Alu Panayioti kupli nu s' vidzu*

Σε ένα από τα βιαστικά ταξίδια προς Ατήνα, περί το 1991, στάθηκα σε ένα βενζινάδικο νότια της Λάρσας, και δίπλα στις γκοφρέτες είδα και αγόρασα δυό βιβλία. Παρόμοια. Δίγλωσσα, ελληνιστί και βλαχιστί. Του ιδίου Ντόντου. Το δεύτερο δεν θυμάμαι που το χάρισα. Περιέχει απίστευτες ιστορίες, ιδιότυπη λαογραφία και μεταφράσιμο σόλοικα υλικό. Μνημονεύεται ο Γιάννης Λιδός (ναιναιναί, ο ιουστινιάνειος), υπάρχει επίσης ο Κονφούτσιος. Και η φράση: εδώ και καμιά δεκαριά μέρες, το κλέφτικο μπουλούκι που έχουν καπεταναραίους τα αδέλφια των κοριτσιών του Σκεπητάρη απ΄τα Γκάμπροβα, βρίσκονταν στο Τσίαν-Χορταρά, κοντά στη Βάλια-Κάλντα Περιβολίου, στον κλεφτόδρομο που είναι κοντά στο χωριό Αμέρου( Μηλιά).

Το βιβλίο, εκτός από ύμνους προς τον Ρήγα και αποδείξεις ότι ήταν Βλάχος, περιέχει θαυμασμό προς τον αιωνόβιο(το 1990) και διαβόητο Νίκο Μουτούση, εικονιζόμενο μάλιστα μαζί με τον εξάδελφον του πατέρα του, Απόστολον Νταούτη, αντιπρόεδρο του Αρείου Πάγου Βουκουρεστίου, που βοήθησε τον Ιανουάριο του 1943, τον ανηψιόν του στις επαφές του με τον Αρχιστράτηγον και Κυβερνήτη της Ρουμανίας Αντονέσκου...Δεν υπάρχει πιό φλέγον και αιμάσσον υλικό από αυτό που περιέχεται στα αδικαίωτα βιβλία.

(*) του Παναγιώτη τα πρόβατα

Από μαθητικό γραπτό (και καλά)

Ιδιοφυές, ωστόσο:

Τα Χερουβίμ και τα Σεραβίμ ήταν μικρά αγγελάκια που πετούσαν δεξιά-αριστερά στο πλάι των μεγάλων αγγέλων. Τα Χερουβίμ χερούβιζαν (δεξί πέταγμα) και τα Σεραβίμ σερούβιζαν (πέταγμα αριστερό). Στην ανάγκη υπήρχαν και τα Πτερουβίμ, για πέταγμα κατευθείαν στη μέση.

Νανούρισμα (Λόρκα - Λεοντής - Τσανακλίδου)

