Η κατάνυκσις

Επιμελήθηκα ένα powerpoint γιά να προβληθεί στο αγαπημένο σχολείο του πατέρα μου(1909-1979), το τρίτο δημοτικό.Εκεί, στην τελευταία επιστολή που μου απηύθηνε, τέλος 1978,σημειώνει,άνκαι πνιγμένος στην λευχαιμία: διάβασα ότι συμμετέχουν σε έκθεση ο Δημήτρης Βασιλείου και ο Γούφαρος. Τον έβαζε η μάνα μου στανικως να γράφει αερολογίες,πλην με σταθερό γραφικό χαρακτήρα, μή πάρω χαμπάρι ότι πεθαίνει και διακόπσω τις σπουδές μου κι επιστρέπσο, οπότε θα ήκλαιγαν οι ιπιστίμες του ανθρώπου...

Ο λεγεωνάριος της Αμαλασούνθας, είναι ένα στιχηρό του Γούφα, που μου το έστειλε ταχυδρομικώς. Τετράφυλλο. Με ξώφυλλο.Η δεξιά προτομή είμαι εγώ, η αριστερή ο Γκέτς, και ο θυμός του ποιήματος μάλλον από την ερίτιμο κυρία αριστερά, με το τσαλίμι, την ελαφρώς ενδεδυμένη.Ηταν πανέμορφη, αλλά της τσαλακώνει επίτηδες το πρόσωπο σε αποτρόπαιη γκριμάτσα, αφού δεν ημπορεί να της κάμει κάτι δραστικώτερον, όπως να πέσει στα πόδια της εξαιτώντας λύτρωση.
Μου κάμει και ομάζ. Είναι προφανώς απελπισμένος, γι΄αυτό και δεν έχει πολλά δυσλεκτικά, αλλά το νεφταλίνι, νεφταλίνι.

Ας σημειωθεί η ομοιότητα της περικεφαλαίας με παρόμοιες σε μακεδονικούς τάφους, όπως των Λευκαδίων, αλλά και άλλους, όπως του Αγίου Αθανασίου (Καβακλή) τους οποίους ο Γούφας δεν ημπορούσε να ξέρει,αφού αποκαλύφθηκαν μετά είκοσι έτη.Η μπίρα πάντως μοιάζει με μπαλονάκι του Φλού, στην Νικήφόρου Φωκά, το Καρδαχάκειον ίδρυμα,εκεί όπου αποκαλέσαμε Σαμσάκια έναν γίγαντα του πνεύματος και είδαμε εμβρόντητοι έναν (μακαρίτη σήμερα) διαβόητο γαμίκουλα των θηλυκών μας να κοιτιέται περιπαθως με πλεγμένα τα χέρια του, με έναν εραστή που άφησε τα παιδιά του γιά χάρη του.

Χρονολογία; μετά το 1976, πρίν το 1986 οπότε ο Γούφας άφησε την Σαλονίκη. Στο οπισθόφυλλο, σοφίστηκε να πατλατήξει την επαγγελματική του σφραγίδα. Παύλου Μελά είχε ιατρείο αρχές των έιτις,με προχώλ όπου κυριαρχούσε ένας γιγαπίνακας του Γκετζ και εκεί έγραφε Αμαλασούνθες, περιμένοντας τα σφραγίσματα.

Τι να του απαντήσω τώρα, πασχαλιάτικα, που μας έχει βαρέσει η κατάνυξη, τρομάρα μας;

πρώτα, ένα παιδικώδες, τραγουδιστό:

σάλιαγκε μάλιαγκε πουν΄τα κέρατά σου

πέθανε η μάνα σου και κλαίνε τα παιδιά σου!

Κι ένα απόσπασμα του Τάκη Γραμμένου (δεν παίρνω όρκο γιά το ποσόν, αλλά είναι της ιδίας περιόδου):

σαρανταριά χιλιάδες έβαλα στην άκρη

γιά την κηδεία μου, μη υποχρεωθώ

Δεν έδεσε όπως ήθελα το συνειρμικόν τμήμα, επειδή προσπαθώ να μη χάσω από τα μάτια μου το προχώλ της φωλιάς ενός πετροχελίδονου και την κίνηση των οικοδομικών εργασιών του ζεύγους των πτερωτών εραστών.