Ο ερωτών τον πέπανον

Συντρόφια, κολλέγκι, αλούμνι(=άλλου μουνιού[όντα]) πληκτρολόγησα από παλιό περιοδικό, του Γενάρη 1981, ένα κείμενό μου, τους "μπαγιάτηδες" και λέγω να το ανεβάσω στο Βουστάσιο. Αλλά είναι λέξεις πολλές (3700) ήτοι σελίδες δώδεκα και έξι εικόνες σμικρές.Δεν διανοούμαι να του προσθέσω υπόμνημα. Πείτε τη γνώμη σας, να την ακολουθήσω.Δεν θέλω να κόπτω και να ράπτω τις αναρτησιακές σας διαθέσεις.

marketing /"Καινούρια κοπέλα"

κάντε κλικ για να τη μεγεθύνετε και να διαβάσετε την ταμπέλα.....



Τη φωτογραφία μου την έστειλε με ημέιλ ο Γ.Κ., ένας σοφώτατος συνομήλικος, φίλος των καλοκαιριών.
Στο ημέιλ σημειώνει:

"Η πρόοδος της διαφήμισης σε όλα τα επίπεδα...
(Η φωτογραφία είναι από σπιτάκι λίγο έξω από τη Λαμία )."

....και το πρώτο μισό του τίτλου του ποστ, δικό του.

μικρή ανακεφαλαίωση περί φιλίας

ΤΩι ΧΟΙΡΟΒΟΣΚΩι


Φίλος είναι πρόσωπον προς το οποίον για λόγους στο βάθος ανεξήγητους αισθάνεσαι φιλία. Φιλία δε, είναι το αίσθημα αλλά και η μεταξύ φίλων σχέσις.

Το παραπάνω, για όσους δουλεύουν το Excell - ειδικότερα λογικές συναρτήσεις - ονομάζεται "αυτοαναφορά". Συνήθως η αυτοαναφορά γίνεται αιτία λογικού τέλματος. Εξαιρέτως όμως, είναι αξιοποιήσιμη τεχνικά, διότι οδηγεί σε παρακάμψεις. Κάτι ξέρει το Excell από αθωνική σοφία.... είναι κι αυτό γεμάτο κελιά.

Αλλά παρακάμψατε αυτό το [λογο]παίγνιον και σπεύσατε ακριβώς από κάτω να ακούσετε τη μουσική προσφορά τού Sraosha και να δείτε την φωτογραφία γλυπτού ωραιοτάτου.

........
Πετεφρή (Walker).... υπεμονή:

Το ρόδον το εφικτόν κατασκευάζεται.

Κι άλλη μουσική

Από τα Κατά Ιωάννην (19, 2-12) Πάθη του Μπαχ, το κομμάτι όπου αρχίζει η ανάκριση από τον Πιλάτο. English Baroque Soloists και Monteverdi Choir υπό τον Gardiner.

Η εικόνα: το After Life του γλύπτη Chenjerai Mutasa από τη Ζιμπάμπουε.

Τραγουδάκια

Λοιπόν, το αγαπημένο μου τραγούδι του Έλβις (με διαφορά), που μου έχει ξανακολλήσει εδώ και πάνω από βδομάδα. Όλα του σωστά και καλοβαλμένα αυτού του τραγουδιού. Και ο τίτλος, και η τρομπετούλα (τού-του-τουουουουου), κι όλα του.

Από κάτω ένα από τα αγαπημένα μου των Rolling Stones (ναι, αυτό με το οποίο υπογράφει ο δαιμόνιος Rakasha), σε ένα χαριτωμένο ρεμίξ. Δυστυχώς το βιντεοκλίπ είναι χοντρομαλακία. Αλλά you can't always get what you want, που είπανε (και πάλι) οι Stones.

Μόνο καφέ δεν ψήνει

Ψήνει, ψήνει:

Me, myself and I

Σκέφτηκα τον ακόλουθο διάλογο:

-Έκοψα το κάπνισμα και μου έφυγε η έμπνευση!

-Άν έχεις δίκιο, τότε ξέρεις ποιοί θα έπαιρναν το Νόμπελ και το Μπούκερ και θα ήταν επιδραστικά άτομα;Οι καπνιστές ρέγγες!

-Σωστά. Αυτές τα παίρνουν.

