Πάντα σκοτάδι

Πρωτοχρονιά στο Νέο Δελχί

Mea culpa

Τελικά δεν έπαιζε Νιντέντο ο Μίστερ Νιντέντο, Playstation έπαιζε.

Παστώνωντας το κοπίδι

(Παστώνω το κοπίδι)

Το πνίγει το κουνέλι
το γυαλίζει το πόμολο
το σηκώνει το σακάκι
το βάζει το ταψί στο φούρνο
την ξεφλουδίζει τη μπανάνα
την κουνάει την αχλαδιά
του αρέσουν τα ξινά
το διπλώνει το σεντόνι
τη βάζει τη κάλτσα στο συρτάρι
το τρίβει το πιπέρι
το λαδώνει το τηγάνι
το κουρδίζει το ρολόι
τον αχνίζει τον κουραμπιέ
το στύβει το λεμόνι
το κρύβει το σαλάμι
την καθαρίζει την οδοντόβουρτσα
τον κάνει τον σημαιοφόρο
τον βοσκάει τον κένταυρο
τις παίζει τις χορδές
την παριστάνει τη σκούπα
τον πάει τον απορροφητήρα
το κρατάει το δόρυ
τη ρυθμίζει την ένταση
την παριστάνει την μπασκέτα
τον βάζει τον φορτιστή στην πρίζα
το εξαερώνει το καλοριφέρ
το μαστιγώνει το δελφίνι
το πλάθει το σουτζουκάκι
το αρμέγει το φίδι
το κουνάει το milko
το φυσάει το καλάμι
την καίει τη βάτα
το πεταλώνει το μυρμήγκι
το βάζει το βέλος στη φαρέτρα
το χαϊδεύει το τριζόνι
την αδειάζει την μπομπονιέρα
την καρφώνει την μπαγλαντόπηχα
το γυαλίζει το σκαρπίνι
το ψήνει το μπιφτέκι κι από τις 2 μεριές
τα λέει τα κάλαντα
το φτύνει το κουκούτσι
τα κουνάει τα ζάρια
τη γυρίζει την μπετονιέρα
τον παλουκώνει τον δράκουλα
τη φυσάει την σούπα
τη στύβει την αντσούγια
τον μπουγελώνει τον παπαγάλο
το γυαλίζει το πόμολο
τον πάει καλά τον σκαραβαίο
τη μαρκαλίζει την κατσίκα
τον ντραλονάρει τον καναπέ
τη ζευγαρώνει την κάλτσα
τα βερνικώνει τα φασόλια
την ζουπάει την κέτσαπ
το ρουφάει το μύδι
το τεντώνει το σεντόνι
το ξεπλένει το μαρούλι
το πάει σούζα το τρίκυκλο
το σηκώνει το χειρόφρενο
τις βλέπει τις ειδήσεις των 8
το ξυρίζει το ακτινίδιο
τον ξηλώνει τον καβάλο
το φοράει το περουκίνι
τη γαργαλάει την μπάμια
τον ξεπατώνει τον αργαλειό
το τσουλάει το διφραγκάκι
την τζαγκουρνάει την πεύκα
την καρφώνει την τσιμούχα
το βάζει το καλαμάκι στο φραπέ
την ξελεπιάζει την ζαργάνα
το ξύνει το μολύβι
το τυλίγει το καλώδιο
το λαδώνει το σασμάν
τον φεσώνει τον περιπτερά
τα τραβάει τα βυζιά της πεταλούδας
τις γυρίζει τις μπριζόλες
το αλατίζει το γιαούρτι
τον πνίγει τον ιππόκαμπο
τη μαδάει την παπαρούνα
την ξυρίζει τη μασχάλη
τον βουτάει τον κολιό στο ξύδι
την ματσακονιάζει τη βάρκα
το δαγκώνει το μαξιλάρι
τον βαφτίζει τον Αλβανό
την καβουρδίζει την καραμέλα
τον γυαλίζει τον αστακό
το μακιγιάρει το μπαρμπουνάκι
τη σουρώνει την κουρτίνα
την κομποζάρει την πολυθρόνα
το χορεύει το λάτιν
το ξεβγάζει το πινέλο
το μασουλάει το τουλουμπάκι
το δένει το μπουρνούζι
την πλένει την εξωλέμβιο
το ζωγραφίζει τον πίνακα
τη γυρνάει τη μπετονιέρα
τη μαδάει τη μαργαρίτα
τη ματσακονιάζει τη βάρκα
τη σουρώνει την ψαρόσουπα
τη χαλαρώνει τη βαλβίδα
την ανοίγει την πίσω πόρτα
την κουνάει την αχλαδιά
την κουνάει την καμπάνα
την κρατάει την τιάρα
την κυνηγάει την πέρδικα
την ξεφλουδίζει τη μπανάνα
την τινάζει την βερικοκιά
τις μαζεύει τις ελιές
το γρασάρει το ρουλεμάν
το γυαλίζει το φυνιστρίνι
το δαγκώνει το αντίδωρο
το ευλογάει το γένι
το ζυμώνει το μπιφτέκι
το καβουρδίζει το φυστίκι
το κανελώνει το ριζόγαλο
το καταπίνει το κουκούτσι
το κρεμώνει το γαλακτομπούρεκο
το μαζεύει το λάστιχο
το μελώνει το παστέλι
το πάει το γράμμα
το πιπιλίζει το καλαμάκι
το σηκώνει το σακάκι
το στρώνει το σεντόνι
το σφίγγει το μπουλόνι
το σφουγγαρίζει το κατάστρωμα
το τρίβει το πιπέρι
το φυσάει το αχνιστό
το ψέλνει το ευαγγέλιο
τον απλώνει τον τραχανά
τον πασπαλίζει τον κουραμπιέ
τον στρίβει τον ντολμά
τον τσουρουφλίζει τον αστακό
τον φτύνει τον ταραμά
το τινάζει το χαλί
το τραβάει το καζανάκι
το παρκάρει το μηχανάκι
το φτύνει το κουκούτσι
την τυπώνει τη σελίδα
το πατάει το γκαζι
το βγαζει το καπέλο
το σκουπίζει το μπαλκόνι
τον αδειάζει το σκουπιδοτενεκέ
το λερώνει το πουκάμισο
το σφίγγει το καπάκι
το δίνει το μπουρμπουάρ
το κανελώνει το ρυζόγαλο
το δαγκάνει το τοστ
την ξεπουπουλιάζει την κότα
το πάει το γραμμα
Τον βάζει τον σύρτη.
Το κανελώνει το μελομακάρονο
το στεγνώνει το λουκάνικο
την καρφώνει την μπασκέτα
το πλενει το αμαξι
Το πνίγει το στρείδι
Την ξέρει την Σταυρούλα
το χτενιζει το κανταϊφι
Τη λαδώνει την παργαλατζόβεργα
Την τσιμουχάρει τη θροτέλα
Το καβλαντζώνει το περπέτσι
Τον καίει το γιακά.
Το κουνάει το θυμιατήρι
Το γυρίζει το ρουμπινέτο
Το φυσάει το λουκουμάκι
το αποδομεί το κείμενο
του κάθεται του σημαινομένου

****

Κοινώς, τον παίρνει. Για ευνόητους λόγους η έκφραση είναι ιδιαιτέρως παραστατική (συνήθως για ομοφυλόφιλους/πουτάνες)

****

ΔΙΑΛΟΓΟΣ

jesus: για να σοβαρευτούμε κ λίγο (...), χωρίς να είμαι κ ειδικός νομίζω πως είναι γλωσσολογικό φαινόμενο το ότι η σύνταξη της πρότασης καθορίζει την σημασία της, μέσα στα συμφραζόμενα εννοείται.

εννοώ ότι η σύνταξη αντωνυμία + ρήμα + άρθρο + ουσιαστικό είναι συνδεδεμένη με την ομοφυλοφιλία κ το περιεχόμενο της πρότασης δεν έχει πρακτικά καμία σημασία. η συνδήλωση αποδίδεται αποκλειστικά στην σύνταξη.

Hank: Πρόσεξε Χεσού, γιατί απ' ό,τι βλέπω, την κάνεις την ανάλυση!

Mes: Ε, ναι, όσο να ναι, το επεξηγεί το περιεχόμενο...

jesus: είπαμε, δεν είμαι ειδικός, αλλά την κατέχω τη γλωσσολογία όσο να πεις...:Ρ

***

[τα μπολντ δικά μου]

***

φουσταλιέρης

Θαυμάσια εκπομπή. Όταν τον πρωτάκουσα τον Φουσταλιέρη νόμιζα ότι είναι Τουρκοκρητικός. Γεννήθηκε το 1911. Μόλις τριάντα χρόνια πριν γεννηθεί, πάνω από τους μισούς Κρήτες, μέσα στην πόλη του Ρεθύμνου, ήταν μουσουλμάνοι το θρήσκευμα. Η μουσική παράδοση που εκπροσωπεί είναι οθωμανικής καταγωγής και προελεύσεως. Βάζω στοίχημα (δεν είμαι σίγουρος βέβαια) ότι οι περισσότεροι σκοποί που παίζει είναι τουρκοκρητικό “δημιούργημα”. Αυτή η διάσταση απουσιάζει εντελώς από το ντοκιμαντέρ. Στην μικρή ιστορία του Ρεθύμνου που παραθέτει (το ντοκιμαντέρ, η αναφορά στην ιστορία της πόλης είναι από το βιβλίο του Π.Πρεβελάκη) οι μουσουλμάνοι Κρήτες απουσιάζουν εντελώς. Oh well… Πάλι καλά να λέμε.

πηγή

*

Το ένα από τα δύο σχήματα από πάνω το φωνάζουν "Μπούμπα", το άλλο ονομάζεται "Κίκι" (όχι Κική, Κίκι). Ερώτημα: Ποιο σχήμα ονομάζεται "Μπούμπα" και ποιο "Κίκι";
Η απάντηση είναι "αυθαίρετη".
Δώσε στο κάθε σχήμα το όνομα που του ταιριάζει.
Αυτό που προτιμάει το 98% όσων ρωτήθηκαν θα το βρεις στα σχόλια από κάτω.

Δύο κυπριακές φωτογραφίες

αφιερωμένες στον Σάκη Φώλιο.

Και οι δύο διαβάζονται σε πολλά επίπεδα. Ιδίως η δεύτερη.

Massive Attack - Paradise Circus

Είμαι φαν των Massive Attack από τον καιρό του Protection. Τους είδα επιτέλους ζωντανούς στο Τηγάνι το καλοκαίρι του 2008 και μου άρεσαν πάρα πολύ. Καταπληκτικό σώου, πολύ δυνατό λάιβ.

Εδώ το εντυπωσιακό καινούργιο τους βίντεο, του ρευστού και ονειρικού Paradise Circus (στα φωνητικά συμμετέχει η μούσα μου της Τρίτης Λυκείου, η Hope Sandoval των Mazzy Star). Αν έχετε πρόβλημα με τις περιπτύξεις, τη γυμνότητα κτλ., κλικάρετε αλλού. Επίσης, δείχνει και κάτι φίδια.