Αναδημοσίευση

Συμπαθάτε με, αλλά η πρόθυμη στρατολόγηση προσώπων και φορέων που έχουν την διάθεση να σβήσουνε τα φώτα σήμερα το βράδι, διαδηλώνοντας την ευθύνη μας γιά την σωτηρία της γής,μου φαίνεται πτωχαλαζονική και κενή περιεχομένου χειρονομία.
Δεν έχω πεισθεί καθόλου, μα καθόλου, ότι αυτή η μελλοντολογική θρηνωδία γιά τον πλανήτη που σαπίζει και χάνεται, είτε μέσα στα κρημνίσματα των παγετώνων, είτε μέσα στην σκόνη της ερήμου, έχει οποιαδήποτε άλλη αξία, εκτός από δευτεροκλασάτη ποιητική θεματολογία.
Απεναντίας,αγωνιώ γιά την ανθρώπινη συμπεριφορά στις πόλεις και στην ύπαιθρο, αγωνιώ γιά την ρύπανση και την σπατάλη κάθε ικμάδας ενέργειας, γιά την χύμα ιδεολογία και γιά τον επικίνδυνο, πλέον ,καταναλωτισμό.
Βρίσκω ότι από ενοχές και στερεοτυπική σκέψη, κολλάμε κατευθείαν στο φλανφλάν. Στο εξεζητημένο και στο φανταχτερό συμβολικό προϊόν. Είναι ό,τι χειρότερο γιά έναν πολιτισμό.
Ενα παράδειγμα: διαβάζω με τα χρόνια και με τους μήνες την δίκαιη επίθεση ενάντια στα βαρέα μέταλλα, κυρίως γιά τον υδράργυρο. Πόσο επικίνδυνος είναι όταν εισπνέεται και λοιπά, και λοιπά. Με πρώτο θύμα, τα θερμόμετρα υδραργύρου. Γιά τα ψάρια με υδράργυρο, που πρωτοφάνηκαν ήδη από τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια, δεν ακούω και πολλά. Ίσως επειδή πουλιούνται και αγοράζονται.
Ωστόσο, διαβάζω ότι οι νέοι λαμπτήρες που κοστίζουν περισσότερο αλλά δεν είναι ενεργοβόροι, οι λαμπτήρες που μοιράζονται από πονόψυχες οργανώσεις και πρωτοβουλίες, οι λαμπτήρες που έχουν ήδη μπεί στο κρατικό πρόγραμμα του «εξοικονομώ», έχουν μέσα στην σύστασή τους, υδράργυρο!
Αυτό κι άν είναι παράδοξο και εκνευριστικό.
Μάλιστα, υπάρχουν ακριβείς οδηγίες πώς πρέπει να μαζευτεί ένας σπασμένος λαμπτήρας και που ακριβώς να πεταχτεί. Φυσικά, στην Ελλάδα δεν υπάρχει τέτοια εγκατάσταση.
Δεν μιλάω κάν γιά τον αμίαντο. Κάθε τόσο ,ενα ασύλληπτο ποσό επενδύεται γιά να μη υπάρχει σχολικό κτίριο με αμίαντο,και δεν υπάρχει οικισμός της χώρας που να μη διαθέτει αποθηκούλες, δωματιάκια, κοτέτσια και ό,τι άλλο καλυμένα με αμίαντο. Που δεν δείχνει κανένας πρόθυμος να αντικαταστήσει.
Φυσικά δεν πρόκειται κανένας να με ακούσει. Η πρότασή μου, να νοιαστούμε δηλαδή γιά το νοικοκύρεμα του ήδη υποβαθμισμένου, να σταματήσουμε να επεκτεινόμαστε και να μάθουμε να ζούμε διαχειριζόμενοι πρώτα και κύρια την βρωμιά που παράγουμε, χωρίς φιλοσοφικές και μεταφυσικές μελούρες και σπληνιάσματα,δεν είναι δημοφιλης. Δεν έχει τζέρτζελο.
Γι΄αυτό και θα κρατήσω ανοιχτά τα φώτα σήμερα, χωρίς φυσικά να προκαλέσω και φωταψία, επειδή θέλω να διαβάσω, να γράψω και να ασκήσω εκείνες τις καθημερινές συνήθειες, που με κρατούν πιό κοντά στην ανθρώπινη κατάσταση.
Καλό οικολογικό συνδικαλισμό να έχετε.

[Κατά βάναυση παραβίαση των αρχών μου,αυθημερόν αναδημοσίευση από τον Αγγελιοφόρο]

Γούστα μουσικά

(με αφορμή αυτό το σχόλιο του Μπερεκέτη)

Ο θείος Τάκης ήταν διευθυντής ορχήστρας. Λαϊκής ορχήστρας. Τη δεκαετία του 60 περιόδευε κιόλας: Κωνσταντινούπολη-Λεμεσός-Βυρητός-Τελ Αβίβ-Κάιρο. "Παγκόσμιες περιοδείες" τις έλεγαν και ευθύνονται εν μέρει για τη λόλα των Ισραηλινών για Νταλάρα και Γλυκερία.

