ονομάζεται "Μπούμπα" και ποιο "Κίκι";
Η απάντηση είναι "αυθαίρετη".
Δώσε στο κάθε σχήμα το όνομα που του ταιριάζει.
Αυτό που προτιμάει το 98% όσων ρωτήθηκαν θα το βρεις στα σχόλια από κάτω.

Δύο κυπριακές φωτογραφίες

αφιερωμένες στον Σάκη Φώλιο.

Και οι δύο διαβάζονται σε πολλά επίπεδα. Ιδίως η δεύτερη.

Massive Attack - Paradise Circus

Είμαι φαν των Massive Attack από τον καιρό του Protection. Τους είδα επιτέλους ζωντανούς στο Τηγάνι το καλοκαίρι του 2008 και μου άρεσαν πάρα πολύ. Καταπληκτικό σώου, πολύ δυνατό λάιβ.

Εδώ το εντυπωσιακό καινούργιο τους βίντεο, του ρευστού και ονειρικού Paradise Circus (στα φωνητικά συμμετέχει η μούσα μου της Τρίτης Λυκείου, η Hope Sandoval των Mazzy Star). Αν έχετε πρόβλημα με τις περιπτύξεις, τη γυμνότητα κτλ., κλικάρετε αλλού. Επίσης, δείχνει και κάτι φίδια.

Οι Portishead θα σκάσουνε μετά απ' αυτό.

Αμάν

Με αφορμή το πολύ ενδιαφέρον κείμενο του Αλιβιζάτου και την πρόσφατη εκπομπή στον Σκάι θέλω να γράψω κάτι που τρώγομαι να το πω περίπου έναν χρόνο:

Σταματήστε να κατηγορείτε το εκπαιδευτικό σύστημα και την Παιδεία της Ελλάδας. Το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα είναι απόλυτα πετυχημένο και λειτουργικότατο, αν αξιολογηθεί με βάση τους στόχους του -- οι οποίοι διατυπώνονται με σαφήνεια και πολλές φορές ρητά στα αναλυτικά προγράμματα.

Σκοπός του εκπαιδευτικού συστήματός μας είναι να διαμορφώσει εθνικά υποκείμενα και να τους προσδώσει στοιχεία μιας ενιαίας εθνικής ταυτότητας.

Η παιδεία μας δεν έχει παρά πολύ περιορισμένους πρακτικούς στόχους, δεν ασχολείται ιδιαιτέρως με το να δώσει τεχνικά, κοινωνικά ή και θεωρητικά "εφόδια στους νέους για τη ζωή". Η παιδεία μας δεν ενδιαφέρεται να διδάξει πολιτική σκέψη και συμπεριφορά ή αρχές πραγματικής ηθικής (η ασυνάρτητη και "ελληνορθόδοξη" διαπαιδαγώγηση με στοιχεία ηθικής προσφέρεται φυσικά ως στοιχείο εθνικής ταυτότητας). Το σχολείο μας δεν είναι ούτε "δεξιό" για να διδάξει αρχές, ούτε "αριστερό" για να διδάξει κοινωνική ευαισθησία· παράλληλα, η επιστημονική, η τεχνική, η καλλιτεχνική και η τεχνολογική μας εκπαίδευση είναι κωμικές.

Οι εκπαιδευτικές μέθοδοι στοχεύουν στο να μπορεί κάθε Έλληνας να ξέρει γιατί είναι Έλληνας, πώς θα γίνει σωστός Έλληνας και γιατί πρέπει να είναι περήφανος που είναι Έλληνας. Εξού και η υπερτροφική έμφαση σε ατελέσφορη γλωσσική διδασκαλία, εξού και η μεθοδολογική αγκύλωση και αφέλεια στη διδασκαλία των φυσικών επιστημών, εξού και η κωμική μετάδοση κοινωνικών και ιστορικών επιστημών ως στοιχείων εθνικής χρηστομάθειας. Εξού και η γενικευμένη ηγεμονία της αυθεντίας: της αρχαίας γλώσσας, της Ιστορίας ως ελληνικού αφηγήματος, της Τέχνης και της Σκέψης ως εθνικών κειμηλίων που κληροδοτήθηκαν σε μια αχάριστη Ευρώπη, της γενικευμένης περιφρόνησης προς τον τεχνικό πολιτισμό, προς τη διδασκαλία των τεχνών, προς τη φυσική αγωγή και τα αθλήματα, προς την ανάπτυξη των προσωπικών δεξιοτήτων των μαθητών, κτλ. κτλ. κτλ. κτλ. κτλ. κτλ. κτλ. ...

