Αναδημοσίευση

Συμπαθάτε με, αλλά η πρόθυμη στρατολόγηση προσώπων και φορέων που έχουν την διάθεση να σβήσουνε τα φώτα σήμερα το βράδι, διαδηλώνοντας την ευθύνη μας γιά την σωτηρία της γής,μου φαίνεται πτωχαλαζονική και κενή περιεχομένου χειρονομία.
Δεν έχω πεισθεί καθόλου, μα καθόλου, ότι αυτή η μελλοντολογική θρηνωδία γιά τον πλανήτη που σαπίζει και χάνεται, είτε μέσα στα κρημνίσματα των παγετώνων, είτε μέσα στην σκόνη της ερήμου, έχει οποιαδήποτε άλλη αξία, εκτός από δευτεροκλασάτη ποιητική θεματολογία.
Απεναντίας,αγωνιώ γιά την ανθρώπινη συμπεριφορά στις πόλεις και στην ύπαιθρο, αγωνιώ γιά την ρύπανση και την σπατάλη κάθε ικμάδας ενέργειας, γιά την χύμα ιδεολογία και γιά τον επικίνδυνο, πλέον ,καταναλωτισμό.
Βρίσκω ότι από ενοχές και στερεοτυπική σκέψη, κολλάμε κατευθείαν στο φλανφλάν. Στο εξεζητημένο και στο φανταχτερό συμβολικό προϊόν. Είναι ό,τι χειρότερο γιά έναν πολιτισμό.
Ενα παράδειγμα: διαβάζω με τα χρόνια και με τους μήνες την δίκαιη επίθεση ενάντια στα βαρέα μέταλλα, κυρίως γιά τον υδράργυρο. Πόσο επικίνδυνος είναι όταν εισπνέεται και λοιπά, και λοιπά. Με πρώτο θύμα, τα θερμόμετρα υδραργύρου. Γιά τα ψάρια με υδράργυρο, που πρωτοφάνηκαν ήδη από τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια, δεν ακούω και πολλά. Ίσως επειδή πουλιούνται και αγοράζονται.
Ωστόσο, διαβάζω ότι οι νέοι λαμπτήρες που κοστίζουν περισσότερο αλλά δεν είναι ενεργοβόροι, οι λαμπτήρες που μοιράζονται από πονόψυχες οργανώσεις και πρωτοβουλίες, οι λαμπτήρες που έχουν ήδη μπεί στο κρατικό πρόγραμμα του «εξοικονομώ», έχουν μέσα στην σύστασή τους, υδράργυρο!
Αυτό κι άν είναι παράδοξο και εκνευριστικό.
Μάλιστα, υπάρχουν ακριβείς οδηγίες πώς πρέπει να μαζευτεί ένας σπασμένος λαμπτήρας και που ακριβώς να πεταχτεί. Φυσικά, στην Ελλάδα δεν υπάρχει τέτοια εγκατάσταση.
Δεν μιλάω κάν γιά τον αμίαντο. Κάθε τόσο ,ενα ασύλληπτο ποσό επενδύεται γιά να μη υπάρχει σχολικό κτίριο με αμίαντο,και δεν υπάρχει οικισμός της χώρας που να μη διαθέτει αποθηκούλες, δωματιάκια, κοτέτσια και ό,τι άλλο καλυμένα με αμίαντο. Που δεν δείχνει κανένας πρόθυμος να αντικαταστήσει.
Φυσικά δεν πρόκειται κανένας να με ακούσει. Η πρότασή μου, να νοιαστούμε δηλαδή γιά το νοικοκύρεμα του ήδη υποβαθμισμένου, να σταματήσουμε να επεκτεινόμαστε και να μάθουμε να ζούμε διαχειριζόμενοι πρώτα και κύρια την βρωμιά που παράγουμε, χωρίς φιλοσοφικές και μεταφυσικές μελούρες και σπληνιάσματα,δεν είναι δημοφιλης. Δεν έχει τζέρτζελο.
Γι΄αυτό και θα κρατήσω ανοιχτά τα φώτα σήμερα, χωρίς φυσικά να προκαλέσω και φωταψία, επειδή θέλω να διαβάσω, να γράψω και να ασκήσω εκείνες τις καθημερινές συνήθειες, που με κρατούν πιό κοντά στην ανθρώπινη κατάσταση.
Καλό οικολογικό συνδικαλισμό να έχετε.

[Κατά βάναυση παραβίαση των αρχών μου,αυθημερόν αναδημοσίευση από τον Αγγελιοφόρο]