Ο θείος πάντα ισχυρίζεται ότι τη Μοσχολιού την είχε σαν κόρη του.

Ο θείος (εντάξει, θείος της μητέρας μου είναι) ήτανε δεξιοτέχνης του ακορντεόν, ενός οργάνου που γνώρισε τρελές δόξες αλλά αφανίστηκε από τα φορητά κασετόφωνα και τα συνθεσάιζερ. Ο θείος έφτασε μέχρι και στα χάμοντ. Συνθεσάιζερ δεν τον άφησε η γυναίκα του να αγοράσει, αφού θα ξαναγύριζε στη νύχτα, όπου "όλες είναι πουτάνες, τις ξέρω καλά" κτλ. Αποτέλεσμα, ο θείος τις δεκαετίες του 80 και του 90 βρέθηκε σε δεύτερα μαγαζιά -- από τη νύχτα δεν ξέφυγε, δηλαδή. Φίλους είχε πολλούς αλλά "τι να με κάνουνε χωρίς συνθεσάιζερ".

Μια φορά πριν κάτι χρόνια πήγα να τον βρω σε ένα μαγαζάκι που είχε (ας πούμε ότι ήταν ψιλικά, αν και...). Με ρώτησε τι μουσική ακούει η νεολαία και του απάντησα "πολλά και διάφορα, όπως στην εποχή σου". Μετά ξιφούλκησε κατά των τσιφτετελοπόπ, γιατί είναι πέμπτης κατηγορίας αιγυπτιακή μουσική, δεν είναι τούρκικη, κι οι Τούρκοι από τους Αιγύπτιους την έμαθαν. Αυτό μας το επιβεβαίωσε ο Φατίχ Ακίν στο ντοκυμαντέρ του 'Γέφυρες πάνω από τον Βόσπορο' -- ή κάπως έτσι (άμα θέτε τεκμηρίωση, στον κρητικό γίγαντα Κουκουζέλη ή στον χάλκινο κρητικό γίγαντα Τάλω). Μετά μου έλεγε πάλι για τον καημό του με το συνθεσάιζερ.

"Θείε, τι μουσική σου αρέσει εσένα;"

Αφού μου επιβεβαίωσε ότι ο θεός είναι ένας και λέγεται Μπετόβεν ("Δε θα υπάρξει ποτέ κανείς σαν τον Μπετόβεν. Κανείς. Μ' ακούς. Κι ο Μότσαρτ καλός είναι."), μου είπε ότι από σύγχρονους καλοί είναι ο Έλλινγκτον κι ο Μπέρνσταϊν. Μπα! λέω, σωστός ο θείος, δεν είναι Γαβαλάς-Μωράκης-Παπαϊωάννου-Κουγιουμτζής. Από τους μοντέρνους, λέει, αξεπέραστος ο Μάιλς Ντέιβις.
"Τον ξέρεις [Sraosha];"
"Ναι, θείε, πέθανε πρόσφατα."
Ταράχτηκε.

"Κι από Έλληνες;"
"Χιώτης. Ούτε Χατζιδάκις, ούτε Θεοδωράκης. Χιώτης. Κι ο Ξαρχάκος μ' αρέσει. Αλλά ο Χιώτης αξεπέραστος. Κάτι εισαγωγές..."

ΑΣΤΡΟ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ

Μουσικό Σχολείο Ρόδου. Διευθύνει ο φίλος μου ο Γιάννης Μαλλιόπουλος. Δική του και η ενορχήστρωση. Με αυτό το κομμάτι του Μάνου Χατζιδάκι απέσπασαν το Α' βραβείο στους Πανελλήνιους Μαθητικούς Καλλιτεχνικούς Αγώνες 2009.



Συνεργασία του Συνόλου Εγχόρδων του σχολείου (καθηγητές: Γιάννης Μαλλιόπουλος, Ηρακλής Θανάσης) με το Σύνολο Κρουστών (καθηγητής: Νίκος Χασάπης).