Οι Portishead θα σκάσουνε μετά απ' αυτό.

Αμάν

Με αφορμή το πολύ ενδιαφέρον κείμενο του Αλιβιζάτου και την πρόσφατη εκπομπή στον Σκάι θέλω να γράψω κάτι που τρώγομαι να το πω περίπου έναν χρόνο:

Σταματήστε να κατηγορείτε το εκπαιδευτικό σύστημα και την Παιδεία της Ελλάδας. Το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα είναι απόλυτα πετυχημένο και λειτουργικότατο, αν αξιολογηθεί με βάση τους στόχους του -- οι οποίοι διατυπώνονται με σαφήνεια και πολλές φορές ρητά στα αναλυτικά προγράμματα.

Σκοπός του εκπαιδευτικού συστήματός μας είναι να διαμορφώσει εθνικά υποκείμενα και να τους προσδώσει στοιχεία μιας ενιαίας εθνικής ταυτότητας.

Η παιδεία μας δεν έχει παρά πολύ περιορισμένους πρακτικούς στόχους, δεν ασχολείται ιδιαιτέρως με το να δώσει τεχνικά, κοινωνικά ή και θεωρητικά "εφόδια στους νέους για τη ζωή". Η παιδεία μας δεν ενδιαφέρεται να διδάξει πολιτική σκέψη και συμπεριφορά ή αρχές πραγματικής ηθικής (η ασυνάρτητη και "ελληνορθόδοξη" διαπαιδαγώγηση με στοιχεία ηθικής προσφέρεται φυσικά ως στοιχείο εθνικής ταυτότητας). Το σχολείο μας δεν είναι ούτε "δεξιό" για να διδάξει αρχές, ούτε "αριστερό" για να διδάξει κοινωνική ευαισθησία· παράλληλα, η επιστημονική, η τεχνική, η καλλιτεχνική και η τεχνολογική μας εκπαίδευση είναι κωμικές.

Οι εκπαιδευτικές μέθοδοι στοχεύουν στο να μπορεί κάθε Έλληνας να ξέρει γιατί είναι Έλληνας, πώς θα γίνει σωστός Έλληνας και γιατί πρέπει να είναι περήφανος που είναι Έλληνας. Εξού και η υπερτροφική έμφαση σε ατελέσφορη γλωσσική διδασκαλία, εξού και η μεθοδολογική αγκύλωση και αφέλεια στη διδασκαλία των φυσικών επιστημών, εξού και η κωμική μετάδοση κοινωνικών και ιστορικών επιστημών ως στοιχείων εθνικής χρηστομάθειας. Εξού και η γενικευμένη ηγεμονία της αυθεντίας: της αρχαίας γλώσσας, της Ιστορίας ως ελληνικού αφηγήματος, της Τέχνης και της Σκέψης ως εθνικών κειμηλίων που κληροδοτήθηκαν σε μια αχάριστη Ευρώπη, της γενικευμένης περιφρόνησης προς τον τεχνικό πολιτισμό, προς τη διδασκαλία των τεχνών, προς τη φυσική αγωγή και τα αθλήματα, προς την ανάπτυξη των προσωπικών δεξιοτήτων των μαθητών, κτλ. κτλ. κτλ. κτλ. κτλ. κτλ. κτλ. ...

Το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα έχει λοιπόν επιτύχει κάτι που δύσκολα βρίσκει κανείς σε εθνικό κράτος, ακόμα και σε κράτη εθνικά με πιο βαρβάτο τρόπο από ό,τι το δικό μας: γλωσσική ομογενοποίηση, περιθωριοποίηση των τοπικών ιδιαιτεροτήτων και τοπικισμών, μονοειδή και μονολιθική εθνική ταυτότητα, συμφυρματική ταύτιση "λαού", "έθνους", "κοινότητας", "κοινωνίας", "κοσμάκη", "πατρίδας" και "ελληνισμού".

Για να δείτε το προϊόν του εκπαιδευτικού συστήματος, βλέπετε Λαζόπουλο. Μιλήστε με τον ευφυή νέο καταστηματάρχη ο οποίος υπέστη για χρόνια ακατανόητα αρχαία στο σχολείο (που τα πέρναγε μετά βίας), αλλά δεν έχει πρόβλημα αφού "Έλληνες είμαστε ρε αδερφέ".

Ένα τέτοιο σύστημα δε χρειάζεται πανεπιστήμια τελικά.

Επίμετρο:

Περπατώντας στο σπίτι από τη δουλειά θυμήθηκα το σημείο στην εκπομπή που λινκάρω πιο πάνω στο οποίο ο Ξυδάκης λέει χοντρικά ότι θέλει να ακούσει τη γνώμη των νέων έξω από τις μανιέρες και τις ελληνικούρες των δημοσιογράφων και εν γένει των μεγάλων.

Είναι πράγματι υποπροϊόν του εκπαιδευτικού συστήματος ότι όταν οι νέοι θέλουνε να τους πάρουνε στα σοβαρά υιοθετούν την κούφια ρητορεία, τα πληκτικά σχήματα, τους χιλιοτριμμένους τόπους και τον εκθεσάδικο στόμφο που το σχολείο τούς διδάσκει ότι αποτελούν καλλιέπεια, σωστή έκφραση και ευφράδεια. Η πηγαία ρητορική των καφέ, το δηκτικό χιούμορ του δρόμου, τα σχολικά λογοπαίγνια, τα υπαινικτικά καυλαντίσματα των πάρτι, η καταιγιστική επιχειρηματολογία όταν μιλάνε για λ.χ. μπάλα, γκομενικά ή κατά των γονιών, οι χιπχόπ / γηπεδικές / φανταρικές / παρεΐστικες / μετατηλεοπτικές επιρροές τους εξαφανίζονται και δίνουνε τη θέση τους σε έναν δοτό μικρομέγαλο λόγο, σαν κι αυτό που διαφημίζουνε της γης οι λαζόπουλοι και η Στερεοτυπία ως λόγο των πάλαι 'δεκαεξάρηδων': λόγο ρηχό, κουτό και άκαμπτο που κανονικά θα έπρεπε να χαρακτηρίζει μόνο τελειωμένα νερντ και κνίτες.

Ο ίδιος λόγος, η ίδια ρητορική, η ίδια φλερύ ελληνικουρίαση παίζεται και στην εξαμβλωματική καρικατούρα θεσμού που λέγεται 'Βουλή των Εφήβων': "εξαμβλωματική" γιατί είναι άχρηστη, στημένη και υποκριτική· "καρικατούρα" γιατί λειτουργεί ως αυτό που κάτι γέροι νομίζουν ότι είναι η Βουλή: ένας καφενές για κουβέντες της βούρτσας ή γεροντοπηγαδάκι του Ζαππείου...

άραγε φαίνεται σε όλους τους μπράουζερ;
*
προσφορά του Stazybo Horn.
*

-Πάντα μπάνιο θὰ κάνεις πρὶν βγεῖς ἀπ᾿ τὸ σπίτι,
τὸ νερὸ τελειώνει στὴ γῆ καὶ ἐσὺ συνεχίζεις στὸν ἴδιο χαβᾶ·
στό ῾χω πεῖ κάθε Σάββατο βράδυ θὰ πρέπει νὰ κάνουμε μπάνιο,
καὶ μετὰ τηλεόραση, ὕπνο, τὸ πρωὶ ἐκκλησία, ἀντίδωρο,
λούνα πὰρκ καὶ φαῒ στὴ γιαγιά:
ὁ μπαμπάς, ἡ μαμά, τὰ παιδιά.

αργύρης μπακιρτζής

Everyday I have the Blues!

Σπάστα αγόρι μου, όπως εσύ ξέρεις!

(υπο)σημείωση

Πήγα σήμερα σε μια παρουσίαση βιβλίου. Πέρασα ωραία, αν και τα αποφεύγω αυτά, γιατί η συγγραφέας είναι συγκροτημένος κι ευχάριστος άνθρωπος, με χιούμορ κι ευαισθησία. Τέλος πάντων, σπάνιος άνθρωπος. Καλά κάνει και γράφει, κι ας μη μ' αρέσουν όλα της. Τι να γίνει, ο καθείς και τα γούστα του.

Είπε λοιπόν κάποια στιγμή ότι ποτέ δεν τη βοήθησε κανένας, ό,τι έκανε και ό,τι έγινε ήταν από μόνη της. Δεν ξέρω κατά πόσον αυτό αληθεύει κι ούτε με αφορά. Είναι ωστόσο κάτι που ισχύει στην περίπτωσή μου: τέσσερις άνθρωποι (όλοι συνάδερφοι) προσφέρθηκαν να με βοηθήσουν στη ζωή μου μέχρι τώρα, και οι τέσσερις απέτυχαν (όχι λόγω έλλειψης ζήλου). Κι αυτό ήταν όλο.

Δεν εξάσκησα ούτε την υψηλή τέχνη της ολικής αλείψεως με σάλιο ("σλουρπ!"), ούτε της προληπτικής κολακίας ("κολάκευε τώρα και αύριο θα σου βγει σε καλό"), ούτε της επένδυσης σε σιωπή ("βγάλε τον σκασμό τώρα και πες αργότερα ότι σιωπηρά συμφωνούσες"), ούτε της συστηματικής συνταύτισης ("μωρέ εμείς που συνέχεια συμφωνούμε, δεν πρέπει κιόλας να συνεργαστούμε;"). Βεβαίως δεν έχω να επιδείξω επιτεύγματα, ούτε πραγματικά ούτε επινοημένα και πλασματικά. Άσε που απέτυχα να εισπράξω μίζες όταν μπορούσα και γενικά, εντάξει, δεν έχω υψηλές αποδόσεις. Ούτε καλό είναι αυτό, ούτε κακό: ο καθείς και οι επιλογές του. Ή, όπως έλεγε και μια θεια, "καθείς κι ο κώλος του".

Τα γράφω αυτά εν είδει ενός σημειώματος προς τον εαυτό μου: όπως είχε πει ο Κωστόπουλος (ο Πέτρος, αυτός του Κλικ), όσο πιο πολύ κόσμο γνωρίζεις, τόσο σε λιγότερους μπορείς να λες ανοιχτά τη γνώμη σου -- ιδίως άμα είναι τίποτε διαταραγμένοι ή διανοητικά ηλικιωμένοι, θα πρόσθετα εγώ. Αλλά από εκεί ο δρόμος μέχρι την ανοχή της αγυρτίας, της αβελτηρίας και των παραφουσκωμένων εγώ και μέχρι τη σιωπηλή συνενοχή είναι σύντομος και φαρδύς.

Αυτά εν είδει σημειωσης προς τον μελλοντικό εαυτό μου, επειδή την τελευταία δεκαετία έχω γνωρίσει πάρα πολύ κόσμο, τελικά.

