Δϋο πασχαλινά διηγήματα

[2007]

Όταν ο Περικλής Ζαμπάκογλου, ο επονομαζόμενος Τζάκ δήλωσε στην οικογένειά του ότι φέτος δεν έχει οβελία, δεν έχει εκδρομές, δεν έχει λαμπάδες και ψώνια, ο Ζαμπακόγλειος Οίκος εγνώρισε ημέρες Βαστίλλης και Μάη του 68. Η κυρία Τέρψη, η γυναίκα του, ξεκαθάρισε ότι δεν παντρεύτηκε έναν πεισματάρη κολλημένο στις εμμονές του, και ότι το πασχαλινό τραπέζι θα διέθετε όλα τα καλούδια των ημερών, μετά από τόσες ημέρες κανονικής νηστείας. Οι γέροντες γονείς του πειθάρχησαν, θεωρώντας την όλη υπόθεση μιά παροδική έκλαμψη του γιού τους.Τα πεθερικά του αρνήθηκαν να έρθουν στο γιορτινό τραπέζι που δεν θα ήταν γιορτινό και είπαν στην κορούλα τους ότι είναι ευπρόσδεκτη στο πατρικό της και πάλι. Τα τέκνα του Ζαμπάκογλου, Ισίδωρος και Ευταξία, αφού περιποιήθηκαν τον πατέρα τους με πλήθος κομητικών επιθέτων, δήλωσαν αποχή από κάθε οικογενειακή δικαιοπραξία, προβάλοντας υποχρεώσεις έναντι φίλων και γνωστών. Αλλά ο Περικλής, ο επονομαζόμενος Τζάκ από την εφηβεία του ,επειδή ήταν πολύ αδύνατος, σχεδόν σκελετώδης και η γειτονιά τον δούλευε φωνάζοντας αμα τη εμφανίσει του με το παροιμοιώδες «όρμα Τζάκ και τα κόκαλα δικά σου», παρέμενε ήρεμος και σταθερός.Η νηστεία ήταν καλή και υγιεινή συνήθεια, αλλά το Πασχα είναι γιορτή του πνεύματος. Και δεν υπάρχει πνεύμα μέσα σε ποταμούς χοληστερίνης και θάλασσες αλκοόλ, ενώ οι μουσικές θολώνουν την κρίση. Οχι. Αυτό το Πάσχα, θα φάνε και θα πιούν ό,τι προστάξει η κεφαλή της οικογένειας, δηλαδή ο ίδιος ο Τζάκ. Που δεν τον λένε Τζάκ, μήτε θέλει να ξανακούσει αυτό το γελοίο παρατσούκλι.
Καθώς η διαδρομή της οικογένειας Ζαμπάκογλου μέσα στην τελευταία τριακονταετία της νεοελληνικής ζωής είχε παρουσιάσει συμπτώματα δουλοπρέπειας, χατζηαβατισμού, χαμερπείας και μωροφιλοδοξίας, αλλά ποτέ δεν είχε ακουστεί κανένας Ζαμπάκογλους γιά επιμονή στις απόψεις του, ολόκληρη η οικογένεια παράτησε τις αντιδράσεις και μερικοί απλώς σταυροκοπήθηκαν που ο μπαμπάς είχε μουλαρώσει.
Ο Περικλής δεν άφησε κανέναν να μπεί στην κουζίνα ή να πάει στην αγορά, επιτρέποντας απλώς ,κατά την έκφρασή του «ωραίες βόλτες, αλλά χωρίς μετρητά ή κάρτες στην τσέπη». Ετοίμασε μαγειρίτσα γιά το βράδι του Σαββάτου, βούτυρο με μέλι και παξιμάδι γιά πρωινό και αρνάκι στον φούρνο με πατάτες γιά μεσημεριανό. Η οικογένεια έμεινε εμβρόντητη με το μέγεθος των μερίδων και το μετρημένο τυρί, τις πέντε φέτες ψωμιού γιά κάθε μέλος της και το ένα ποτηράκι ρετσίνας γιά τον καθένα.Η τηλεόραση ήταν κλειστή και μόνον το ραδιόφωνο έπαιζε.
Αφού δεν υπηρχαν περισπασμοί, η οικογένεια, βιώνοντας έστω και γιά μία ώρα την κατάσταση στην οποία ζούσε πρίν τριάντα και σαράντα χρόνια, άρχισε να αστειεύεται, να λύνει γρίφους και επιτραπέζια παιχνίδια, να κοιτάζονται και να χαμογελούν. Και ο Περικλής, ευτυχισμένος που έδειξε στους Ζαμπάκογλου ότι η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, βρισκόταν στη μέση της σύναξης βουρκωμένος στην σκέψη της Λαμπρής.