Ella Fitzgerald -- I love Paris

Το αρχετυπικό ποπ τραγούδι από την πιο μελίρρυτη φωνή.

Τα σοβαρά, στο άλλο μπλογκ...

Θά πω κάτι το οποίον
Πιθανόν να μην αρέσει.
Ο πνεβματικός άνθρωπος
Δεν πρέπει να λάμβάνει θέση.
Θέσις ίσον ζημία.
Η καλυτέρα θέσις
Είναι η Ακαδημία

ΜΠΟΣΤ

Αγνοί χωρικοί που αποστόμωναν συνέχεια διανοούμενους

ΠΕΤΕΦΡΟΣΚΥΛΟ

Διανοούμενος είναι προσωρινό χρίσμα, μιά εξελκωση, μέρος μιάς άνωσης του εγώ, ως αποτέλεσμα ενός μεγάλου εσωτερικού πόνου, αδιαβάθμητου γιά τους απέξω. Ο Κακριδής, ο Βελεστινλής, ο Βελλίδης, ο Αριστοτέλης δεν ήταν διανοούμενοι. Ο Αντώνιος Κεραμόπουλος, αρχαιολόγος του μεσοπολέμου, δεν ήταν διανοούμενος, παρά ένα λεπτό της ζωής του: όταν, απαντώντας σε κάποιον που έκρινε αυστηρά το περί Βλάχων=φελλάχων εύρημά του, σχολίασε : «λογοτέχνης τις».
Δυσκολεύομαι να καταλάβω επακριβώς τα όρια του ρόλου. Όποιος υπερβαίνει το εργόχειρό του γιά να επεξηγήσει, είναι διανοούμενος, έστω προσωρινά.Ο ποιητής Χριστιανόπουλος δεν είναι διανοούμενος. Αλλά όταν άδει τραγούδια του μαέστρου, είναι(ένας είναι ο μαέστρος που το έπαιζε ρεμπέτης). Το ίδιο ισχύει γιά τον Σεφέρη όταν ανακάλυπτε τον Ερωτόκριτο.
Στις άκρως υποβλητικές εικόνες του Άρη Αλεξάνδρου και του Γιάννη Ρίτσου που μας μετέφερε ο Κουκουζέλης, ο πιό κοντινός διανοούμενος πρέπει να ήταν κανας οδοντίατρος-στιχοπλόκος σε διπλανό νησί.
Αν θέλετε να κάμετε το καθήκον σας, ή νομίζετε πως κάθε φορά που ένας αγράμματος εξοργιστικός εννοεί εσάς όταν ρωτάει «μα τι κάνουν οι διανοούμενοι;» να σκέφτεστε ότι είναι πολύ εύκολο να ανιχνεύσεις την πάθηση του Βέλτσου, του Τσουκαλά, του Γιανναρά, του Γεωργουσόπουλου, και όλων των ευπώλητων που κυκλοφορούν στο εξωτερικό. Διανοούμενος είναι αυτός που παρατάει το εργόχειρό του από άγχος επειδή κάποιος του το ζήτησε, και εξηγεί στον μουστερή γιά ποιόν λόγο του άρεσε το ζητούμενο.
Μιά φορά στην ζωή μου υπήρξα διανοούμενος. Ευτυχώς το αποτύπωσε ο ποιητής Γ.Χ στο πρώτο του βιβλίο: «αφιερώνω το ποίημα [ ] στον Π.Θ , που προσπαθούσε να μου εξηγήσει γιατί το έγραψα».