20 χρόνια από τη Βελούδινη Επανάσταση

Έτσι γίνονται οι επαναστάσεις, έτσι μένει άναυδη η αστυνομία, έτσι ανατρέπονται οι σάπιες κυβερνήσεις:

Κουνώντας χιλιάδες μπρελόκ στα αέρα, διαδηλώνοντας απανωτά αλλά ειρηνικά, ανάβοντας εκατοντάδες κεριά στο οδόστρωμα, φτιάχνοντας ανθρώπινες αλυσίδες και ζώνοντας τις πόλεις μ' αυτές, μεταφέροντας διακριτικά τη διαμαρτυρία αλλά παντού: στους συναυλιακούς χώρους, στις εκκλησίες, στα αμφιθέατρα, στα μαγαζιά, στις υπαίθριες αγορές.

Τα υπόλοιπα είναι κουβέντες, μπερεκέτια για τους λουκετάδες-κλειδαράδες, δακρυγόνα και ξυλοδαρμοί.

Ωπ: Κερατσίνι

(κλικ στην εικόνα)

αρχαιολογική λαογραφία: Οι Μπητλς

Πηγή.

****

Για την αυριανή επέτειο

Περιμένοντας να γράψει κάτι ο Rakasha (στο μεταξύ δείτε αυτό), προτού αναλάβουν τα μέσα ενημέρωσης να τα κάνουν όλα κιμά δίνοντας σε γεγονότα και συμβάντα τη μοναδική προοπτική τους, αυτή ενός μεταλλαγμένου χρυσόψαρου που σέρνεται στην ιλύ κάποιου λάκκου στον δρόμο, διασταυρώστε τα βλέμματά σας με τρεις ξεχωριστές ματιές: του Ξυδάκη, του Μιχάλη Π. και του Radical Desire.

(Η φωτογραφία του Zach Gold).

Aujourd'hui, maman est morte. Ou peut-être hier, je ne sais pas.

Ο Ξένος σε κόμικ (έχει και συνέχειες). Από το ανυπέρβλητο ερανισματολόγιο silezukuk (της γνωστής κοινοπραξίας).

ο ήρως του πλανήτη

Μ' αυτά τα κολπάκια μαζεύει η σουηδική ΕΡΤ τις συνδρομές των πολιτών. Γουστάρω. (Ίσως χρειάζεται λίγο περίμενε για να φορτώσει. Υπομονή)

Ο Γεωργελές επιστρέφει

Είχα λιγωθεί / γανιάσει / γκώσει (διαλέξτε πώς θα το πείτε και θα φανεί και η ηλικία και η καταγωγή σας) να διαβάζω τα εντιτό του Γεωργελέ στην ΑΒού. Πόση ψυχοπλάκωση και μαυρίλα και πίκρα βλέννας κακιάς να αντέξει ο άνθρωπος. Είχα λοιπόν σταματήσει να τα διαβάζω: δεν παράγουμε, δεν τολμάμε, δεν πάμε πουθενά... Ο τόπος δεν έχει μέλλον. Τα ξέρεις, αλλά θες να τα ακούς κάθε Πέμπτη;

Μέχρι σήμερα. Διάβασα το εντιτό μονορούφι. Δε λιγώθηκα / γάνιασα / έγκωσα. Ίσα-ίσα, θύμωσα. Αγροτικό κανάλι; Βιβλιοθήκες 12.000 ευρώ;

Αυτή τη φορά δεν άκουσα γκρίνια, κλάμα ή μουρμούρα, ούτε προφητείες, ούτε ιερεμιάδα. Έφαγα γροθιά στη μούρη.

Τέλος, ας μορφωθούμε και λίγο: Κονγκό και Μποπάλ (από τον γνωστό αυγογιαουρτόφιλο γίγαντα).

Ο πανίσχυρος μεγιστάνας των νίντζα

Παλιό κι αρκετά γνωστό αλλά ήθελα να το ανεβάσω εδώ. Αφιερώνεται στον Αντώνη, που χρίστηκε παιδί του λαού, αουτσάιντερ και εχθρός των βαρώνων των ΜΜΕ, ενώ χαίρει και της αγάπης του Αρχαγγέλου των ματζόρε.

ΗΓΕΤΗΣ

Δεν πείραξε που ήταν μπαχαλάκης
Και απλός, που χάζευε και αδιαφορούσε.
Κι άλλοι το κάνουν, έξυπνα, τον χρόνο
Σμιλεύοντας ώστε όταν χρειαστεί
Άκοπα να παρουσιάζουν δραστηριότητα
Που το κοινό σαστίζει. Γι΄αυτό και
Σκέφτηκα πως κάτι έπαθε
Κι έγινε παθέτικος, βαρύς και σκότεινος:

Είναι που γνώρισε τον Συνθέτη και
Την Ποιήτρια και τον Κριτικό, είναι
Που όλοι γύρω του αλώνιζαν πτυχία
Μπαίνοντας σε κληρώσεις, είναι
Που κάθε μέρα τον έπρηζε
Ένας δημοσκόπος σύμβουλος
Με κακιασμένη φάτσα και δύσκολους
Όρους , της κοιλιάς του γέννημα.

Διότι κι ο θείος ήταν λιγομίλητος
Μα δεν πονούσε. Αστοργος, αφίλητος
Και εξαιρετικά ψηλομύτης, έκρινε
Τα πάντα απ΄το προσκύνημα, κι αυτό
Δεν είναι κριτήριο, αλλά τελετή.

Δεν πείραζε που ήταν μπαχαλάκης
Πείραξε όμως πολύ που φόραγε
Προβιά φωτισμένη με σβαρόφσκια
Κάθε γυναίκα που πλησίαζε
Να πάνε κάτω τα φαρμάκια.

Ιστορίες της Φιορούλας/2

Η Καρύκα άλλαξε χωριό στα δεκάξη. Παντρεύτηκε. Στο νέο σπιτικό, εξόν τα πεθερικά, ζούσε μιά μικρή κλεμμένη από τον αδελφό του άντρα της. Που έλειπε φαντάρος. Πρώτη νύχτα γάμου, η κλεμένη τρύπωσε στο νυφιάτικο κρεβάτι και εκατέρωθεν του γαμβρού έκειτο διπλή πηγή. Η Καρύκα απόρησε και έλαβε την απάντηση «είναι μικρή και φοβάται». Ρώτηξε τον πενθερό της και έλαβε την αυτή απάντηση. Η πενθερά δεν μιλούσε. Αλλα ήτο κακίστρα. Οταν παράγινε κι απόγινε, πήγε στον παπά και ξομολογήθη. Ο παπάς δεν απόρησε, αλλα την άλλη μέρα η κλεμένη πήγε να μείνει αλλού.

Μία των ημερών τα πεθερικά ζήτησαν πετσέτα και η Καρύκα χτύπησε την θύρα των και μπήκε στην κάμαρη. Αμφότεροι ήσαν γδυμνοί και απαθείς. Η Καρύκα τους έδωκε το προσόψι αλλα εφοβήθη , διότι ο πενθερός είχε μαλαπέρδα εγγίζουσαν το είδος μιάς φραντζόλας.

Πέρασαν ολίγα έτη και η Καρύκα είχε παιδιά. Μικρά. Και είπε να χτίσωσιν μία τουβαλέταν στην αυλή, επειδή όλοι τα έκαναν έξω και η γειτονιά κρυφοκοίταγε. Η οικογένεια εξαγριώθηκε. Και ήτο έτος κοντά σε εκείνο όπου ο βασιλεύς παραθέριζε και αντάλλασσε επιστολάς με τον πρωθυπουργόν και εφόρουν ακόμη βελάδες. Τότενες η Καρύκα, μία ημέρα που έλειπαν γιά τις ελιές, ζάλωσε τα παιδούδια, έσκαψε λάκκον ,παρέθεσε πέτρες δυό στρώσεις ολόγυρα, εμπηξεν τέσσερα ραβδία και τα ετύλιξεν με κουβέρτα χρώματος φανταρί, και τουβαλέτ υπήρχεν πλέον.

Πέρασαν κι άλλα χρόνια με ανήκεστα φαινόμενα που ακόμη και η αφεντιά μου η άσεμνη και τραχεία ορρωδεί και προτιμά να σας συστήσει ρεαλιστάς συγγραφείς προ της μπελ επόκ να φωτισθείτε. Πάντως η κακίστρω η πεθερά, εξεμέτρησε το ζήν, παρακολουθώντας την κίνηση της ρυμίδος και αναζητώντας ευσταλείς άνδρας και όχι γατοπούτσηδες, να διαβαίνωσι τη ρούγαν, άμωμος, υστερική και ήρεμος.

Ιστορίες της Φιορούλας/1

Η Μάντε, μητέρα του Μπιλόγιαννου, φιλοξενεί στο σπίτι της μιά κοτούλα ονόματι Ευρυδίκη. Το Μάντε προέρχεται από τον Διαμάντω, Μπιλόγιαννης σημαίνει Γιάννης ο γιός του Μπίλη,και είναι ο γιός της Γιάννης που ήταν γιός ενός Βασίλη ,του άντρα της, που τον ήλεγαν Μπίλη, επειδή έζησε χρόνους αρκετούς στην Αγγλία. Η Ευρυδίκη έχει ένα ιδίωμα. Κάθε μεσημέρι ,η Μάντε της βάζει ένα κρασοπότηρο με κοκακόλα, που η Ευρυδίκη πίνει με ενθουσιασμό, κι όταν κοντεύει να τελειώσει και δεν βολεύει το ράμφος της, κάνει κύκλους ολόγυρα από το ποτήρι, να το απογεμίσει. Το περίεργο είναι ότι η Ευρυδίκη δεν πίνει άλλο ποτό. Μήτε τζιτζιμπίρα, μήτε σκέτο νερό, μήτε λιμοντσέλο, μήτε κάν κρασί, που πίνουν όλοι στην νήσο Φιορούλα. Αφού έφτασε η γειτόνισα Καρύκα, να της συστήσει να γράψει στην εταιρεία την κοκακόλα, ανακοινώνοντας το εξαίσιο γεγονός, μπας και την βάλουνε σε καμιά διαφήμιση και πάρουνε κανένα πεκούνιο, καμία μπαγκανότα.Δεν ξέρω άν γράψανε. Αφού λέω να τους παράσχω υπηρεσίες γραμματικού.

Το θάλπος και το βάθος

με πάθος:



"Γαύροι μουνιά" λοιπόν; Με τίποτε!

Παρεμπιπτόντως, εδώ.

κυρίως ΣΕΒΑΣΜΟΣ στον καλλιτέχνη

(μέσω sistol/schottkey στον google reader)

*

μυστήρια όργανα

και μια και μιλάμε για μυστήρια όργανα: Το θαυμάσιο Cybraphone.



προσθέτω κι αυτό:



***

Η λιτανεία του Αγίου Νείλου

του μυροβλήτου και θαυματουργού

1. Οι πάγκοι με τα παιχνίδια και οι πλανόδιοι

2. Η περιφορά τής εικόνας

3. Η φιλαρμονική

4. Τα εξαπτέρυγα

5. Η ολονυκτία

theremin, η ανατολή τού παρελθόντος μέλλοντος .....