Το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα έχει λοιπόν επιτύχει κάτι που δύσκολα βρίσκει κανείς σε εθνικό κράτος, ακόμα και σε κράτη εθνικά με πιο βαρβάτο τρόπο από ό,τι το δικό μας: γλωσσική ομογενοποίηση, περιθωριοποίηση των τοπικών ιδιαιτεροτήτων και τοπικισμών, μονοειδή και μονολιθική εθνική ταυτότητα, συμφυρματική ταύτιση "λαού", "έθνους", "κοινότητας", "κοινωνίας", "κοσμάκη", "πατρίδας" και "ελληνισμού".

Για να δείτε το προϊόν του εκπαιδευτικού συστήματος, βλέπετε Λαζόπουλο. Μιλήστε με τον ευφυή νέο καταστηματάρχη ο οποίος υπέστη για χρόνια ακατανόητα αρχαία στο σχολείο (που τα πέρναγε μετά βίας), αλλά δεν έχει πρόβλημα αφού "Έλληνες είμαστε ρε αδερφέ".

Ένα τέτοιο σύστημα δε χρειάζεται πανεπιστήμια τελικά.

Επίμετρο:

Περπατώντας στο σπίτι από τη δουλειά θυμήθηκα το σημείο στην εκπομπή που λινκάρω πιο πάνω στο οποίο ο Ξυδάκης λέει χοντρικά ότι θέλει να ακούσει τη γνώμη των νέων έξω από τις μανιέρες και τις ελληνικούρες των δημοσιογράφων και εν γένει των μεγάλων.

Είναι πράγματι υποπροϊόν του εκπαιδευτικού συστήματος ότι όταν οι νέοι θέλουνε να τους πάρουνε στα σοβαρά υιοθετούν την κούφια ρητορεία, τα πληκτικά σχήματα, τους χιλιοτριμμένους τόπους και τον εκθεσάδικο στόμφο που το σχολείο τούς διδάσκει ότι αποτελούν καλλιέπεια, σωστή έκφραση και ευφράδεια. Η πηγαία ρητορική των καφέ, το δηκτικό χιούμορ του δρόμου, τα σχολικά λογοπαίγνια, τα υπαινικτικά καυλαντίσματα των πάρτι, η καταιγιστική επιχειρηματολογία όταν μιλάνε για λ.χ. μπάλα, γκομενικά ή κατά των γονιών, οι χιπχόπ / γηπεδικές / φανταρικές / παρεΐστικες / μετατηλεοπτικές επιρροές τους εξαφανίζονται και δίνουνε τη θέση τους σε έναν δοτό μικρομέγαλο λόγο, σαν κι αυτό που διαφημίζουνε της γης οι λαζόπουλοι και η Στερεοτυπία ως λόγο των πάλαι 'δεκαεξάρηδων': λόγο ρηχό, κουτό και άκαμπτο που κανονικά θα έπρεπε να χαρακτηρίζει μόνο τελειωμένα νερντ και κνίτες.

Ο ίδιος λόγος, η ίδια ρητορική, η ίδια φλερύ ελληνικουρίαση παίζεται και στην εξαμβλωματική καρικατούρα θεσμού που λέγεται 'Βουλή των Εφήβων': "εξαμβλωματική" γιατί είναι άχρηστη, στημένη και υποκριτική· "καρικατούρα" γιατί λειτουργεί ως αυτό που κάτι γέροι νομίζουν ότι είναι η Βουλή: ένας καφενές για κουβέντες της βούρτσας ή γεροντοπηγαδάκι του Ζαππείου...

