ΟΡΙΣΤΙΚΗ ΑΠΟΒΟΛΗ

Δεν μου πάει να γράψω ένα νέο ποστ που θα επικαθίσει στο βιντεάκι του "μπράβο παιδιά" του σραόσα (klik). Να όμως που υπάρχει και ο καφενές:

Κλαίω και γελάω για τους μάνατζερ της ΕΡΤ. Δεν απεκόμισαν σέντζι από μιαν ακτιβιστική πράξη (klik) που έγινε μες στο σπίτι τους την ώρα του δελτίου ειδήσεων, ενώ οι μάνατζερ του ALFA έπηξαν στο τάλιρο από τον διαφημιστικό χρόνο μιας προγραμματισμένης διαδήλωσης μέσα στο στούντιό τους στην εκπομπή του Λαζόπουλου.

Λοιπόν τα παιδιά έχουν ξεπεράσει κάθε θεωρία των μίντια με μίαν αθώα, αφελή φαινομενικά τακτική, αλλά ας θυμηθούμε την παροιμία "100 η αλεπού, 110 το αλεπουδάκι".
Δεν ξέρω αν συνεννοήθηκαν, ή αν προέκυψε. Πάντως, εγώ ως θεατής βλέπω το εξής:
Ακτιβισμός στην ΕΡΤ και μετά χάπενιγκ στον Λαζόπουλο. Ίδια συνθήματα και στις δύο περιπτώσεις. Αλλά προηγηθείσης μιας πράξης ακτιβισμού, ενδόξως και εξίσου στεφανούται και η μετέπειτα καθωσπρέπει εν φιλοξενεία διαμαρτυρία, (ή αν προτιμάτε, εξίσου "αθωώνεται" η πράξη ακτιβισμού).

Και τα παιδιά; Πέρα από κάθε επίδοξο [δια]χειριστή τους. Θυμάμαι και χιακήν παροιμία, την οποίαν ανέστησε στην ταινία του "Το δέντρο που πληγώναμε" ο εκ Διδύμας Δήμος Αβδελιώδης:

"Παιδιά και σκατά, δεν πιάνονται".

Κατ' άλλους το "σκατά" ευπρεπίζεται αντικαθιστούμενο με το "αγέρας". Αλλά το πρώτο είναι το αυθεντικό. Γιατί πολλές φορές αναφερόμενοι σε επίμονες πράξεις διαμαρτυρίας παιδιών λέμε οι μεγάλοι: "μιλάει και το σκατό". Ιδού λοιπόν. Τα είχαμε για σκατά, για απόβλητα, αλλά μου φαίνεται εμείς θα αποβληθούμε στο τέλος και μάλιστα οριστικώς.