Η Σεράγια

Κυριακάτικα τριγυρνούσαμε στα μέρη της Κορακιάνας, πάνω από το καστέλο Μπιμπέλι, στα πρόθυρα της θρυλικής Σεράγιας, δηλαδή της αρχαίας κατοικίας των Προσαλέντηδων, με το εκκλησάκι και τα δύο λιτρουβιά, οπότε τσούπ, την φωτογραφία έκοπταν αισθητικώς οι κοκκυκιές. Είναι τα δέντρα που ανθίζουν σε ένα παράξενο κυλοτί και πρασινίζουν με έναν έκτακτο μεταβολισμό, η στερνή σπορά της ανοιξης ενω το χρώμα των ανθών της ωσάν του νερωμένου αίματος περιέγραφα στην Εσπανιόλα και το κάρφωσα ευχαριστημένος στον Σβάρτσιχ που θεραπευμένος έλαμνε δίπλα μου. Ω ναι , η κοκκυκία μοι αρέσει, του λέγω, δυό βήματα από τα φαντάσματα του Πολυλά, του Σολωμού και πολλών ανάκτων. Στον Κοκκικύλα την πρωτογνώρισα, αρχές του 2005, δίπλα στον δυώφθαλμο νερόμυλο, απέναντι τα ΑκροΚεραύνια όρη, στοιχηματίζω ότι από εδώ ο Lear τα είδε και τα επαίνεσε στις σημειώσεις του. Ο Σβάρτσιχ συμφώνησε, αλλά έδειξε ότι του αρέσουν περισσότερο τα φύλλα και όχι τα ανθάκια. Ινατί αυτό; τον ερωτώ.

Τα φύλλα της κοκκυκιάς είναι μεγάλα, μου λέει. Και τυλίγαμε τα μικρά πουλιά που πιάναμε στα φύλλα, τυλιχτά, και τα ψέναμε στον φούρνο. Γινόταν τόσο λυώμα, που τρώγονταν και τα κοκκαλάκια.

Πιάνατε και ρούβελους, και τσόνια; τον ηρώτησα.

Και άλλα πολλά, και ρούβελους, μου λέγει.Τα περισσότερα πουλιά δεν τα ξεύρω ονομαστικώς.

Σωστά, του λέγω. Εσένα σοι άρεζε η αστρονομία.

Μητε και τα άστρη ήξερα, ομολογεί.

Δεν μπορεί, του λέγω. Την μεγάλη Αρκτο την ξέρεις.

Σκάρσελι, μου απαντά.

Κι εγώ, του μολογώ, μόνον εκείνο το άστρο τον Αλδεβαράν ήξερα επειδή το έγραφε ο Σεφέρης. Και κοίταζα τους ουρανούς των Γιαννιτσών και του Εσέκ Ντερέ και τον ήψαχνα, αλλα ήταν το νότιο ημισφαίριο.

Ωστόσο μου λέγει, ξέρεις τον Αυγερινό και την Πούλια.

Μάλιστα τα ήξερα. Ηξερα και πως ο Αυγερινός ή Αποσπερίτης είναι η Αφροδίτη.

Αλλα η Πούλια, μου λέει, είναι αστεράκια συνωστισμένα.

Μάλιστα του λέγω. Οι Πλειάδες. Επτά. Γι΄αυτό και λεμε γιά πλειάδα διανοουμένων.

Αλλά μπορεί να απέχουν οι συνωστισμένες έτη πολλά εκατομμύρια φωτός, παρατηρεί.

Αυτό συμβαίνει με τον ουρανό ,απαντώ και είχαμε φτάσει πλέον στην Άνω Κορακιάνα, στην υπο διαμόρφωση πλατεία Τσιρίγγα.Πάντως εμείς στα Ιανιτσά, βαρούγαμε σπουργίτια και τα ψήναμε περασμένα σε βίτσα. Δεν είχαμε ρούβελους.

Οχι δεν είχατε, συμφωνεί.

Ηταν ωραία αυτά τα ποιητικα λόγια ,και μας τα προκάλεσε η κοκκυκιά.