..... ενσαρκωμένη  στο  όργανο που παίζει η Κυρία τού βίντεο. Όχι δεν είναι από το ρηάλιτι για την ανάδειξη του νέου Γιούρι Γκέλερ. Άλλωστε αυτό που κάνει η κυρία Κλάρα Ρόκμορ θέλει περισσότερη αυτοσυγκέντρωση απ' όση χρειάζεται κάποιος για να λυγίσει κουτάλια....



Το όργανο theremin, γνωστό και ως aetherphone, etherophone, termenvox, ή και thereminvox, είναι ένα πρώιμο ηλεκτρονικό όργανο των αρχών του 20ου αιώνα, που επίσημα κατοχυρώθηκε από τον εφευρέτη του, Λεβ Σεργκέγιεβιτς Τέρμεν (Лев Сергеевич Термен 1896-1993) το σωτήριον έτος 1928 - εξελληνίζω το ονοματεπώνυμον κατά το παλαιόν: Λέων Σεργίου Θερμίνος. Ο ήχος του, κάτι μεταξύ φωνής σοπράνο και βιολιού, έγινε το σήμα κατατεθέν τού φουτουριστικού εξωτισμού. Ακούστηκε σε πολλές κινηματογραφικές ταινίες, ήταν η ατραξιόν πολλών συναυλιών, γράφτηκαν γι αυτό κοντσέρτα και ... ξεχάστηκε. Το ξαναθυμήθηκε η μεταμοντέρνα εποχή μας και η ειδικευμένη στα vintage ηλεκτρονικά και ηλεκτρακουστικά όργανα MOOG (που δεν το ξέχασε ποτέ...), και που μάλιστα το εμπορεύεται σε ιδιαίτερα προσιτή τιμή.

Παραδίδονται και διαδικτυακά μαθήματα:



ευχαριστώ τον Πάνο Λυκούδη που κέντρισε τη μνήμη μου....

Γένεσις και Μακρόκοσμος

Ωραία τα πήγε ο Robert Crumb με τη Γένεσι.

Ιδού τι κατάφερε και ο συνεπώνυμός του George με τον Μακρόκοσμο:

Το θαύμα και πως το κυκλοφορείς

Κατέβηκα γιά εφημερίδες το πρωί. Υπαρχει ενημέρωση οκτώ, δεκατεσσάρων και εικοσιδύο χιλιομέτρων. Σήμερα προτίμησα την τρίτη εκδοχή, επειδή πόθησα να δώ τα Διαπόντια νησιά, τα βουνά της Αλβανίας και τον κάμπο.

Είπα να εφεύρω ένα θαύμα. Οντως, με την σκέψη, βγήκε μακρυνός ήλιος και κοντά μιά βροχάρα,προσωρινώς δυνατή.

Πάνω στο καθάρισμα, φάνηκε η πίσω πλευρά του Παντοκράτορα και ένα χωριό που δεν ξανάδα από τη θέση αυτή επί πέντε χρόνια. Τα σύννεφα έμοιαζαν με χιόνια, αλλα ήταν παλουκωμένα από αβέβαιο νοτιά,η φρεσκαδούρα από το πέλαγο άφηνε καθαρόν ορίζοντα κάτω από τα εξακόσια μέτρα, οπότε επεφάνη το χωρίον Επίσκεψη, στον δρόμο που συνδέει τον βορρά με τον Σπαρτίλα,κι απο κεί στην Μέση.Είδα δηλαδή την Επίσκεψη ,από το ύψος της σύνδεσης με τα χωριά των Καρουσάδων, Αγραφούς και έτσι. Εκανα επίσκεψη, έστω οπτική, στην Επίσκεψη.

Δεν ήταν τόσο μεγάλο θαύμα.Τράβηξα στο γραφείο μιά λεπτή κόκκινη γραμμή στον χάρτη. 4,77 χιλιόμετρα ευθεία. Μία ώρα ουρανόδρομος άν είσαι άγγελος, ίσαμε οκτώ γεμάτες ώρες άν περπατήσεις πρώτα τα λιβάδια, μετά τα γκρεμνά, μετά τον ζυγό των βουνών, ως την Επίσκεψη. Επίσκεψη υπάρχει και στο Παγγαίο. Είναι νομικός όρος. Σημαίνει "κτήμα που ανήκει σε θήλυ μέλος της βασιλικής οικογένειας". Επίσκεψις Πριναρίου.Πρινάρ ντάγ, το Παγγαίον. Χάσι Πρινάρ, αργότερα. Οπως και χάσι Λογγού(=Σιθωνίας), μα και χάσι Χίου. Που ανήκε στην Βαλιντέ σουλτάνα. Σουλτανομήτορα.Περισσότερες μαλακίες στάθηκε αδύνατο να σκεφτώ, βροχερό της Κυριακής απόγευμα, απελπισμένος σε βαθμό άφατης ηδονής,γιά να αποκρύψω πόσο που αρέσει η βροχή και πόσο αρέσκομαι σε μερίδες ηλεγμένης γεωγραφίας, της σκοτώστρας των ειδών, της απλωστρας των μυγών, της γιόστρας των Πολωνών, της λούστρας των Αιγών.
Την ημέρα του Νοεμβρίου 1977 που ο Ανδρόνικος παρουσιασε τα ευρήματα στο Πανεπιστήμιο, του τηλεφώνησα κατά τις οκτώ και του έδωσα θερμά συγχαρητήρια. Μετά του λέω : να κλείσω τώρα, κύριε καθηγητά, να μη δεσμεύω το τηλέφωνό σας. Δεν δεσμεύετε τίποτε, μου απαντά. Κανένας δεν με έχει πάρει, από την ώρα της ανακοίνωσης.

huge internet following

Του Frank Gotham, από το περιοδικό New Yorker.

*

Τι λέει;

μέσω sistol στο google reader.

robert crumb's genesis

Exclusive sneak peek at Ch. 19 from The Book of Genesis Illustrated, by R. Crumb

glenn gould's "so you want to write a fugue"

So you want to write a fugue?

So you want to write a fugue.
You got the urge to write a fugue.
You got the nerve to write a fugue.
So go ahead, so go ahead and write a fugue.
Go ahead and write a fugue that we can sing.

Pay no heed, Pay no mind.
Pay no heed to what we tell you,
Pay no mind to what we tell you.
Cast away all that you were told
And the theory that you read.
As we said come and write one,
Oh do come and write one,
Write a fugue that we can sing.

Now the only way to write one
Is to plunge right in and write one.
Just forget the rules and write one,
Just ignore the rules and try.

And the fun of it will get you.
And the joy of it will fetch you.
Its a pleasure that is bound to satisfy.
When you decide that John Sebastian must have been a very personable guy.

Never be clever
for the sake of being clever,
for the sake of showing off.

For a canon in inversion is a dangerous diversion,
And a bit of augmentation is a serious temptation,
While a stretto diminution is an obvious allusion.

For to try to write a fugue that we can sing.

And when you finish writing it
I think you will find a great joy in it.

or so…
Nothing ventured, nothing gained they say
But still it is rather hard to start.

Well let us try right now.
Now we are going to write a fugue.
We are going to write a good one.
We are going to write a fugue … right now. “
πηγή

Στην παραλιακή

ΠΟΣΟΝ ΟΙΝΟ ΠΕΡΙΕΧΕΙ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ Βέροια 31 ΟΚΤ 2009


Θα προσπαθήσω σήμερα να σας εξηγήσω έναν αρχαίο μου στίχο:

Αυτά που λέμε κι αυτά που γράφουμε
απάτη και θέατρο και δίψα γιά κρασί
κάποτε στην Εδεσσα ένα μπουκάλι Αμυνταίου
αξίζει όσο αυτά που γράφουμε

Θα δέσω την αρχαιότητα με τον μεσαίωνα, κι από κεί θα την γλυτώσω προς την σύγχρονη εποχή, απαντώντας στην ρητορικη ερώτηση πόσο πνεύμα περιέχει ο οίνος μέσα από δύο κρανία. Μιά αβέβαιη διήγηση θέλει τον Αλέξανδρο αποδέκτη ενός εχθρικού κεφαλιού,δώρο από έναν βαλκάνιο οπλαρχηγό. Ο Μακεδόνας το είδε απαθής οπότε ο άλλος του θύμισε ότι στην πατρίδα του την Παιονία, αυτό το δώρο θα το εκτιμούσαν πολύ, αφού το κεφάλι γίνεται ωραίο κύπελλο.Ο Αλέξανδρος περιορίστηκε να πιεί στην υγεία του ένα ξέχειλο κύπελλο. Μετά από χίλια εκατό χρόνια, ένας άλλος ηττημένος,ονόματι Νικηφόρος, βασιλιάς των ρωμιών, βρέθηκε με το κρανίο του στα χέρια του χάν Κρούμμου, που το είχε μάλιστα στολίσει με πέτρες και ευγενή μέταλλα.

Δυό κρανία, δυό καυκάκια,δυό καύκοι, δυό καούκες.Χωρούσαν ίσαμε μιά οκά κρασί, μπορεί και περισσότερο.Και ανάμεσα ,κοντά στο έτος 608,610,μιά κραυγή, εύθυμη και αγωνιώδης, σκεπαζει το αλμπενί και το τουπέ του βασιλιά Φωκά. Ο κόσμος τον κατηγορει ως μέθυσο: «Πάλι τον καύκον έπιες, πάλι τον νούν απώλεσας»

Τον καύκον. Το νεκροκεφαλόσχημο δοχείο. Αυτό που σημερα, λέμε ακόμη «καούκα». Καούκα είναι ο καύκος. Δεν είναι χάλιξ, δεν είναι άλλο κύπελλο. Χωράει πολυ κρασί, που άν το πιείς ξενέρωτο, χάνεις το μυαλό σου. Αδιάσειστο τεκμήριο ότι η αρχαιότης εψόφησεν. Η αρχαιότης του κεκραμένου οίνου, των συμποσίων και της λεπτής συγγένειας την ήπιας ζάλης με τις λαμπρές ιδέες. Τώρα, αρχές του 7ου μεταχριστιανικού αιώνος, το πολύ κρασί, πάνω από την συνήθη ευλογία, δεν περιέχει πλέον πνεύμα. Το ξέρει ο λαός της εποχής. Πάλι τον κάυκον έπιες. Πάλι τον νούν απώλεσας. Στην επανάληψη, στην ποσότητα βρίσκεται το μυστικό να χάσεις το μυαλό σου, δηλαδή το πνεύμα σου.Στην ουσία, αυτό το ρακόρ με τα καυκάκια δεν το χρωστάω σε προσωπικό εύρημα, αλλα στον Τζέτζη, που πρώτος δένει Παίονες και Βουλγάρους:

Παίονες γαρ οι Βούλγαροι: μη πείθου τοις βουβάλοις
Οι έτερον του Αξιού θέλουσι τον Βαρδάρην

Αυτή η κρίσιμη εποχή, συγκρούεται κυρίως με τις φανταχτερές της συμβάσεις. Ανάμεσα σε δύο καταλόγους τροφίμων, φαγητών και ντελικατέσεν. Του Αθήναιου, μιάς τεχνητής προσωπικότητας, όπου κάθε πικραμένος πρόσθετε τα κέφια του, και εκείνου του Φαναριώτη που συνέταξε κατάλογο γκουρμέ προϊόντων του ευρύτερου γραικικού χώρου.