άραγε φαίνεται σε όλους τους μπράουζερ;
*
προσφορά του Stazybo Horn.
*

-Πάντα μπάνιο θὰ κάνεις πρὶν βγεῖς ἀπ᾿ τὸ σπίτι,
τὸ νερὸ τελειώνει στὴ γῆ καὶ ἐσὺ συνεχίζεις στὸν ἴδιο χαβᾶ·
στό ῾χω πεῖ κάθε Σάββατο βράδυ θὰ πρέπει νὰ κάνουμε μπάνιο,
καὶ μετὰ τηλεόραση, ὕπνο, τὸ πρωὶ ἐκκλησία, ἀντίδωρο,
λούνα πὰρκ καὶ φαῒ στὴ γιαγιά:
ὁ μπαμπάς, ἡ μαμά, τὰ παιδιά.

αργύρης μπακιρτζής

Everyday I have the Blues!

Σπάστα αγόρι μου, όπως εσύ ξέρεις!

(υπο)σημείωση

Πήγα σήμερα σε μια παρουσίαση βιβλίου. Πέρασα ωραία, αν και τα αποφεύγω αυτά, γιατί η συγγραφέας είναι συγκροτημένος κι ευχάριστος άνθρωπος, με χιούμορ κι ευαισθησία. Τέλος πάντων, σπάνιος άνθρωπος. Καλά κάνει και γράφει, κι ας μη μ' αρέσουν όλα της. Τι να γίνει, ο καθείς και τα γούστα του.

Είπε λοιπόν κάποια στιγμή ότι ποτέ δεν τη βοήθησε κανένας, ό,τι έκανε και ό,τι έγινε ήταν από μόνη της. Δεν ξέρω κατά πόσον αυτό αληθεύει κι ούτε με αφορά. Είναι ωστόσο κάτι που ισχύει στην περίπτωσή μου: τέσσερις άνθρωποι (όλοι συνάδερφοι) προσφέρθηκαν να με βοηθήσουν στη ζωή μου μέχρι τώρα, και οι τέσσερις απέτυχαν (όχι λόγω έλλειψης ζήλου). Κι αυτό ήταν όλο.

Δεν εξάσκησα ούτε την υψηλή τέχνη της ολικής αλείψεως με σάλιο ("σλουρπ!"), ούτε της προληπτικής κολακίας ("κολάκευε τώρα και αύριο θα σου βγει σε καλό"), ούτε της επένδυσης σε σιωπή ("βγάλε τον σκασμό τώρα και πες αργότερα ότι σιωπηρά συμφωνούσες"), ούτε της συστηματικής συνταύτισης ("μωρέ εμείς που συνέχεια συμφωνούμε, δεν πρέπει κιόλας να συνεργαστούμε;"). Βεβαίως δεν έχω να επιδείξω επιτεύγματα, ούτε πραγματικά ούτε επινοημένα και πλασματικά. Άσε που απέτυχα να εισπράξω μίζες όταν μπορούσα και γενικά, εντάξει, δεν έχω υψηλές αποδόσεις. Ούτε καλό είναι αυτό, ούτε κακό: ο καθείς και οι επιλογές του. Ή, όπως έλεγε και μια θεια, "καθείς κι ο κώλος του".

Τα γράφω αυτά εν είδει ενός σημειώματος προς τον εαυτό μου: όπως είχε πει ο Κωστόπουλος (ο Πέτρος, αυτός του Κλικ), όσο πιο πολύ κόσμο γνωρίζεις, τόσο σε λιγότερους μπορείς να λες ανοιχτά τη γνώμη σου -- ιδίως άμα είναι τίποτε διαταραγμένοι ή διανοητικά ηλικιωμένοι, θα πρόσθετα εγώ. Αλλά από εκεί ο δρόμος μέχρι την ανοχή της αγυρτίας, της αβελτηρίας και των παραφουσκωμένων εγώ και μέχρι τη σιωπηλή συνενοχή είναι σύντομος και φαρδύς.

Αυτά εν είδει σημειωσης προς τον μελλοντικό εαυτό μου, επειδή την τελευταία δεκαετία έχω γνωρίσει πάρα πολύ κόσμο, τελικά.

