Ένας από τους πιο συνεπείς επικριτές της ιδέας ότι την πολιτική και τα κοινά πρέπει να τα αφήσουμε στους "ειδικούς" (πολλά εισαγωγικά εδώ) είναι και ο Τσόμσκυ.
Υπενθυμίζω ότι ο Τσόμσκυ δεν είναι μαρξιστής. Βεβαίως στην Αμερική, όπως και στην Ελλάδα, το αίτημα για ελευθερία, έλεγχο των θεσμών και κοινωνική δικαιοσύνη ταυτίζεται από πολλούς με το ψευδοεπιστημονικό δεινοσαύρισμα που αποκαλείται "(επιστημονικός) μαρξισμός(-λενινισμός)".
17.10.09
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
4 σχόλια:
Κατά κάποιο τρόπο, αυτό είναι πιο ενδιαφέρον.
Προσπαθώντας να βγάλω νόημα από τρία λεπτά. Προσπαθώντας δηλαδή να βγάλω απ τη μύγα ξύγκι.
Δύο οι προϋποθέσεις για τη μεγαλύτερη συμμετοχή του κοινού στα κοινά (όπως μου φάνηκε ότι την εννοεί ο Τσόμσκυ):
1) Ριζοσπαστικά λιγότερο κράτος, απαραιτήτως σε πλανητικό επίπεδο.
2) Ριζοσπαστικός περιορισμός της συγκέντρωσης κεφαλαίου σε λίγα χέρια (σε πλανητικό επίπεδο πάλι).
Δεν ξέρω αν γίνεται. Πολύ πιθανόν να οδηγούσε σε μια νέα dystopia. Φοβάμαι κάθε σκέψη που στον πυρήνα της βρίσκεται ένα μέγα-σχέδιο-για-να-γίνουν-καλύτερα-τα-πράγματα.
*
Μια παρατήρηση για το on love:
Λέει ο Τσόμσκυ ότι συγκινήθηκε στις εκκλησίες του Νότου κατά τη διάρκεια του Civil Rights Movement. Άραγε ο αγώνας για τα Civil Rights ήταν η αναγκαία συνθήκη για να συγκινηθεί στην εκκλησία; Αν ναι, τότε στη συνύπαρξη αυτή (ανθρώπινα δικαιώματα-εκκλησία) βρίσκεται και το πρόβλημά του.
*
Τελικό συμπέρασμα: Πρέπει να διαβάσω και κάνα βιβλίο του Τσόμσκυ.
*
Στον πυρήνα της πολιτικής σκέψης του πρέπει έχει μεγάλη σημασία η κριτική/άρνηση του εθνικού κράτους. (Λέω τώρα.)
Πάντως το διαδίκτυο είναι γεμάτο βίντεο με τον Τσόμσκυ και τα βιβλιοπωλεία με βιβλία του. Στα πολιτικά γραπτά του είναι ελάχιστα "θεωρητικός" πάντως. Έχει πλάκα επίσης ότι άμα επικρίνει την πολιτική οποιουδήποτε κράτους πέραν του αμερικανικού, πολλοί ενθουσιώδεις φαν του ξαφνικά στραβώνουνε.
Δημοσίευση σχολίου