Προσωπογραφία ενός Σάββα

Μεγάλωσε σε πολύτεκνο περιβάλλον, τρίβοντας η οικογένεια την δεκάρα, περνώντας το κρίσιμο πρωτοπαιδικό του διαστημα υπό τον ογκόλιθο που λέγεται Καντιωτισμός, δηλαδή καθήστε ήσυχοι άχρι ακινησίας, προσέχτε τις φούστες και τις πομάδες των θηλυκών, να μη υπάρχουν κοντές ή κόκκινες, όλοι είναι μετά τον εμφύλιο ξεπουλημένοι, ο μόνος χριστιανισμός είναι ο στρατευμένος.Μετά του έλεγαν γιά έναν εξώλης θείο, βίο και πολιτεία, που τρόμαζε τους φιλήσυχους, όχι επειδή το άξιζε ή το άξιζαν, αλλά επειδή στην Ελλάδα μπορεί η βλακεία να είναι ανίκητη, αλλα ο συνδυασμός βλακείας και ημιμάθειας είναι πασπαρτού που σε οδηγεί σε θύρες τρελοκομείων ή πανεπιστημίων με την ίδια ακριβώς ενδελέχεια και ένταση.Ο γοητευτικά φευγάτος θείος, που μάζευε όλη την γκρίνια του συντηρητικού πατέρα,τα άλλα αδέλφια, και εκείνη η μονήρης Φλώρινα,κάψτε τον Αγγελόπουλο, κάψτε τους συμμορίτες, κάψτε τα γένεια σας,μείνετε ακίνητοι μπροστά στον Θεό και στον Καντιώτη. Η οικογένεια από την Ικαρία έζησε στην Φλώρινα τον καιρό που ο Καντιώτης γκρέμισε την εντόπια ορθόδοξη παράδοση θεωρώντας την εαμοβουλγάρικη.Και γκρεμίστηκε το διδασκαλείο της (εκεί όπου ο πατέρας μου γοητεύτηκε από τον δημοτικισμό και χόρτασε γνώση) επειδή ήταν κάποτε οχρανίτικη φωλιά.Μεταξύ αλλογλώσσων και αλλοφρόνων κατοίκων που τους έβλεπε μάλλον στις λαϊκές αγορές.Νέμα πάρε. Ντεν έκει λεφτά.Και μετά έπεσε στην άχαρη, απάνθρωπη Ελλάδα του παρά και των ευκαιριών, του νόμου 1282 και των αναπτυξιακών ευκαιριών. Επιχειρηματίες με πλακέ παντόφλες, φρικώδους αισθητικής άνθρωποι, έχτιζαν, λέρωναν, ρεύονταν και είχαν ισχυρές πολιτικές φιλίες. Ηταν πολύ δύσκολο να μη είσαι αριστερός τότε, κι ακόμη πιό δύσκολο να ξέρεις τι είναι να είσαι αριστερός. Ολόκληρη η σαχλαμαρολογία περί άνισης κατανομής του πλούτου, περί ράσων που δεν πρέπει να είναι χρυσοποίκιλτα,περί άτιμης κοινωνίας που χωρίζει πρόβατα από ερίφια (παρατήρηση που θα είχε νόημα μόνον άν διαχώριζε αίλουρους από μπακαλιάρους) ήρθε στο κεφάλι του και έδεσε με την αισθητική του τάση (αγιογραφία-σα να λέμε συνδυασμός βουνού και θάλασσας) με την αόριστη «πολιτιστική» πελατεία που κυκλοφορούσε («είπαμε να κάνουμε πολιτιστικό κέντρο στην Αθήνα, μήπως και ξεμπλέξουμε με την τρομοκρατία..»).
Και μετά οι γυναίκες. Ποιά γυναίκα μου ταιριάζει πατέρα, ποιά γυναίκα να επιλέξω παπαδιά-μητέρα; Ένα καλό κορίτσι από ορφανοτροφείο, να μη σηκώνει την φωνίτσα της στα πεθερικά. Και να ξέρει από πειθαρχία και προσευχές.Και να μή είναι αξιοθέατη, επειδή αυτές σε προδίδουν και σε τραβάνε όπου θέλουν σέρνοντας το καράβι τους.Και μετά, αγιογραφία και ολίγα κουφώματα, με την σύζυγο, στην μακρυνή Αθήνα.Κουφοντίνας στον ορίζοντα,η Ξανθίππη μαζί του, γοητευμένη, ο Σάββας έτρεχε πίσω από την ομορφιά και μόνον αυτήν, ήταν και παίδαρος με τα κριτήρια του ογδόντα,άσχετος σε πολλά, αλλά μηχανεύονταν άλλα τόσα, σαν το τρίο Στούτζες,δεν μπορούσε να κολλήσει τον πλαστικό σωλήνα σωστά και τού έπεφταν τα αφτιά,ώσπου έγραψε στα κιτάπια του ένα παιδί και η Ρομέρο εκπρόσωπος της όποιας ομορφιάς,ήρθε να του προξενέψει την Κενυάτισα.
Ο Σάββας ήταν ήδη έτοιμος γιά το πρώτο του πρωτοσέλιδο.

Αναδημοσίευση, Μακεδονία, 19 Σεπτεμβρίου 2002