(με αφορμή αυτό το σχόλιο του Μπερεκέτη)
Ο θείος Τάκης ήταν διευθυντής ορχήστρας. Λαϊκής ορχήστρας. Τη δεκαετία του 60 περιόδευε κιόλας: Κωνσταντινούπολη-Λεμεσός-Βυρητός-Τελ Αβίβ-Κάιρο. "Παγκόσμιες περιοδείες" τις έλεγαν και ευθύνονται εν μέρει για τη λόλα των Ισραηλινών για Νταλάρα και Γλυκερία.
Ο θείος πάντα ισχυρίζεται ότι τη Μοσχολιού την είχε σαν κόρη του.
Ο θείος (εντάξει, θείος της μητέρας μου είναι) ήτανε δεξιοτέχνης του ακορντεόν, ενός οργάνου που γνώρισε τρελές δόξες αλλά αφανίστηκε από τα φορητά κασετόφωνα και τα συνθεσάιζερ. Ο θείος έφτασε μέχρι και στα χάμοντ. Συνθεσάιζερ δεν τον άφησε η γυναίκα του να αγοράσει, αφού θα ξαναγύριζε στη νύχτα, όπου "όλες είναι πουτάνες, τις ξέρω καλά" κτλ. Αποτέλεσμα, ο θείος τις δεκαετίες του 80 και του 90 βρέθηκε σε δεύτερα μαγαζιά -- από τη νύχτα δεν ξέφυγε, δηλαδή. Φίλους είχε πολλούς αλλά "τι να με κάνουνε χωρίς συνθεσάιζερ".
Μια φορά πριν κάτι χρόνια πήγα να τον βρω σε ένα μαγαζάκι που είχε (ας πούμε ότι ήταν ψιλικά, αν και...). Με ρώτησε τι μουσική ακούει η νεολαία και του απάντησα "πολλά και διάφορα, όπως στην εποχή σου". Μετά ξιφούλκησε κατά των τσιφτετελοπόπ, γιατί είναι πέμπτης κατηγορίας αιγυπτιακή μουσική, δεν είναι τούρκικη, κι οι Τούρκοι από τους Αιγύπτιους την έμαθαν. Αυτό μας το επιβεβαίωσε ο Φατίχ Ακίν στο ντοκυμαντέρ του 'Γέφυρες πάνω από τον Βόσπορο' -- ή κάπως έτσι (άμα θέτε τεκμηρίωση, στον κρητικό γίγαντα Κουκουζέλη ή στον χάλκινο κρητικό γίγαντα Τάλω). Μετά μου έλεγε πάλι για τον καημό του με το συνθεσάιζερ.
"Θείε, τι μουσική σου αρέσει εσένα;"
Αφού μου επιβεβαίωσε ότι ο θεός είναι ένας και λέγεται Μπετόβεν ("Δε θα υπάρξει ποτέ κανείς σαν τον Μπετόβεν. Κανείς. Μ' ακούς. Κι ο Μότσαρτ καλός είναι."), μου είπε ότι από σύγχρονους καλοί είναι ο Έλλινγκτον κι ο Μπέρνσταϊν. Μπα! λέω, σωστός ο θείος, δεν είναι Γαβαλάς-Μωράκης-Παπαϊωάννου-Κουγιουμτζής. Από τους μοντέρνους, λέει, αξεπέραστος ο Μάιλς Ντέιβις.
"Τον ξέρεις [Sraosha];"
"Ναι, θείε, πέθανε πρόσφατα."
Ταράχτηκε.
"Κι από Έλληνες;"
"Χιώτης. Ούτε Χατζιδάκις, ούτε Θεοδωράκης. Χιώτης. Κι ο Ξαρχάκος μ' αρέσει. Αλλά ο Χιώτης αξεπέραστος. Κάτι εισαγωγές..."
25.3.09
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
1 σχόλιο:
Ευχαριστώ θείο και ανεψιό.
Πάντως ο Χιώτης, όπως εντοπίζει κι ο Πετεφρής, εν μέσω τριών ντιζέζ συμπληγάδων, χάρισε το ταλέντο του στη νυχτερινή ζωή τού φουρό. Ενώ μπορούσε να αντιληφθεί πώς μία έμπνευση υψώνεται, συγκρατήθηκε. Και για να κοντράρει ίσως τή μοιρολατρική παράδοσή του στο σουξέ, ποτέ δεν αρνήθηκε, αντίθετα με γαλαντομία προσέφερε ως τεχνίτης την δεξιοτεχνία του στον Θεοδωράκη και τον Χατζιδάκι που καταπιάνονταν με το "μεγάλο έργο". Δεν αποκλείεται όμως να το έκανε αυτό και με ολίγον δόση αυτοσαρκασμού και ειρωνίας: "πάρτε κι εσείς, εγώ έχω πολύ και μου περισσεύει".
Να το πω και με άλλα λόγια. "Μεγάλος" πολλές φορές γίνεσαι από το ρόλο που κρατάς στις συναναστροφές σου. Γιατί και ο Χατζιδάκις ήταν εξαιρετικός πιανίστας. Θα μπορούσε να παίζει ωραιότατα τσα-τσα και ρούμπες σε εντόπιες Τροπικάνες.
Δημοσίευση σχολίου