Βασικό πρόβλημα της ηθικολογικής αυτής εποχής είναι η σύγκρουση ανάμεσα στον στωικισμό που απαιτεί νοικοκυραίους ηθικούς, περίπου προτεστάντες, που τα θέλουν όλα εν μέτρω και σε κάτι άχαρους κρεμανταλάδες που κυνηγάνε την ευτυχία στις εμμονές του, και που λέγονται επικούρειοι. Στην μέση,η χριστιανική διδασκαλία, μέσα από τις γραφές της. Ο Χριστός όχι μόνον έπινε κρασί, αλλα έκανε και σχετικό θαύμα στον γάμο εν Κανά.Το πιό σπουδαίο:την ώρα του πάθους, πρόσφερε κρασί στους μαθητές του λέγοντάς τους «πίετε εξ αυτού πάντες, τουτο εστί το αίμα μου». Αίμα που προκαλεί πάθος. Χύνεται γιά τους πολλούς. Είναι το μόνο προίον της γής που μεταμορφώνεται σε πνεύμα, το πνεύμα της Καινής Διαθήκης.

Οι εχθροί της νέας θρησκείας στηρίχτηκαν φοβερά σε αυτό το χωρίο, επίτηδες παρερμηνεύοντας το ευαγγέλιο και παρουσιάζοντας τους χριστιανούς ως ιδιότυπους τέκτονες που λειτουργούν με αίμα.Το κρασί έγινε διαμεσολαβητής ανάμεσα στο πιό πνευματικό παράγωγο μιάς θρησκείας, την μετάληψη, την μέθεξη με τον άλλον κόσμο.Υπάρχει ακολουθία της Μεταλήψεως, δηλαδή δογματικό και αισθητικό ερμήνευμα αυτού του παράξενου χώρου.

«Φρίττω δεχόμενος τὸ πῦρ, μὴ φλεχθῶ ὡσεὶ κηρὸς καὶ ὡσεὶ χόρτος.»

Το πύρ είναι δογματικως το αίμα του Θεού, αλλά στην πράξη είναι κρασι. Αγιασμένο. Από αυτήν την διττότητα, εμφανίζονται πολλες συγκρούσεις.
Κατ΄αρχήν στον μεσαίωνα ο κόσμος έπαιρνε τις μισές από τις αναγκαιες θερμίδες του από το κρασί. Σώζονται πολλα τυπικά μονών, όπου αναφέρονται οι δόσεις των μοναχών, ο τρόπος της διατροφής. Οι επιπτώσεις στην υγεία φαίνονται δευτερεύουσες. Πάντως τιμάται και εγκρίνεται η λειτουργία του οίνου ως μεσολαβητικού υλικού θεογνωσίας, αλλα τα υπόλοιπα αφήνονται στην καταγγελία. Η μέθη δεν ευνοείται.Πάντως τελειώνοντας ο ένατος αιώνας, αποδίδεται στον Ιωάννη Γεωμέτρη, τον και Κυριώτη, μιά πληθωρική εικόνα πλήθουσα και εντυπωσιακή:

Ωρια πάντα τέθηλε και άμπελος εις τόκον οργά
Σμήνεα δ΄άρτι μέλι χλωρόν υπεκπρορρέει

[Ολα τα πάντα ανθούν, το αμπέλι παλεύει να γεννήσει
Ξεχειλίζει το φρέσκο μέλι από τις κερήθρες]

Η υποχώρηση της μεγαλογράμματης γραφής και η εικαστική ακμή που φέρνει η πολιτικη μετά την εξ Αμορίου δυναστεία, ορίζει το κλίμα του πνεύματος που δεν φαίνεται να έχει σχέση με τον οίνο ή το οινόπνευμα. Από τα πρώτα αγιορειτικά, αλλα και άλλα μοναστικά έγραφα και τυπικά, το κρασί μνημονεύεται ως μιά απλή , καθαροαιμη αξία. Χρηματική. Αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι στα ίδια χρόνια σε άλλες χώρες ,άρχισαν να διαφημίζονται άλλα αποστάγματα. Και συνέβη μιά μεγάλη ηθική μείωση του οίνου. Από την μιά, οι μουσουλμάνοι δεν έπιναν κρασί, παρά τις μαλαγανιές τις μπαγαποντιές και τις παρεκκλίσεις, όπως η δημιουργία ενός μεθυστικού σχεδόν φασκόμηλου. Και οι μουσουλμάνοι είχαν ένα διανοητικό πλεονέκτημα.Ηταν λαοί που κατάφεραν να αλλάξουν την εξουσία της ανατολικής μεσογείου σε χρόνο ντετέ.Κάτι που οι Ρωμιοί όχι μόνον δεν κατάφεραν, αλλά επιπλέον ήταν αυτοί που έχασαν τα περισσότερα εδάφη. Χωρίς αλκοόλ και χωρίς εικόνες,το Ισλάμ νικούσε.
Ενας άλλος νικητής της εποχής, ελαφρά αρχαιότερος, οι Ούννοι ,απόγονοι Σκυθών και λοιπών λαών της στέππας, δεν γνώριζαν το κρασί, αλλά ένα νόστιμο ευφραντικό, το λεγόμενο μέθυ, που υπάρχει και σήμερα υπό το όνομα med. To μέθυ, συνήθως από ξυνισμένο γάλα φοράδας, έφερνε τρομερή μέθη και ταχύτερο ξεσάλωμα. Οσο γιά τους άλλους λαούς, ακόμη σκλάβους των ζυμώσεων, η μπίρα ξεκινούσε τον ενεργό της ρόλο. Τα κρασιά στην δύση δεν ήταν και τόσο νόστιμα, άν πιστέψουμε γεωγράφους σαν τον Στράβωνα που θεωρούσαν χάλια τα γαλατικά κρασιά.
Ωστόσο, η εμμονή πολλων ιστορικών της εποχής που συσχέτιζαν ακόμη τα όρη του Ιμάου, με την Ιβηρία, την εκσρατεία του Ηρακλή και του Διονύσου, και την ύπαρξη του οίνου ως στοιχείου μεσογειακότητας, γιά να μη την πώ ελληνικότητα, έφταςε ακόμη και στα χρόνια του Νόννου που Πανοπολίτη που συνέγραψε ένα από τα έργα που δεν όζουν απλώς, αλλά μοσχοβολάνε φυτίλι, λυχνάρι, έως και νάφθα, τα Διονυσιακά.

Με την αλλαγή της χιλιετίας,έχουμε στέρεα δείγματα ότι το πνέυμα άρχισε να εμποτίζει τον οίνο, ως ακριβό προσθετικό. Οτανο Ψελλός κάνει ένα φεγγάρι καλόγερος και αποχωρεί, δέχεται φραστικη επίθεση από τον παλιό ηγούμεό του,τον Ιάκωβο και δεν απαντά με υστερία, αλλά με χιούμορ, κάτι έκτακτο και ξιπάστικό γιά την εποχή. Του γράφει ένα ποίημα με ακροστιχίδα, που ερμηνεύεται ως

Μέθυσον Ιάκωβον ευρύθμως άδω, Κώνστας.
[Εγώ ο Κώστας,με τέχνη αφιερώνω το ποίημα στον μέθουα Ιάκωβο]

Το ποίημα, σε παράφραση που δοκίμασα από περιέργεια, έχει ως εξής:

Ντίρλα, και πιόμα και χοροί
Να η παρέα σου Ιάκωβε
Με την λιάρδα αντάμα φασαρία
Και κέφια και ομορφιές
Χορευταρούδες και νταούλια
Και δουλειά στο πατητήρι
Λυωμένες ρώγες στον ληνό
Γεμίζουν τις κοιλιές των πιθαριών

Ο Χριστόφορος Μυτιληναίος, ένας έξοχος ποιητής,δεν αναφέρει το κρασί, αλλά η φλεγμονώδης διάθεσή του, η μεταφορική, η εναντίον των λειψάνων και η παντοδύναμη αρά της τύχης, θαρρείς και απαιτούν ένα κρασοβόλι δίπλα του.Στον ίδιον αιώνα, οι μόνες αιρέσεις που ισχύουν ,είναι οι με πολιτικό υπόβαθρο, όπως οι Παυλικιανοί, οι Αλμπιγκένσες και οι Βογόμιλοι. Δεν μετράει ως κατάρα που κάποιος αμφιβάλλει γιά τον αριθμό των γνησίων λειψάνων. Είναι ακόμη πολύ βαρειά τα πράγματα. Οι βυζαντινοί ,συλλαμβάνοντας έναν αντάρτη-φύλαρχο της Θράκης, δεν του κόβουν απλως τα τέσσερα άκρα, αλλά τον αφήνουν στην χλεύη μιάς θαλασσινής σκάλας και φωνάζουν γιατρούς που του κάνουν ανατομία ενώ είναι ζωντανός, ανοίγοντας τα σωθικά του γιά να μελετήσουν τον ανθρώπινο οργανισμό.

Ο δωδέκατος αιώνας βαφτίζει διαφορετικά την ιστορία. Πρώτος, ο απερίγραπτος Τζέτζης που ξεπερνάει τα όρια της ηθικής συμπεριφοράς, δημιουργώντας παρεφθαρμένες ή φανταστικές γλώσσες, δείγματα τρελής παρέας, κεφιού και δημιουργίας;

Και Σκύθην ασπαζόμενος ούτω προσαγορεύω
Καλή σου μέρα αυθέντρα μου, καλή σου μέρα αυθέντη:
Σαλαμαλέκ αλτή, σαλαμαλέκ αλτούγεπ

Τοις Πέρσαις πάλι περσικώς ούτω προσαγορεύω
Καλή σου μέρα Αδελφέ, που υπάγεις,πόθεν είσαι,φίλε;
Ασάν χαίς κουρούπαρζα χαντάζαρ χαραντάση

Τω δε λατίνω προσφωνώ κατά Λατίνων γλώσσαν
Καλώς ήρθες αυθέντα μου, καλως ήλθες αδελφέ
Βένε βενέστι δόμινε,βένε βενέστι φράτερ

Καθώς μας αποκοιμίζει με λέξεις που χαρακτηρίζει πρόσφορες και πρεπώδεις, ξάφνου να πως μιλαει σε μιά Αλανή που έμαθε πως έχει παράνομη σχέση. Δεν μπορώ να σας πώ δημοσίως τι βρισιά ξαμολάει, πάντως το αλανικό κείμενο είναι το φαρνέτζ κίντζι μέσφιλι καίτζ φουά σαιγγε και σημαίνει: δεν ντρέπεσαι αφέντρα μου που το κάνεις με έναν παπά;

