ΕΛΑ ΝΑ ΔΕΙΣ...

Περασμένο Σάββατο. Ο Μηνάς, μεταξύ του τρίτου και του τετάρτου μισόκιλου επέμενε: "πρέπει να πάμε να τη δούμε".
-Ε, όχι ρε γαμώ το, δεν θα αντέχεται. Ο έπαινος της ταινίας είναι η ανάδειξη της πόλεμικής ωμότητας.
-Έγω, θα πάω μόνος μου. Θα κατέβω στον Πειραιά για καφέ και μετά θα πάω απογεματινή μέχρι την Αφαία στην Καλλιθέα.
-Ποιανού είναι;
-Ενός λευκορώσσου. Ελεμ Κλίμοφ. 1985.
-Σιγά μην πάω.

...........

Η "Ανκιλίνα" επέστρεψε από το Μινσκ την Δευτέρα.
-Πότε θα βριθούμε κομποζίτορ;
-Στο τέλος της βδομάδας. Κανένα ταβερνάκι....

...........

Σάββατο πρωί, σήμερα που πέρασε -μια βδομάδα μετά. Τηλέφωνο στην Αγγελίνα.
-Κάνουμε τίποτα απόψε;
-Ημείς θα πάαμι για να δούουμι μία τηνίια στην Καλλιθέα. Λέγιτι "ΕΛΑ ΝΑ ΔΕΙΣ". Είνι μία λευκουρώοσσικη τηνίια του Ιλέμ Κλιμόφ. Είνι βαρειά, για τουν πόολιμο, αλλά αριστούουργημα. Θίλιτι να ρθίτι;
-Και μετά ταβέρνα;
-Βιβέεως....
.............
Στην αίθουσα, όταν ανάψανε τα φώτα του τέλους, απαντήσαμε το Μηνά και την Αμιλία.
-Το οφείλουμε στην Αγγελίνα, του είπα και τους σύστησα.

Ο Βίκτορ, έτερος κομποζίτορ, ήξερε ότι θα πάμε να δούμε την ταινία. Μετά το πέρας, μας έστειλε μήνυμα από το Μινσκ: (μεταφράζω:)

"Η ΤΑΙΝΙΑ ΘΑ ΑΡΚΟΥΣΕ ΝΑ ΚΡΑΤΑΕΙ ΠΕΝΤΕ ΛΕΠΤΑ"

Θύμωσα λίγο. Το αντεπιχείρημά μου ήταν:
"Πολλές φορές είμαστε σκληροί στην κριτική για τους άλλους, ιδίως όταν με μιας έχουμε κατανοήσει τις προεκτάσεις -έστω τις τεχνικές προεκτάσεις- ενός θέματος, αλλά δεν αναγνωρίζουμε το δικαίωμα στον καλλιτέχνη που έθεσε το θέμα, να το επεξεργαστεί όπως αυτός νομίζει μέχρι να το εξαντλήσει, όπως βεβαίως νομίζει. Αν είναι έτσι, τότε η πρώτη ινβενσιόν του Μπαχ θα έπρεπε να είναι μισό μέτρο: Ντορεμιφαρεμιντοσολ (άσε που για το σόλ στο τέλος αμφιβάλλω αν χρειάζεται.......)".

Πάντως τί χρώμα.......!!!!

Μετά πήγαμε στην ταβέρνα. Στη Ραμόνα, ένα υπογειάκι με βαρέλια......

.......................

Στην παρέα μας και μια πρόσφυγας του "παραπετάσματος", η Λίνα. Μεταξύ άλλων μας αφηγήθηκε και ένα αστείο από την προσωπική της ιστορία- πανάθεμά το πολύ αστείο:

Όταν επαναπατρίστηκαν από την πρώην ΕΣΣΔ, ο γιός της, νυν ερευνητής στο ΜΙΤ, ήταν τεσσάρων στα πέντε. Στη Λευκορρωσία, μέχρι τα πέρσι τού επαναπατρισμού, πήγαινε σε παιδικό σταθμό. Ο παιδικός αυτός σταθμός έβριθε φωτογραφιών του Λένιν.
Εν Ελλάδι πλέον, ξαναγράφτηκε σε παιδικό σταθμό.

-Πώς ήταν η πρώτη σου μέρα;
-Καλά ήταν μαμά. Μόνο που στο σταθμό είχανε ένα Λένιν με ένα μαντήλι στο κεφάλι που κρατούσε αγκαλιά μία κούκλα αγοράκι....


........"Ο Χριστός και η Παναγία!!!" ............ είπαμε γελώντας όλοι και παρολίγο να σταυροκοπηθούμε.....

--------------------
Λεπτομέρεια:
Το όνομα του σκηνοθέτη "Ελέμ" είναι από τα αρχικά Ένγκελς, Λένιν, Μάρξ. Συνηθισμένη αυτού του τύπου η ονοματοδοσία στην ΕΣΣΔ του 1935. Να τι μαθαίνει κανείς με φίλη λευκορωσσίδα.....