Έτσι γίνονται οι επαναστάσεις, έτσι μένει άναυδη η αστυνομία, έτσι ανατρέπονται οι σάπιες κυβερνήσεις:
Κουνώντας χιλιάδες μπρελόκ στα αέρα, διαδηλώνοντας απανωτά αλλά ειρηνικά, ανάβοντας εκατοντάδες κεριά στο οδόστρωμα, φτιάχνοντας ανθρώπινες αλυσίδες και ζώνοντας τις πόλεις μ' αυτές, μεταφέροντας διακριτικά τη διαμαρτυρία αλλά παντού: στους συναυλιακούς χώρους, στις εκκλησίες, στα αμφιθέατρα, στα μαγαζιά, στις υπαίθριες αγορές.
Τα υπόλοιπα είναι κουβέντες, μπερεκέτια για τους λουκετάδες-κλειδαράδες, δακρυγόνα και ξυλοδαρμοί.
15 σχόλια:
Έτσι ακριβώς είναι, όπως τα λέτε.
Μας φωτίσατε και σας είμαστε υπέχρεοι.
'Νταξ'... Επανάσταση post mortem ήταν αυτή. Δε μου φαίνεται ότι μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως υπόδειγμα αντίδρασης εναντίον ενός διεφθαρμένου αλλά εύρωστου καθεστώτος.
Ίσως να έχετε δίκιο. Όμως οι ειρηνικές διαμαρτυρίες δούλεψαν μια χαρά λ.χ. στην αποικιακή Ινδία. Και στις βαλτικές χώρες το 1990 με 1991.
Και πάλι 'νταξ'... Όλοι μας ανατριχιάζουμε με την εικόνα του νηστεύοντος Γκάντι που διαλογίζεται και διαβάζει Τολστόι υπό τη σκιά του άγγλου στρατιώτη, αλλά η πραγματικότητα ήταν λιγότερο ρομαντική. Εντός των αυτονομιστών υπήρξαν πάρα πολλές τάσεις, άλλες βίαιες, άλλες ειρηνικές, έπεσε ξύλο, χύθηκε αίμα είχαμε και ανταρσίες Ινδών στρατιωτών, είχαμε και αντιστασιακούς που πήραν τα βουνά (τις ζούγκλες μάλλον) είχαμε και τον Β' Παγκ. Πολ., είχαμε "πολύ τζέρτζελο" τελικά.
Τα τελευταία χρόνια κυκλοφορούν πολύ (φιλελεύθεροι?) μύθοι που αναδεικνύουν τις "ήρεμες μεταβάσεις", που κατηγορούν, λ. χ., τη Γαλλική ή την Οκτωβριανή Επανάσταση και εξυψώνουν τον "ειρηνικό" βρετανικό κοινοβουλευτισμό - λες και η αγγλική Ιστορία από το θάνατο της Ελισάβετ μέχρι τον Επταετή Πόλεμο δεν ήταν μια σειρά επαναστάσεων και εμφυλίων που οδήγησαν στη δημιουργία της σημερινής Μεγ. Βρετανίας την οποία, φυσικά, αγαπάμε και θαυμάζουμε.
Άποψή μου, η ρουφιάνα η βία συνεχίζει να είναι μεγάλη μαμή. Ακόμα κι ο Δεκέμβρης με τα χίλια κακά του είχε μεγάλες επιπτώσεις στην ελληνική κοινωνία. Στο κάτω-κάτω, έριξε μια επικίνδυνη κυβέρνηση κάτι που οι καθιστικές διαμαρτυρίες των μπλογκεράδων μετά τις μεγάλες πυρκαγιές και τους δεκάδες νεκρούς του 2007 (πολύ πιο φρικιαστικά γεγονότα από το φόνο του Αλέξη) δεν μπόρεσαν να κάνουν.