Είναμιά κοινωνία που δέχεται πιά πολλες επιδράσεις.Κι ενώ υπάρχει τεράστια ζώνη νέας τεχνολογίας, όπως ο ανεμόμυλος και οι δυό σοδειές στα χωράφια , η αμειψισπορά που αφήνουν μόνον το ένα τρίτο του χρόνου χωρίς σπορά,το αμπέλι παραμένει στην παραδοσιακή τεχνολογία. Πάντως, ήδη από τα ύστερα κομνήνεια πρακτικά ,εμφανίζονται στις απογραφές, αρκετά παρατημένα αμπέλια. Ισως γίνονται και εισαγωγές, ίσως ισχύουν άλλοι λόγου. Το κρασί ακόμη δεν τιμάται, δεν παινεύεται. Ωστόσο άλλοι μερακλήδες είναι σε θέση να εκφράσουν τον σαρκικόν έρωτα, ενώ η Αννα Κομνηνή έχει φροντίσει να εξακοντίσει με φοβερές περιγραφές το ουράνιο πρόσωπό του.
Στο κατά Καλλίμαχον και Χρυσορρόην, το ερωτικό παιχνίδι δεν χρειάζεται μετάφραση γιά να κατανοηθεί-τόσο σύγχρονο είναι:

Μετά γουν άλλα τα πολλά των ερωτοχαρίτων
Όσα μαθαίνει φυσικώς ερωτική καρδία
Εσέβησαν εις το λουτρόν,ελούσθησαν εκείνοι
Και του λουτρού τας ηδονάς και τας εν τούτω χάρεις
Όπως της κόρης τας πληγάς εμάλλασεν εκείνος
Και δροσισμόν απόρρητον εκ των μωλώπων είχαν
Και γλυκασμόν και δροσισμόν εκ φιλημέτων είχεν
Και κόρον ουκ ελάνβανεν των ηδονών της κόρης
Εβλεπε βλέπων ηδονής φύλλον γλυκύν εετρύγα
Είπα τι και γλυκύτερον πάντων των γλυκυτέρων
Και χάριτες αδούλευσαν τα της υπηρεσίας
Και συνελούσθησαν εκεί μετά της κόρης τότε.

Αυτά τα τεχνάσματα που μας φαίνονται σήμερα αυτονόητα,ήταν πρωτοποριακά, την εποχή εκείνη.Μη ξεχνάμε ότι ο πολιτικός στίχος, ήτοι ο δεκαπεντασύλλαβος, μνημονεύεται στα χρόνια του Κωνσταντίνου Πορφυρογέννητου. Η λαική γλώσσα και οι νέοι τρόποι χειρισμού της, πρώτα κατακτούν τις έννοιες και έπειτα την στιχουργικη, ή το γλωσσικό όργανο.
Στην διήγηση του τιμ ημένου Γαδάρου, η διήγηση γίνεται λαχανιαστή, και παραγωγική.

Και αναβαίνω στο βουνό να πώ την προσευχή μου
Προς τα κακά όπου έκαμε να σώσω την ψυχή μου
Ενδύομαι τα ράσα μου,κουρεύομαι απαυτή μου,
Βαστώ σταυρόν και πατερμά,φορώ και το μαντί μου
Και δείχνω μεγαλόσχημα και μοιάζω σαν γουμένη
Κι εις την καρδιά μου πονηριά, ποσώς δεν απομένει

Ηρθε η ώρα του Πτωχοπρόδρομου

Γείτονα έχω πετσωτήν ,ψευδοτζαγγάριν τάχα
Πλην ένι καλοψωνιστής, ένι και χαροκόπος
Όταν γαρ ίδει την αυγήν περιχαρασσομένην
Ευθύς «ας βράσει το ζεστόν» λέγει προς το παιδίν του
«και να παιδί μου, στάμενον εις τα χορδοκοιλίτσα
Αγόρασε και βλάχικον σταμεναρέαν τυρίτσιν
Και δός μου να προγεύομαι, και τότε να πετσώσω»

Αφού δεν παραθέσουσι και γεύσεται και κάτση,
Ανάθεμά με βασιλεύ,ότιαν στραφώ και ιδώ τον
Το πως ανασκουμπώνεται κατά της μαγειρίας
Αν ου κινούν τα σάλια μου και τρέχουν ως ποτάμιν
Αυτός γαρ εμπουκώνεται, κλώθει την μαγειρίαν
Κι εγώ υπάγω κι έρχομαι πόδας μετρών των στίχων
Αυτός χορταίνει τον γλυκύν εις τον τρανόν μουχρούτιν
Κι εγώ ζητώ τον ίαμβον, γυρεύω τον σπονδείον
Γυρεύω τον πυρρίχιον και τα λοιπά τα μέτρα
Αλλά τα μέτρα που ωφελούν την άμετρόν μου πείναν...

H φιλοσοφία του κρασοπατέρος Πέτρου του Ζυφομούστου-προσέξτε την κωμική συνύπαρξη του Ζύθου και του μούστου-είναι μιά διατριβή πάνω στην έκλυση ενθουσιασμού εξαιτίας της διάθεσης που παράγει ο οίνος, αλλά δεν παύει να είναι ένα θεατρικό έργο,όπως και ολόκληρος ο Πτωχοπρόδρομος. Είναι σταντ απ κόμεντι, ένας καλός παραμυθάς που κάνει τους ευγενείς και τους βασιλείς να γελάσουν. Τι είναι αυτοί οι βασιλείς; ο Μανουήλ Κομνηνός ήταν ξετρελαμένος με τα δυτικά παιχνίδια, με τις γιόστρες, ενώ ο γέροντας Ανδρόνικος ,έντονα παθιασμένος, ακραία εθνικιστής, όπως θα λέγαμε σήμερα, δεν είναι γνωστός γιά το χιθούμορ του, όσο γιά τη λαγνεία του.Οταν ο Πτωχοπρόδρομος κάνει την Αυλή να γελάει, ένα πολύ πιό δραστικό χιούμορ, καταγγελτικό και σαρκαστικό, απλώνεται σε ένα μεγάλο έργο. Αναφέρομαι στον Ευστάθιο Θεσσαλονίκης, που κυριολεκτικά ζωγραφίζει με στρωτές πινελιές τα ήθη της πολιορκημένης από τους Νορμανδούς Θεσσαλονίκης,κάνοντας καλαμπούρια που θα μπορούσαν να περιληφθούν σε μιά επιθεώρηση του εικοστού αιώνα, αλλα υπο το κνόγελον, ήτοι το μειδίαμα του ιεράρχη. Ο,τι δηλαδή παράγει το κατά 700 έτη νεότερο διήγημα του Παπαδιαμάντη «τα μαύρα κούτσουρα».

{ είτα διαβάζεται απόσπασμα της Φιλοσοφίας του κρασοπατέρος από χαρτώο αντίγραφο}}


Ο οίνος στην φιλοσοφία του κρασοπατέρος ,θεωρείται κατάκτηση της ώριμης ηλικίας, της ακμής του ανδρός. Ο ίδιος τελειώνει το ζήτημα παρομοιάζοντας τον οίνο ως

Των νέων η θηριακή, το αίμα των γερόντων
Κινείς τα ούρα συνεχώς, ευφραίνεις την καρδίας
Αναβιβάζεις πνεύματα,τους οφθαλμούς ανδρίζεις.

Αν το πάρουμε κατά γράμμα, οι γέροι θέλουν κοψίδια και οι νέοι χασίσι γιά να αναθερμανθούν, αλλα πρέπει πάντα να λογαριάζουμε ότι αυτά τα στοιχεία, τα στοιχειά και τα στιχουργήματα δημιουργούνται από απόλεμους και καμιά φορά κακοπληρωμένους κειμενογράφους.Τα πάντα συμβαίνουν μέσα στο βυζαντινό μυαλό, και η ζωντάνια του πτωχοπρόδρομου δεν θα φτάσει ποτέ στην καταγγελία.Συνάδελφοι που τα κονομάνε ,αυταρχικες σύζυγοι, δήθεν αρχόντισσες, άκαρδα παιδάκια, είναι πολύ καλό καταφύγιο γιά την σάτιρα, που ωστόσο περιέχει και την μισή αλήθεια της.

Η μαύρη αλήθεια είναι οτι το άφθονο κρασί, καθημερινό άρτυμα του ρωμιού,κάνει την ζωή του άρχοντα και του χωρίτη να μοιάζουν. Η μέρα ολοκληρώνεται με πιόμα, όπως συχνά συμβαίνει σε απόμερους ελληνικούς τόπους, όπου η οινοποσία, πάντα με γλυκά κρασάκια, έχει ρημάξει τις μεγάλες ηλικίες και έχει διαλύσει τον κοινωνικό ιστό.

Διότι το ποτήριον μεθά και ατιμάζεικαι να λαλή τον πίνοντα πάλιν τον αναγκάζει,πλην με τα τοιχοκρούσματα και με μεγάλον ήχον:«Εγώ σε πίνω για καλό και συ με πας στον τοίχον»!

Όπως διηγείται ένας της κρητικής σχολής του 16ου αιώνα.

Η ουρίτσα στο στιχηρό που σας διάβασα, έχει σημασία: αναφέρεται το τσίπουρο. Αυτό που οι αγιορείτες πάλι υποστηρίζουν ότι κατάγεται από την λέξη οξύπορον, μιά λέξη που βέβαια δεν υπάρχει. Μπορεί να είναι ή όχι πανάρχαιο απόσταγμα, αλλα τα τσάμπουρα βράζονται παραδοσιακά σε μιά τεράστια έκταση των βαλκανίων και της ευρωπαϊκής ανατολής.Οι νέοι λαοί βγάζουν αλκοόλ από φρούτα, από άλλους καρπούς, από φύλλα και κλαδιά, από δημητριακά και ρύζι, από παντού. Το κρασί, ακόμη κι άνχάνει τη λάμψη του, κρατάει την γέννα του τσίπουρου. Συγκαταλέγεται στην οινική ιστορία, ακόμη και η χημική του μορφή, το λεγόμενο ούζο.

Οσο χάνεται η Πόλη και κονιαροπατούνται τα υπόλοιπα, οι Οθωμανοί δεν στέργουν το αλκοόλ, άνκαι μνημονεύονται συχνά παραβάτες του έθους. Αλλά η θεία μετάληψη είναι μακρυνή πηγή. Οι μεθυσμένοι κυριαρχούν στην λαϊκή αντίληψη. Μπέκρες και μέθουες ιστορούνται στους προνάρθηκες των ναών με απαίσια φήμη και μοίρα.Δεν είναι ο μόνος φρικτός περιορισμός. Το ίδιο κατηγορούνται και οι καπνιστές, και σώζεται ένα καλογερίστικο ποίημα «κατά καπνιζόντων», ενω το αρχαίο σκηνικό και επιθεωρησιακό εύρημα «περί γέροντος να μη πάρει κορίτσι» γνωρίζει δόξες επί τουρκοκρατίας.