Συγγνώμη, αλλά

δεν μπορώ να αντισταθώ.

Φαντάσου να είχαμε και στρουθοκαμήλους στο νησί

Ελλάδα, Κύπρος,Πα-λαι-στίνη

Αμέρι-κάνος, δε-θα- μείνει

ως τότε πάντως, δεν πρόκειται να μείνει τσίχλα, ρούβελας, αγριοπερίστερο και φάσα. Κάθε μέρα διαλέγω κι άλλο μονοπάτι να πορπατήσω ολίγα(δύο) χιλιόμετρα κι όταν κρατσανάει το γρασίδι, δεν χρειάζεται να αναρωτηθώ γιατί.Δεν μου τη σπάει τόσο που τουφεκάνε συνεχώς, αλλά που έχουν και στρατηγικές απόψεις, τρομάρα τους, και στήνονται σε περάσματα.

Χορός και επανάσταση

Νέες μορφές διαμαρτυρίες χρειάζονται. Πάρτυ στους δρόμους; Ίσως. Ποδηλατοπορίες; Ίσως. Χάπενινγκ με χαβαλέ; Μάλλον. Γκραφίτι σαν του Pete; Οπωσδήποτε. Αλλά νισάφι πια με την ασχήμια των συνθημάτων. Στο κάτω-κάτω, άμα θέλετε να πείτε εξυπνάδες, αφήστε τα σπρέυ κι ανοίξτε μπλογκ.

Εδώ ένα προσπέκτους μετά μουσικής.

Merde, alors, merde.

Κάθομαι και γράφω κατεβατά και αυτός ο χαμένος τα έχει ήδη πει όμορφα και συνοπτικά πριν καιρό.

Και μια και τα λατινικά είναι επιτέλους της μόδας: Pereant qui, ante nos, nostra dixerunt.

Θέλουνε και τα λεφτά μας τώρα

Τελικά οι Κύπριοι είναι πολύ μπροστά. Όταν ξεσκέπαζαν συνωμοσίες κατά του ευρώ, στην Ελλάδα κοιμόμασταν. Μόλις σημερα το πρωί έσκουζαν κάτι δημοσιογράφοι στον Alpha (ή κάτι τέτοιο) για το βραζιλιάνικο ρεάλ και την τούρκικη λίρα (κακό χρόνο να 'χουν οι τριτοκοσμικοί όλοι τους!), που μοιάζουνε με το ευρώ αλλά δεν είναι. Πιθανόν να διάβασαν αυτό.