Watchmen

Η Ταινία μού άρεσε. Δεν έχουνε δίκιο όσοι λένε ότι το κατέστρεψε το κόμικ, εκτός κι αν νομίζουμε ότι το κόμικ είναι η Αγία Γραφή κι ότι περιέχει τόσο πολύ βαθύτερα μηνύματα πια. Εικαστικά και από άποψη οπτικής ατμόσφαιρας είναι ανώτερη (πάρα πολύ ανώτερη) του κόμικ, αφού δεν έχουμε τον ενοχλητικό κολορίστα που παραγέμισε αδέξια τα σχέδια του Gibbons. Η αλλαγή στο τέλος ήταν ευφυής και επιβεβλημένη. Ο Rorschach, αντίθετα με ό,τι περίμενα, αποδίδεται σωστά. Γενικά, αν σκεφτεί κανείς ότι ο Snyder μάλλον είναι χαζός, έκανε εξαιρετική δουλειά. Όντως είναι η "καλύτερη μεταφορά" κόμικ του Moore.

Ναι αλλά: η μουσική επένδυση ήτανε φρικαλέα: Requiem; Hallelujah (του Κοέν);;; Requiem;;;;;;; Τόσα λεφτά για την τσιμπητή ρώγα (εξαίρετη!) και το σανσίλκ (θεσπέσιο!) της Silver Spectre και τόσο λίγη προσοχή στη μουσική επένδυση; Κάποιες άλλες μικροαλλαγές που έκανε ο Snyder ήταν -- για μένα, τουλάχιστον -- λάθος: η αύξηση της βίας, η αύξηση της ωμής απεικόνισης της βίας και το μισογυνικό εύρημα ότι τελικά ο Κωμικός αγαπήθηκε από την παρολίγο βιασμένη μητέρα της Silver Spectre, ενώ είναι και πατέρας της. Γενικά δε με πειράζουν ως αλλαγές καθεαυτές, αλλά στο ότι αλλοιώνουν σεναριακά το κόμικ και, ενδεχομένως, το πάνε αλλού. Ο Οζυμανδίας είναι λίγο ίμο, αλλά με χαριτωμένο τρόπο: ανήκει περισσότερο στο 'τρομερό 2008' παρά στο 'αποκαλυπτικό 1986'.

Γενικά, η ταινία είναι πολύ καλή, κάπως απλουστευμένη (τελικά το κινηματογραφικό μέσο περνάει το δικό του, ό,τι κι αν λένε, ό,τι κι αν κάνουν) αλλά και έτσι ακόμη ανώτερη πέντε σκάλες από το Μάτριξ (εκεί βέβαια όλα και όλοι είναι πιο καλοντυμένα). Επίσης, επειδή ξέρω ότι εκτιμάτε το Ωραίον: Silhouette ήταν η Apollonia Vanova. Ζλοβάκα. Κρίμα που δεν είχε περισσότερα φλας μπακ.

Πάντως διασκέδασα με το πόσο καθήκι παριστάνεται ο Νίξον. Οι Αμερικάνοι δεν μπορούνε να αποφασίσουν εάν ο Νίξον ή ο W είναι ο χειρότερος πρόεδρος που είχανε ποτέ. Χαρακτηριστικά, πάντως, κατάφεραν να μας τους φορέσουν από δύο φορές και τους δύο μέσα σε μια τριακονταπενταετία. Συν οχτώ χρόνια Άντικραϊστ (ο Ρόναλντ). Τι να πεις: το είπε ο Τσώρτσιλ: The Americans will always do the right thing . . . After they've exhausted all the alternatives.

Η εγγονή του Τσόμσκυ

Μια στάλα

το έπος.
*

Μια στάλα πίκρα σου ‘δωσα
και μου ‘δωσες το αιγαίο,
μα του ματιού σου η αναπνοή
ανάμνηση σαν καίω.

Ένα χάπενινιγκ (κυρίως τα σχόλια), δύο χάπενινγκ.


*

επανέρχεται έστω και αραιώς

Για να μην κάνω link σε όλ[ι]α τα ποστ της (στο έπακρον άγρια και τρυφερά) περιορίζομαι σε αυτό:
ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ ΣΤΟ ΚΑΤ

En attendant Fascistot

οι άνθρωποι αυτοί θα ήσαν μια κάποια κτλ., λέει.