Οταν πλησιάζει η επανάσταση, έχει τελειώσει ο πρώτος γύρος του νεοκλασσικισμού. Ο Αθανάσιος Χριστόπουλος σε ένα πασίγνωστο ποιητικό γύμνασμα της εποχής, υπό τον τίτλο Λυρικά ,αφιερώνει 13 ωδές στον Βάκχο. Ολες γυμνάσματα, όλες προϊόν αφλογιστίας της μέθης. Ποιήματα γραφείου, αλλα με έξοχη δομή. Σαν ξεσάλωμα καλού μαθητή σε σκυλάδικο μουν φαίνεται.


8
Ἀπ’ τὴν πλόσκα φέρτε φίλοι,
νὰ ρουφήσω μὲ τὰ χείλη
ἀπ’ τὴν πλόσκα τὸ κρασί˙
γιὰ ν’ ἀκούσω ν’ ἀρχινίσει,
σὰν ἀηδόνι νὰ λαλήσει
τὸ κλουκλούκλου – φισισί.

Ὁ κλουκλοὺ τῆς πλόσκας κρότος
εἶναι, λέγουν, ἦχος πρῶτος,
οἱ τεχνίτες μουσικοί˙
καὶ τὸ φισισί της τ’ ἄλλο
εἶν’ τὸ ἴσο τὸ μεγάλο,
ὁποὺ ψάλλ’ ἡ ψαλτική!

Τοῦ Ἀμφίωνα τὰ μέλη
κι οἱ ψαλμοὶ τοῦ Κουκουζέλη
στοῦ κλουκλούκλου τὴ φωνή,
ὅλα, ὅλ’ ἂς σιωπήσουν,
καὶ ποσῶς ἂς μὴ λαλήσουν,
ὅτ’ εἶν’ δίχως ἡδονή.

Καὶ αὐτὴ ἡ καλομοίρα
τοῦ Ἀπόλλωνα ἡ λύρα,
ποὺ στὸν Ὄλυμπο λαλεῖ,
ἂς τζακίσει τὸ δοξάρι
μπρὸς στοῦ φισισὶ τὴ χάρη
καὶ ἂς μὴ παραλαλεῖ

Το κλουκλου κλου της πλόσκας και το φισισί που προδίδει ότι ο οίνος είναι αφρώσης,μας αρέσουν ως προσουρεαλιστικά δείγματ. Θα τα συνδύαζα περισσότερο με το χαμηλόφωνο γουργουρητό ενός βυζαντινού στρατού που κορόιδευε τον στρατηγό του,έξι αιώνες πρίν τον Χριστόπουλο,γουγλίζοντας γλουγλουγλου.
Στο επόμενο όμως η προέλευση τουγραφείου δεν κρύβεται, διότι μιά νταβραντισμένη παρέα πιτσιρικάδων, ουδέποτε θα πιάσει με «ευταξία» τις ωραίες βάκχες που τους τριγυρίζουν.
13


Νά! μᾶς ἔρχοντ’ οἱ παρθένες
οἱ τρυγήτρες βακχευμένες˙
καὶ χορεύουν καὶ γυρίζουν
καὶ τὲς μέσες τὲς λυγίζουν.

Πιάστε, φίλοι, μ’ εὐταξία
ὁ καθένας ἀπὸ μία˙
κι ἂς χορέψουμε ὀλίγο
μετ’ αὐτὲς ἐδῶ στὸν τρύγο.

Παλληκάρια, πηλαλήστε˙
ἕν’ ἀσκί μας ἄλλο λύστε
νέο, ἄγγιχτο, γεμάτο,
καθαρὸ κρασὶ μοσχάτο.

Πιέτε, νέοι, πιέτε, νέες,
πιέτε, βάκχες μου ὡραῖες,
ἀπ’ αὐτὸ τὸ μυρωδάτο
καὶ ἀθάνατο μοσχάτο.

Τραγουδήστε καὶ πηδήστε,
καὶ τὰ πόδια σας βροντήστε.
Καὶ τοῦ χρόνου, εὐχηθῆτε
πάλ’ ἐδῶ νὰ συναχθῆτε.

Πάλ’ ἐδῶ ν’ ἀξιωθοῦμε,
νὰ συμφᾶμε νὰ συμπιοῦμε,
γλυκὸν μοῦστον σὰν τὸ μέλι
μὲς στὸ πράσινο τ’ ἀμπέλι

Προσέξτε πως τελειώνει: με ανατριχιαστικήν ομοιότητα με τα στιχάκια του χιλίων ήδη ετών Ιωάννη Κυριώτη.

Ωρια πάντα τέθηλε και άμπελος εις τόκον οργά
Σμήνεα δ΄άρτι μέλι χλωρόν υπεκπρορρέει

Θυμίζω πως όταν γράφονται τα Λυρικά του Χριστόπουλου,συντοπίτες του κουτσόβλαχοι έχουν ήδη εγκαταστήσει το δίκτυο του αιώνα τους, μεταφέροντας προϊόντα, χρήματα και επιταγές ανάμεσα στα βλαχοχώρια της Πίνδου και στη Βιέννη. Υπαρχει ένα κείμενο που περιγράφει ημερολογιακά ένα τέτοιο ταξίδι, όπου οι σύντροφοι εκ Πίνδου, συναντούν σε μιά γέφυρα της Αυστρίας μερικές βάκχες, όχι όμως παρθένες, με τις οποίες γλεντούν και οργούν με ελάχιστα γραφειοκρατικό τρόπο. Μένεις έκθαμβος με τα άσεμνα γλέντια τους που είναι ζήτημα να ξανάζησαν Ελληνες ώσπου να έρθει ο πρώτος τουρισμός του συρτάκι τζατζίκι και μουζάκα.



Στα χρόνια του ελληνικού γκουβέρνου,επισκέπτεται τα μέρη μας γιά να μη φύγει ποτέ, η μπίρα και όλα τα άλλα ποτά που ήξεραν οι ναυτικοί, οι μετανάστες και οι επίλοιποι. Ο οίνος περιορίζεται στον συσχετισμό του με το πνεύμα, με ένα άκρως συμβατικό τρόπο. Στην κοινή συνείδηση, ο μπεκρής του Ορέστη Μακρή και το κόμμα των Βαρελοφρόνων ως γελοιογραφία ,υπερκαλύπτουν το ζήτημα. Που γένεται πλέον άθυρμα των επιθεωρήσεων. Ηταν εύκολο στους αυτοσχέδιους μίμους να παρασταίνουν τον μεθυσμένο με την ένρινη φωνή, που έβγαζεπ άντα γέλιο στα μεσοπολεμικά αναψυκτήρια. Ο αλκοολισμός του Παπαδιαμάντη δεν ήταν ορατός και φωνητός, αφού δύσκολα θα προσιδίαζε σε άγιο των γραμμάτων μας. Ενασωρό άνθρωποι του πνεύματος τιμούσαν το κρασάκι, αλλά η έκφραση «το τσούζει» έχει μιά φιλανθρωπική εσσάνς.Εξάλλου γρήγορα εμφανίστηκαν άλλα επαγγελματικά πάθη. Ο τζόγος, τα κατοχικά καζίνα, τα ναρκωτικά, η μπίρα, τα υδύποτα, το κονιάκ

{αδεται ίνα το ακροατήριο ξεβολευτεί} Ολο ουζο ουζο ούζο το βαρέθηκα
φέρτε μου ένα κονιακάκι που τ΄ορέχθηκα

Ενώ η μικρασιάτισσα γκαρσόνα, δν αποφεύγει τα στερεότυπα

τους βάζω μέσα στο κρασί νερό
και τους ταράζω στονλ ογαριασμό

Αυτά είναι λόγια σκευάσματα, όχι δημώδη.Ο μπέκρας δεν θεωρείται άνθρωπος του πνεύματος, αλλά αξιολύπητος ετοιμοθάνατος.Δεν φταίει φυσικά το κρασί, αλλα΄η αμερικάνικη ποτοαπαγόρευση, ο έντονος καλβινισμός της δυτικής κοινωνίας, αλλά τα πλαστά γλέντια με τα οποία οι τύποι που ενσαρκώνει ο Νίκος Φέρμας στηρίζουν την αγορά.

φέρε μας κάπελα κρασί

αν κάνεις να χορέψεις ποτήρι δεν θα μείνει
ή

πινω και μεθώ ωχ αμαν μέρα νύχτα τραγουδώ

ενώ όλα καταλήγουν υπονομευμένα σε τραγουδάκαι διαπλεκόμενα, μετο τεχνητό κέφι:

Άλα,
άνοιξε κι άλλη μπουκάλα και την κοινωνία τώρα τηνε παίζω ένα παρά
βίβα,
τα φαρμάκια που 'ταν στίβα ποτηράκι ποτηράκι λες και κάνανε φτερά
βάνε,
όσα έρθουν κι όσα πάνεπου θα βρούμε τέτοιο βράδυστη ζωή μας τη ρηχή
δώσε,
το τραπέζι ξαναστρώσεφέρε καθαρά ποτήρια κι άντε φτου κι απ' την αρχή
Ρώτα,
το κορίτσι πρώτα πρώτα τι γουστάρει να του παίξεις μπουζουξή μου σεβνταλή
βάρα,
την κρυφή σου την λαχτάρα που ίσως να 'ναι η αγάπητο πιοτό ή το φιλί
ώπα,
η καρδιά μου η σορόπα σάμπως και θα σπάσει απόψεκαι στα δέκα θα κοπεί
φτου σου,
οι πενιές του μπουζουκιού σου μου επήρανε τα ρέστα και μ' αφήσανε ταπί
Άλα,
έχω στρώσει μια κεφάλα και τα βλέπω όλα σαν μπέης και τα νοιώθω σαν πασσάς
άιντε,
στα ποτήρια ξαναβάλτεκι άιντε βίβα μου κι εμένακι άιντε βίβα σας κι εσάς
σβήνω,
πω πω Θεέ μου τι θα γίνωαγκαλιά μου το κορίτσικαι τριγύρω τα βιολιά
σπάστα,
κι όλα ας γίνουνε ανάστακαι μπαρντόν αν μπουμπουνίσει και καμία τουφεκιά

Ιδιοφυείς διαφημίσεις μεταπολέμου, αλλά οι ίδιοι στιχουργοί κρατούν το καλύτερο τραγούδι τους γιά έναν ταξιτζή ονόματι Τραμπαρίφα, υμνώντας καλαμαράκια και μπίρες, όχι κρασάκια και μεζεκλίκια.
Το ρεμπέτικο του Μάρκου και των άλλων, είναι σχεδόν στεγνό από οίνο.Ενώ περιέχει μπόλικον αργελέ,βία, τρελές αρχόντισες και την ελληνικη΄χωροφυλακή να ρυθμίζει το πάθος του κόσμου μαζί με τους μέγιστους διαπλεκόμενους της ρωμιοσύνης που είναι ο Περιστέρης και ο Σκαρβέλης, μεγάλοι μουζικάντηδες και μαέστροι που καθοδήγησαν τον κόσμο από τον θέιο αρνητισμό του Μάρκου Βαμβακάρη στον μαέστρο Βασίλη Τσιτσάνη και στους υπόλοιπους. Στο τέλος της περιόδου, δεν υπάρχει πνεύμα και κρασί. Υπάρχει πλέον το τσίβας και το μίνι ,ορολογίες του ουίσκι με ξηροκάρπια. Δεν υπάρχει στο σινεμά ο Ορέστης Μακρής αλλα΄ο Λάμπρος Κωνσταντάρας που ξέρει να πινει ουσκάκι μπλακ εν ουάιτ σε ποτήρι σωλήνα, τότε που λεγαμε ότι μυρίζει κοριό και ένα πλακέ γυάλινο μπουκάλι των 160 γραμμαρίων κόστιζε όσο 30 λίτρα βαρελίσιο κρασάκι από την υπο΄γα δίπλα στην κληματαριά. Τότε που κάθε κοπελα μας, είχε ένα άδειο μπουκάλι βατ 69 με σταγόνες κεριού και μεταποιημένο σε φωτιστικό, ενώ οι γειτονοπούλες έβρισκαν άδεια μπουκάλια τσινζάνο και τζίν γιά να τα γεμίζουν χύμα από το ποτοποιείτο του Αντωνίου στη Χαλκιδικής.Το κρασί, το κοροϊδεύει γλυκά και ο Μπόστ, βάζοντας τον Ανδρέα Καραντώνη, κριτικό της εποχής, να λέει σε πιθανή συνάδελφό του

Πολυ ωραίο το κρασί σας και το ποίημα σας. Να γράφετε δεσποινίς μου να γράφετε.