[2008]
Ο παίς Παντελάκης, όντινα «Πάντυ» αποκαλούσε η συντροφία των αγυιοπαίδων εις τους οποίους ανήκεν,εξύπνησεν αργά, λόγω της λαμπρής εορτής και ησχολήθη, πριχού αγγίξει σάπωνες και σαμπουάνια, με την αποστολήν γραπτών μηνυμάτων προς τους φίλους του,άτινα και «εσεμέσια» καλεί ο κοινός λόγος,ίνα φροντίσωσιν την από κοινού απογευματινήν τσάρκαν των ,αμα τη λήξει των οικογενειακών υποχρεώσεων, συμποσουμένων εις βαρετάς τινάς προτροπάς των γονέων «να υπάγωμεν, μέρες που είναι, εις εξοχικόν τι ταβερνείον, ίνα το ρίξωμεν έξω». Πλήν του οικογενειακού προϋπολογισμού, ο παίς Παντελάκης δεν είχε καμίαν άλλην εμπειρίαν στοιχείου ριπτομένου έξω της ρότας του,αλλά οι σεβαστοί γονείς του δεν εθεώρουν ότι ο Πάντυ των,είχε αποκτήσει γενικωτέραν έποψιν του βίου.
Ο μικρός έρριψεν νυσταλέον βλέμμα εις την αυλήν αφηρημένος, και εκόντευσε να του πέσει το κινητόν εκ της χειρός. Εμπροσθεν της οικίας του διέβαινεν, όλως τυχαίως, ο μικρός γείτων Ζαφειράκης, γνωστότερος ως «Ζάφυ», τον οποίον η παρέα του Πάντυ επιμελώς απέφευγεν, διότι εφέρετο καθ΄υπερβολην συνεσταλμένως, οι δε γηπεδικαί του προτιμήσεις, διέφερον παρασάγγας των ιδικών των.Πλήν ο Ζάφυ επωχείτο λαμπρού ποδηλάτου, στίλβοντος μελανού, με ρόζ εκτυπωμένας αστραπάς επί του σκελετού, εφόρει κράνος μετατρέπον την όψιν του εις εξωγηίνου τινός εμφάνισιν, ενώ συνωμίλει μετ΄αγνώστου κρατών εις την δεξιάν κινητόν τελευταίας εσοδείας και μονολιθικού σχεδιασμού ,προφανώς θρίτζιου(3G) και ουαντατσίου(one-touch) περιόδου,όπερ ο Πάντυ είχεν ιδεί εν διαδικτύω και του έφυγεν ο τάκος.Επί των ωτίων του μόλις διεκρίνοντο αι λεπταί καλωδιώσεις αιποδίου(i-pod) κεκρυμμένου εις αφανή ειδική υποδοχή της εξόχου μπουφανιάς του,ενώ τα πηδάλια του δικύκλου θαύματος εκινούντο διά φαντασμαγορικών υποδημάτων αυτοφωτιζομένων και πολυχρώμων, ιδιαιτέρως κεκοσμημένων διά φωσφοριζουσών ανταυγειών. Ητο προφανές ότι ο Ζάφυ εβόλταρεν εν θριάμβω, ως κατακτητής απάντων των επιθυμητών συρμών της συμπαθούς εκείνης γειτονίας.
Το κινητόν του Πάντυ,διά ταχέων κινήσεων του δεξιού αντίχειρος, εξέπεμψεν τοις φίλοις, το σχετικόν ολιγόλεξον μήνυμα, συμποσούμενον εις το γεγονός της παρελάσεως του Ζάφυ, εις ακρογωνιαίαν περιγραφήν των μπρικαμπρακίων και γκατζετακίων άτινα ο παίς έφερεν μετ΄αυτού και κατακλειόμενον με την ερώτησιν του «πόθεν έσχες ο Ζάφυς». Το «πόθεν έσχες» ήτο πρόσφατον εύρημα της συντροφίας,καθ όσον το είχον εμπεδώσει παρακολουθούντες μετά των οικογενειών των εξανάγκης τα τηλεοπτικά νέα,καθ΄όσον τα ανίοντα μέλη της, ήθελον υψηλήν την έντασιν των Ειδήεων.
Η ανταπόκρισις της τσακαλοπαρέας δεν εβράδυνεν, καθώς άπαντες είχον ταχύν αντίχειρα και επικαιροποιημένας ειδήσεις. Ο Ζάφυς, ο μη έχων μοίραν εις τον παιδικόν ήλιον, ο απόμακρος και ενίοτε ενδεδυμένος τα ζήνια(jeans) του πρεσβυτέρου αδελφού του, ο συχνάκις περιφρονούμενος, και ο σχεδόν αόρατος,έσχε την μοίραν του μόσχου του σιτευτού ή του ασώτου.Οι γονείς του, ανησυχούντες διά την αυξανομένην κοινωνικήν απομόνωσιν του παιδός,και συμβουλευθέντες ειδικούς επιστήμονας, προέβησαν εις απόκτησιν εορτοδανείου, το οποίον ευχαρίστως εδαπάνησαν υπέρ της κοινωνικής αναβαθμίσεως του σκύμνου των, ο οποίος επικινδύνως εργολαβούσεν με λογοτεχνικά έργα και ηγάπει την ζωγραφικήν. Ασμένως δεν εδέχθησαν το ενδεχόμενον να επιζήσουν κατά τον προσεχή χρόνο με λούπινα και τοματόρυζον , ώστε ο Ζάφυς να αποδοθεί εις την κοινωνίαν ικανός προς πάσαν δικαιοπραξίαν.
Ετσι εξηγήθη επιτέλους η θριαμβική δίκυκλος παρέλασις του παιδός Ζάφυ, και η ταυτόχρονος έκπληξις του επίσης παιδός Πάντυ.

[από το 'καναβάτσο' ]