Η Ελλάδα μοιάζει όλο και πιο πολύ με δευτεροκλασάτο νουάρ κόμικ. Ξέρετε τώρα.

Εάν δεν αναπτυχθούν σύντομα συλλογικά αντανακλαστικά εγρήγορσης κι αλληλεγγύης, και εξακολουθούμε να περιμένουμε από τους λίγους άλλους (τους αντεξουσιαστές, τα πιτσιρίκια κτλ.) να εκφράσουν την οργή μας, τη συμπαράστασή μας και ό,τι άλλο, μπορεί να καταλήξουμε σαν την Τουρκία στα τέλη της δεκαετίας του '70, όταν "μια χούφτα φασίστες και κομμουνιστές" (εν προκειμένω "μια χούφτα φασίστες και κουκουλοφόροι") αλληλοσκοτωνόντουσαν και αλληλοανατινάζονταν εν μέσω πετρελαϊκής κρίσης. Τους λύτρωσε το 1980 ο Κενάν Εβρέν, ο ήρωας της Κύπρου. Παραμένουν λυτρωμένοι, 29 χρόνια μετά.

Όχι μόνο η κυβέρνηση αλλά κανείς μας δεν είναι έτοιμος για αυτά που μας έρχονται τεπέτακλα. Η πλειοψηφία του 'πνευματικού κόσμου' του τόπου είναι ανυποψίαστη και απροετοίμαστη: περίπου σωροί από μπάζα και κοπριά που κάνουν περίεργους θορύβους, σαν αναστεναγμούς, σαν κλανιές, σα βογγητά, καθώς αποσυντίθενται και χωνεύουν.

Fear overcomes me, που είπε κι ένας άλλος κακομοίρης.

Small world

Εδώ.

To ΕΣΠΑ

Μήπως έμαθες κάτι γιά το ΕΣΠΑ; κακώς, κανάγια.
Το ΕΣΠΑ είναι ένα ματζούνι γιά βιαστικούς, τρόπος
να μεταφράζονται κονδύλια σε ημερίδες,ατραπός
της βρυξελλιώτικης αργκό, άοπλος στρατός συνόρων.

Δεν είναι χρήματα,δεν είναι σχεδιασμός. Το ξέρει
και ο φίλος Αθερίδης. Είναι του κόπι πέιστ η βουβάλα
γαλακτοφόρος, απαθής ,με βυζοσκάμπιλα θρεμμένη
που των συμβούλων το κοπάδι επιμόνως συντηρεί.

Γι΄αυτό και στις προτάσεις προς ΟΤΑ και σεβαστούς
θεσμούς, αντί γιά Ζάκυνθος διαβάζεις Πολυγύρου
ή κατα λάθος χώνεται στων κριτηρίων αξιολόγησης
την χοάνη, της κοινωνίας της πληροφορίας ένα γιαβρί.

Θά ΄ρθει το ΕΣΠΑ και θα περάσει. Όπως συνέβη
με την βέσπα, το βίβα Εσπάνια, τον Τζιάννι Εσπό-
ζιτο και πληθος αναπτυξιακών σωμάτων, αρκεί
να δούνε τον Χριστό φαντάρο άθεοι λοχαγοί

Wu wei και ο Κώστας Κου ο Β'

Ο τελευταίος Κινέζος αυτοκράτορας. Το σχέδιο δράσης του για την κρίση.

Από εδώ και εδώ (το δεύτερο έχει φωτογραφία από το σαλόνι της Ραφήνας).

Ο ύμνος της Αλυσσιδωτής Αντίδρασης της Πολυμεράσης

The PCR Song

There was a time when to amplify DNA,
You had to grow tons and tons of tiny cells.
Then along came a guy named Dr. Kary Mullis,
Said you can amplify in vitro just as well.

Just mix your template with a buffer and some primers,
Nucleotides and polymerases, too.

Denaturing, annealing, and extending.
Well it’s amazing what heating and cooling and heating will do.