Προσωπογραφία ενός Σάββα

Μεγάλωσε σε πολύτεκνο περιβάλλον, τρίβοντας η οικογένεια την δεκάρα, περνώντας το κρίσιμο πρωτοπαιδικό του διαστημα υπό τον ογκόλιθο που λέγεται Καντιωτισμός, δηλαδή καθήστε ήσυχοι άχρι ακινησίας, προσέχτε τις φούστες και τις πομάδες των θηλυκών, να μη υπάρχουν κοντές ή κόκκινες, όλοι είναι μετά τον εμφύλιο ξεπουλημένοι, ο μόνος χριστιανισμός είναι ο στρατευμένος.Μετά του έλεγαν γιά έναν εξώλης θείο, βίο και πολιτεία, που τρόμαζε τους φιλήσυχους, όχι επειδή το άξιζε ή το άξιζαν, αλλά επειδή στην Ελλάδα μπορεί η βλακεία να είναι ανίκητη, αλλα ο συνδυασμός βλακείας και ημιμάθειας είναι πασπαρτού που σε οδηγεί σε θύρες τρελοκομείων ή πανεπιστημίων με την ίδια ακριβώς ενδελέχεια και ένταση.Ο γοητευτικά φευγάτος θείος, που μάζευε όλη την γκρίνια του συντηρητικού πατέρα,τα άλλα αδέλφια, και εκείνη η μονήρης Φλώρινα,κάψτε τον Αγγελόπουλο, κάψτε τους συμμορίτες, κάψτε τα γένεια σας,μείνετε ακίνητοι μπροστά στον Θεό και στον Καντιώτη. Η οικογένεια από την Ικαρία έζησε στην Φλώρινα τον καιρό που ο Καντιώτης γκρέμισε την εντόπια ορθόδοξη παράδοση θεωρώντας την εαμοβουλγάρικη.Και γκρεμίστηκε το διδασκαλείο της (εκεί όπου ο πατέρας μου γοητεύτηκε από τον δημοτικισμό και χόρτασε γνώση) επειδή ήταν κάποτε οχρανίτικη φωλιά.Μεταξύ αλλογλώσσων και αλλοφρόνων κατοίκων που τους έβλεπε μάλλον στις λαϊκές αγορές.Νέμα πάρε. Ντεν έκει λεφτά.Και μετά έπεσε στην άχαρη, απάνθρωπη Ελλάδα του παρά και των ευκαιριών, του νόμου 1282 και των αναπτυξιακών ευκαιριών. Επιχειρηματίες με πλακέ παντόφλες, φρικώδους αισθητικής άνθρωποι, έχτιζαν, λέρωναν, ρεύονταν και είχαν ισχυρές πολιτικές φιλίες. Ηταν πολύ δύσκολο να μη είσαι αριστερός τότε, κι ακόμη πιό δύσκολο να ξέρεις τι είναι να είσαι αριστερός. Ολόκληρη η σαχλαμαρολογία περί άνισης κατανομής του πλούτου, περί ράσων που δεν πρέπει να είναι χρυσοποίκιλτα,περί άτιμης κοινωνίας που χωρίζει πρόβατα από ερίφια (παρατήρηση που θα είχε νόημα μόνον άν διαχώριζε αίλουρους από μπακαλιάρους) ήρθε στο κεφάλι του και έδεσε με την αισθητική του τάση (αγιογραφία-σα να λέμε συνδυασμός βουνού και θάλασσας) με την αόριστη «πολιτιστική» πελατεία που κυκλοφορούσε («είπαμε να κάνουμε πολιτιστικό κέντρο στην Αθήνα, μήπως και ξεμπλέξουμε με την τρομοκρατία..»).
Και μετά οι γυναίκες. Ποιά γυναίκα μου ταιριάζει πατέρα, ποιά γυναίκα να επιλέξω παπαδιά-μητέρα; Ένα καλό κορίτσι από ορφανοτροφείο, να μη σηκώνει την φωνίτσα της στα πεθερικά. Και να ξέρει από πειθαρχία και προσευχές.Και να μή είναι αξιοθέατη, επειδή αυτές σε προδίδουν και σε τραβάνε όπου θέλουν σέρνοντας το καράβι τους.Και μετά, αγιογραφία και ολίγα κουφώματα, με την σύζυγο, στην μακρυνή Αθήνα.Κουφοντίνας στον ορίζοντα,η Ξανθίππη μαζί του, γοητευμένη, ο Σάββας έτρεχε πίσω από την ομορφιά και μόνον αυτήν, ήταν και παίδαρος με τα κριτήρια του ογδόντα,άσχετος σε πολλά, αλλά μηχανεύονταν άλλα τόσα, σαν το τρίο Στούτζες,δεν μπορούσε να κολλήσει τον πλαστικό σωλήνα σωστά και τού έπεφταν τα αφτιά,ώσπου έγραψε στα κιτάπια του ένα παιδί και η Ρομέρο εκπρόσωπος της όποιας ομορφιάς,ήρθε να του προξενέψει την Κενυάτισα.
Ο Σάββας ήταν ήδη έτοιμος γιά το πρώτο του πρωτοσέλιδο.

Αναδημοσίευση, Μακεδονία, 19 Σεπτεμβρίου 2002

Είναι αυτό μακέτο;

Τα πρόσωπα ή τις ιδέες;τα πρόσωπα.

Τα πρόσωπα ή τα λόγια; τα λόγια.

Καλά, ανερμάτιστε κανάγια

τι νόημα έχουν τα λόγια χωρίς ιδέες;

έχουν,λέω σε, έχουν

έχουν και παραέχουν.

Αρκεί να μη τα ξεστομίζει ο Ψαριανός.

Αρκεί να μη παίρνεις σοβαρά τον πόνο

και να με αφήνεις μόνο

ή έστω με την Γιόκο Ονο.

Δωράκια

Δύο λιντεράκια του Μπραμς, από τα Liebeslieder-Walzer (εργο 52):

Am Gesteine rauscht die Flut

Nein, es ist nicht auszukommen

Από εδώ.

Kαλή ακρόαση.

Ανασχηματισμός