*κυκλοφορούν πολύ οι (φιλελεύθεροι) μύθοι
ή ακόμα: κυκλοφορουν πολλοί κτλ
(μη μας πούνε κι ανορθόγραφους οι παλιοπασιφιστές) ;)
@ taratata,
ΟΚ... Και τη βία πώς πρέπει να την αντιμετωπίσουμε; Σαν φυσικό φαινόμενο, που δεν το επεδίωξε κανείς, ή σαν κάτι που το επιδιώκουμε συνειδητά, με τον ίδιο τρόπο που καλούσαν κάποτε την μαμή στη γέννα; Πώς πρέπει να αντιδρά ένα κράτος (ή ένα κόμμα ή μια ομάδα ανθρώπων) στη βία;
Αφού είναι η μαμμή, να την δεχόμαστε με χαρές και τραγούδια; Φέρνει όμως η βία πάντοτε ζωντανά τα μωρά στη ζωή ή ξεγεννά και πεθαμένα ή ετοιμοθάνατα; Ή καθυστερημένα; Ή ανάπηρα; Μπορούμε εξ αρχής να ξέρουμε τι θα φέρει στη ζωή;
Η μετάβαση της εξουσίας στην Νότια Αφρική ήταν ειρηνική ή "ειρηνική" επανάσταση; Την ξεγέννησε η βία των λευκών ή η βία (;) των μαύρων; Αν την ξεγέννησε η βία των λευκών ήταν καλή βία;
Η Ινδία ήταν (και είναι) όντως ένα κράτος; Ο John Strachey, μέλος του General Governors Council, διαπίστωνε το 1888: "η Σκωτία μοιάζει πιο πολύ με την Ισπανία, απ' ότι η Βεγγάζη με το Παντζάμπ". Σε ποια απ όλες της χώρες της Ινδίας έδρασε ο Γκάντι; Να τον κατηγορήσουμε για την πολιτική της "μη-βίας" ή για την εθελοτυφλία του ως προς την ποικιλία της μικρής ηπείρου που εκπροσωπούσε; [Πιθανόν είχε πέσει θύμα της βρετανικής προπαγάνδας ως προς αυτό :-)]
Ίσως θα έπρεπε να έχει κανείς κατά νου και τον ενδεχόμενο αριθμό των θυμάτων, όταν συγκρίνει τις επαναστάσεις (ειρηνικές ή όχι) μεταξύ τους. Πρόκειται όμως για δεδομένα που μάλλον δεν θα μάθουμε ποτέ. Χρειαζόταν άραγε η Πολιτιστική Επανάσταση στην Κίνα για να δούμε την ομάδα του Τενγκ Χσιάο Πινγκ να καταλαμβάνει, επιτέλους, την εξουσία; Επανέρχομαι: Πώς αντιδρά κανείς στη βία; Ο Sraosha υπονοεί μια απάντηση. Η δική σου;
Και να διευκρινίσω ότι δεν είμαι ντε και καλά κατά της βίας. Δημοκρατία χωρίς κάποιας μορφής βία (που φαίνεται ή δεν φαίνεται) δεν υπάρχει. Θα έλεγα, υπερβάλλοντας ίσως, ότι η βία σε μια Δημοκρατία έχει άπειρες μορφές.
Αυτή η απειρία μορφών και αποχρώσεων της βίας είναι νομίζω που κάνει τη Δημοκρατία το καλύτερο πολίτευμα που έχει υπάρξει μέχρι στιγμής (με βάση τα λίγα που ξέρω).
Ωστόσο το ερώτημα παραμένει: Πώς αντιδρά κανείς στην βία; Πώς συμβιώνει; Συμβιώνει; Είτε ζει στα πλαίσια μιας ειρηνικής περιόδου, είτε όχι;
Προς Θεού! δε λέω να ανατρέψουμε τους δημοκρατικούς θεσμούς και να βγούμε στους δρόμους να πλακωνόμαστε στο ξύλο μέχρι να βρούμε την ιδανική πολιτεία.
Η παρατήρησή μου αφορούσε την έμμεση σύγκριση που έκανε ο Σραόσα μεταξύ του δικού μας Δεκέμβρη και της Βελούδινης Επανάστασης. Άλλο τα μπρελόκ της Πράγας (χρόνια μετά την Περεστρόικα και λίγο καιρό μετά την πτώση του τείχους και κυρίως μετά το πράσινο φως από τη μαμά Ρωσία) και άλλο η αντίδραση απέναντι σε μια χοντρόπετση , ή αν προτιμάς, κουφή και σχετικά σίγουρη για τον εαυτό της (ό, τι είναι νόμιμο κτλ) κυβέρνηση.
Όπως πολύ σωστά λές, η βία έχει άπειρες μορφές, σαν τα πρόσωπα της Ινδίας ένα πράγμα. Έτσι και η αντίδραση του πολίτη μπορεί να έχει άπειρες μορφές. Ανάλογα με τη στιγμή, προσπαθούμε να βρούμε αυτή που ταιριάζει.
Μακάρι να περιοριοζόμαστε πάντα στο κούνημα των μπρελόκ ή ακόμα και στο σπάσιμο μαγαζιών.
Να διορθώσω πρωτ' απ όλα: όχι "στα πλαίσια", αλλά "στο πλαίσιο". Δεύτερον, αυτό το "μακάρι" σου μού φτάνει.
...αλλά με ρίχνεις λίγο μ' αυτό το "σπάσιμο των μαγαζιών". Γιατί δηλαδή να ανεχτεί κανείς το σπάσιμο των μαγαζιών;
...τόσα χρόνια το ανεχόταν (και το ανέχονται --το σπάσιμο των μαγαζιών) πολιτικοί μηδαμινής αξίας ή κοινωνικά στρώματα μιας κάποιας σημασίας.
Ε, σπασμένα μαγαζιά είναι, όχι κεφάλια. Σίγουρα πονάνε άνθρωποι, αλλά όπως έλεγε κι η γιαγιά μου "υγεία πάνω απ' όλα και τα άλλα φτιάχνονται" :)
"υγεία πάνω απ' όλα και τα άλλα φτιάχνονται". Μαζί σου! Αλλά, που να πάρει, δεν μπορώ να μην έχω μια γνώμη: Δεν μ' αρέσει.
Δημοσίευση σχολίου