PCR, when you need to detect mutations.
PCR, when you need to recombine.
PCR, when you need to find out who the daddy is.
PCR, when you need to solve a crime.

*

Μέσω 3 quarks daily

*

Bonus:

*
Μέσω TierneyLab, μέσω 3 quarks daily

*

Double bonus:

I can’t get no
Polymerase chain reaction
I can’t get no
Recombinant mutation
‘Cos I’ve tried
And I’ve tried . . .

(με τη μουσική του Satisfaction)

*

Στο γκαχα γκούχα ,χωράει και μιά γιούχα...

Πρώτα τρομάξαμε τους νοικοκυραίοι
Όχι ιδιαίτερα δύσκολο: είχαν τρελαθεί
Από την έκλειψη του μεσαίου χώρου
Τόσο βολικά συντεταγμένου επί Σημίτη

Μα η Ελλάδα, μετά την ευρωζώνη
Λίγοι κατέχουν πως δεν έχει δεξιούς
Παρά πτωχούς, υλή τε και πνεύματι
Να φάν κι οι αλανιάρες κότες

Εχει καιρό που δεν εξαγριώνει
Η αριστερά: συνήθως εξαγριώνεται
Φουσκώνοντας παροδικά χάρη
Στων νεαρών την απόγνωση

Αλλά εδώ μιλάμε γιά στυγνά
Ψηφαλάκια: γιά βουλευτές και
Συνεργάτες, γιά ΟΤΑ και έργα
Εδώ μιλάμε γιά δήθεν εξουσία

Πώς να καλύψουν την συμμαχία
Του ΛΑΟΣ με τους γαλάζιους;
«Με Μανωλίδου και Γεωργιάδη»
Ήταν η ζείδωρος λύση

Ξεφοβήθηκε το πόπολο, αβγά
Του φιδιού αγνοώντας χάριν
Της γραφικής ανεμελιάς κι έτσι
Οι ειδήσεις ανέλαβαν τα υπόλοιπα

Και ο άλλος, ο μακάριος πράσινος
Ονειρεύεται ανάπτυξη με καρούλια
Επίσης πράσινη,προσδοκώντας
Ανάσταση της ψόφιας στελεχαρίας

Βασιλίσσης Όλγας 135

από αυτό το ποστ του πετεφρή

kukuzelis: Το μάτι

Αυτό είναι το παλιό σήμα της Πέπσι Κόλα.



Κι αυτό είναι το καινούργιο σήμα της Πέπσι Κόλα:



Πρέπει να δόθηκαν πολλά λεφτά.

*

Δεν με εντυπωσιάζουν τα λεφτά. Τα λεφτά είναι για να περνάνε από τσέπη σε τσέπη.

*

Με εντυπωσιάζει όμως το τί μπορεί να δει το ανθρώπινο μάτι:



Μέσω The Ephemerist.

Εργοστάσιο Ηρώων

Τι κάνουμε όταν κάνουμε διάλειμμα:



Ντυνόμαστε υπερήρωες (όπως ο Sraosha από πάνω), χάρη σε αυτό, που μας το έμαθε ο Όνειρος.

Χορευτικά: ένα τουρμποπροωθούμενο ποστάκι αφιερωμένο στους αλύτρωτους αδερφούς Γούφα VI και Thas :-p

Υποδεχόμαστε τη Σραοκοστή ανάποδα, ως συνήθως, με χορούς και πανηγύρια.

Το πρώτο βίντεο δε θα το ποστάρω, αφού αυτή η ανάγωγη, που τολμάει να μας φοράει τα γυαλιά, (κι ο αρχισυνωμότας θας) το ανακάλυψαν ήδη από το Μάη του '68 του '08.

Θα σας δώσω λοιπόν το κάτωθι:



Υπάρχει και σε μια ερασιτεχνική εκδοχή, εικονογραφημένο με την τρελιάρα κορεάτισσα καρτουνογκόμενα που δέρνει (κυρίως τον δύστυχο Garu): την Pucca.