20 χρόνια από τη Βελούδινη Επανάσταση

Έτσι γίνονται οι επαναστάσεις, έτσι μένει άναυδη η αστυνομία, έτσι ανατρέπονται οι σάπιες κυβερνήσεις:

Κουνώντας χιλιάδες μπρελόκ στα αέρα, διαδηλώνοντας απανωτά αλλά ειρηνικά, ανάβοντας εκατοντάδες κεριά στο οδόστρωμα, φτιάχνοντας ανθρώπινες αλυσίδες και ζώνοντας τις πόλεις μ' αυτές, μεταφέροντας διακριτικά τη διαμαρτυρία αλλά παντού: στους συναυλιακούς χώρους, στις εκκλησίες, στα αμφιθέατρα, στα μαγαζιά, στις υπαίθριες αγορές.

Τα υπόλοιπα είναι κουβέντες, μπερεκέτια για τους λουκετάδες-κλειδαράδες, δακρυγόνα και ξυλοδαρμοί.

Ωπ: Κερατσίνι

(κλικ στην εικόνα)

αρχαιολογική λαογραφία: Οι Μπητλς

Πηγή.

****

Για την αυριανή επέτειο

Περιμένοντας να γράψει κάτι ο Rakasha (στο μεταξύ δείτε αυτό), προτού αναλάβουν τα μέσα ενημέρωσης να τα κάνουν όλα κιμά δίνοντας σε γεγονότα και συμβάντα τη μοναδική προοπτική τους, αυτή ενός μεταλλαγμένου χρυσόψαρου που σέρνεται στην ιλύ κάποιου λάκκου στον δρόμο, διασταυρώστε τα βλέμματά σας με τρεις ξεχωριστές ματιές: του Ξυδάκη, του Μιχάλη Π. και του Radical Desire.

(Η φωτογραφία του Zach Gold).

Aujourd'hui, maman est morte. Ou peut-être hier, je ne sais pas.

Ο Ξένος σε κόμικ (έχει και συνέχειες). Από το ανυπέρβλητο ερανισματολόγιο silezukuk (της γνωστής κοινοπραξίας).

ο ήρως του πλανήτη

Μ' αυτά τα κολπάκια μαζεύει η σουηδική ΕΡΤ τις συνδρομές των πολιτών. Γουστάρω. (Ίσως χρειάζεται λίγο περίμενε για να φορτώσει. Υπομονή)

Ο Γεωργελές επιστρέφει

Είχα λιγωθεί / γανιάσει / γκώσει (διαλέξτε πώς θα το πείτε και θα φανεί και η ηλικία και η καταγωγή σας) να διαβάζω τα εντιτό του Γεωργελέ στην ΑΒού. Πόση ψυχοπλάκωση και μαυρίλα και πίκρα βλέννας κακιάς να αντέξει ο άνθρωπος. Είχα λοιπόν σταματήσει να τα διαβάζω: δεν παράγουμε, δεν τολμάμε, δεν πάμε πουθενά... Ο τόπος δεν έχει μέλλον. Τα ξέρεις, αλλά θες να τα ακούς κάθε Πέμπτη;

Μέχρι σήμερα. Διάβασα το εντιτό μονορούφι. Δε λιγώθηκα / γάνιασα / έγκωσα. Ίσα-ίσα, θύμωσα. Αγροτικό κανάλι; Βιβλιοθήκες 12.000 ευρώ;

Αυτή τη φορά δεν άκουσα γκρίνια, κλάμα ή μουρμούρα, ούτε προφητείες, ούτε ιερεμιάδα. Έφαγα γροθιά στη μούρη.

Τέλος, ας μορφωθούμε και λίγο: Κονγκό και Μποπάλ (από τον γνωστό αυγογιαουρτόφιλο γίγαντα).

Ο πανίσχυρος μεγιστάνας των νίντζα

Παλιό κι αρκετά γνωστό αλλά ήθελα να το ανεβάσω εδώ. Αφιερώνεται στον Αντώνη, που χρίστηκε παιδί του λαού, αουτσάιντερ και εχθρός των βαρώνων των ΜΜΕ, ενώ χαίρει και της αγάπης του Αρχαγγέλου των ματζόρε.