Τόσο ο Σακελλάριος όσο και ο Καραντώνης, βρέθηκαν στα γεράματα να γράφουν επιφυλλίδες σε ακροδεξιά εφημερίδα επί δικτατορίας.Ανκαι το χτύπημα στις άρρωστες συνήθειες του πιοτού, του τζόγου και του χασισιού, το έρριξε θανάσιμα η ίδια η αριστερά, τον καιρό που άπλωνε το μετωπικό της εγχείρημα:

{Βάρναλης}

Πάλι μεθυσμένος είσαι, δυόμιση ώρα της νυχτός./Kι αν τα γόνατά σου τρέμαν, εκρατιόσουνα στητός/μπρος στο κάθε τραπεζάκι. "Γεια σου, Kωνσταντή βαρβάτε"!/― Kαλησπερούδια αφεντικά, πώς τα καλοπερνάτε;/Ένας σού δινε ποτήρι κι άλλος σού δινεν ελιά./Έτσι πέρασες γραμμή της γειτονιάς τα καπελιά./Kι αν σε πείραζε κανένας, - αχ, εκείνος ο Tριβέλας! /-έκανες, πως δεν ένιωθες και πάντα εγλυκογέλας./Xτες και σήμερα ίδια κι όμοια, χρόνια μπρος, χρόνια μετά.../H ύπαρξή σου σε σκοτάδια όλο πηχτότερα βουτά./Tάχα η θέλησή σου λίγη, τάχα ο πόνος σου μεγάλος;/Aχ, πού σαι, νιότη, πού δειχνες, πως θα γινόμουν άλλος!



Τα προσωπικά μου συμπεράσματα .ελάχιστα διαφέρουν από την αποτύπωση αυτής της καταγραφής.
Εχω περιγράψει μελεπτομέρειες, εδώ και 15 τουλάχιστον χρόνια, το μαύρο χάλι όπου οδηγείται η ελληνικη άμπελος. Διότι πρώτα από όλα, έχασε τον μύθο της. τα υπόλοιπα, τα αναρπάζει και ένας παιδικός ανεμοστρόβιλος.
Η ρητορική του ενός σομελιέ, είναι υπέροχη στην χώρα του Μολιέρου και του Κόλεριτζ, αλλά δημιουργεί απλώς αηδία και αποξένωση η επιμονή σε σώμα, σε χρώμα, σε επίγευση και άλλα δήθεν ποιητικά που είναι επαγγελματικά και επαγγελματικά θα έπρεπε να μείνουν κι όχι να σπερνονται σε εβδομαδιαίους γαστρονόμους. Το κρασί είναι πανάκριβο σπανίως είναι ικανοποιητικό και αυτό κα΄νει πιό λασμπερές τις εξαιρέσεις του. Παράδειγμα στην χώρα του ξινόμαυρου, δεν υπάρχει σενάριο γιά την σχέση αυτής της ποικιλίας με τις ποικιλές των κεντρικών ευρπωαϊκών πεδιάδων που κάποτε φιλοξένησανπληθυσμούς κοινούς, εννοώ πρίν 600 και 700 χρόνια.
Στερεύει αυτός ο πολιτισμός.
Εγιναν δρόμοι κρασιού, ωραίες ετικέτες, βραβεύτηκαν αμπέλια και κρασιά, και όμως, σε γιορτές και σχόλες, τα μαγαζιά φέρνουν άπλυτα, αόρατα και πληκτικά κρασιά σε τρίκιλα και πεντάκιλα, στα κατω ράφια, όπου τα αγοράζουν ενοχικά οι νοικοκυραίοι που γουστάρουν τον ημίγλυκο οίνο, όπως και οι πρόγονοι.Στα μπαράκια ,το κρασί το πίνουνκάτι περίεργες. Οι εξομολογήσεις τουπνεύματος γίνονται σε χαρτοπετσέτες, μετά απο πεντέξη μπίρες. Πολλά κρασιά χτυπάνε στο κεφάλι γι΄αυτό και πολλοί ποιητές τα αποφεύγουν. Ξέρω τι σας λεγω.

Συμπέρασμα: το πνεύμα δεν χωράει στον οίνο, επειδή ο οίνος υπηρετεί στερεότυπα. σήμερα, το λαϊκό πνεύμα απορροφάται από τα SMS ,τα μεσημεριανάδικα και τις απλοποιητικές μπαρούφες περί της ταλαιπωρημένης πατρίδας μας. Αυτός που δεν ξέρει τον εμφύλιο πόλεμο του μονίμου, κατ΄αρχαιότητ προαχθέντος μονίμου υπαλλήλου της επετηρίδας, με τον συμβασιούχο αορίστου χρόνου που δεν έχει αρμοδιότητες, δεν μπορεί να καταλάβει το κίνημα εναντίον του Τσαλδάρη από τους οπαδούς του Κονδύλη. Αυτός που έχει στεγνώσει η ψυχή του αγωνιζόμενος να ζωντανέψει μιά επαρχιακή ομορφιά και τον έχουν ρημάξει σε λίντερ και ΠΕΠ ώστε να τον αναγκάσουν να στήσει ένα ευπώλητο σκηνικό, δεν μπορεί να στιχουργήσει πλέον, παρεκτός και ντυθεί Ερυθροδερμος της φυλης των Σεμινόλ. Μένουν κάτι αμπελοφιλόσοφοι που κουτσοπίνουν, φιλετοφάγοι που αισθάνονται ένοχοι γιά την Καγιέν που τους κυκλοφορεί και διάφοροι τουρίστες του πνεύματος που γράφουν σε αθηνέζικα φύλα ή πόρταλ και βρίσκουν απλώς έξοχη κάθε επαρχιώτικη πονηριά.

Οι οίνος περιείχε πνεύμα όταν ήταν κριτήριο διείσδυσης των λαών της Ιλιάδας στην Ανατολή.Περιείχε επαναστατικό δίκαιο όταν μεσολαβούσε μεταξύ θεών και ανθρώπων, μετατρέποντας κάθε τυχάρπαστο αναερόβιο όν σε μύστη της ιεράς φηγού η του αγίου πνεύματος. ΑΠογυμνωμένος από την φιλοσοφία, ο οίνος δεν αντέχει τους διανουομένους, επειδή αυτοί χάλασαν την πιάτσα. Αυτοί αυτοματοποίησαν την αγορά του λόγου, μετατρέποντάς την σε σύστημα κλήρινγκ μεταξύ εξουσίας και γραφιάδων.
Οταν γράφεις υπό την επήρεια οίνου, το πνεύμα σου αποσπάται και είναι ικανό μόνον γιά αποκοτιές. Συχνά έχω τραβήξει από αρχείο μου κείμενα σε χαρτιά τσαλακωμένα, γραμμένα υπό την επήρεια αλκοόλ που ήταν ο αστερισμός μου από τα εφηβικά μου χρόνια ώσπου να μετατραπώ σε οπαδό της βαρελίσιας κοκακόλας εδώ και ένα τέταρτο αιώνος.
Είναι επειδή η λογοτεχνία ,μέσα στο παλάτι της, διαθέτει και έναν κήπο με προσποιησεις, με ψεύτικα φυτά, με εξαπατήσεις. Και ο συγγραφέας ξοδεύει τις ημέρες του μέσα στην χειρωναξία που δεν επιτρέπει καμιά ανάπαυση. Οπως το γράφει ο έΖρα Πάουντ

Χαρίστε μου ένα μικρό κρασοπουλειό
η βάλτεμε σε όποιο άλλο επα΄γγελμα,
εξόν το κερατένιο επάγγελμα του λογοτέχνη
που όλη την ώρα σου ζητά νά ΄χεις μυαλό.

Βέβαια, υπάρχουν και στιγμές μοναδικές , όλο και πιό σπάνιες με την κύλιση των αιώνων που η αναδρομή σε μιά ήρεμη και κροκάτη μέρα, οδηγεί ποιητές σαν τον Σικελιανό, το 1915,ενώ στον άλλον κόσμο γινότανε το σώσε, να συνάξει το κρίμα της καρδιάς του σε ποίημα ονόματι Θαλερό


Σὰ σὲ κυβέρτι γυάλινο μέσα μου σάλευε ἡ ψυχή,πασίχαρο μελίσσι,ποὺ ὅλο κρυφὰ πληθαίνοντας γυρεύει σμάρια ὡσὰν τσαμπιὰστὰ δέντρα ν᾿ ἀμολήσει.
Κι ἔνιωθα κρούσταλλο τὴ γῆ στὰ πόδια μου ἀποκάτωθεκαὶ διάφανο τὸ χῶμαγιατὶ πλατάνια τριέτικα τριγύρα μου ὑψωνόντανεμ᾿ ἁδρό, γαλήνιο σῶμα.
Ἐκεῖ μοῦ ἀνοῖξαν τὸ παλιὸ κρασί, ποὺ πλέριο εὐώδισεμὲς στὴν ἱδρένια στάμνα,σὰν τὴ βουνίσια μυρουδιά, σύντας βαρεῖ κατάψυχρηνύχτια δροσιὰ τὰ θάμνα...
Φλογάτη, γελαστή, ζεστή, ἐκεῖ ἡ καρδιά μου δέχτηκεν᾿ ἀναπαυτεῖ λιγάκιπὰ σὲ σεντόνια εὐωδερὰ ἀπὸ βότανα, καὶ γαλανὰστὴ βάψη ἀπὸ λουλάκι.



[εκπνέοντας το βάψη από λουλάκι σκόπευα να ραγίσω τεχνητώς τη φωνή ίνα προκαλέσω μετρία συγκίνηση, αλλά τα κλάηματα με έπιασαν ήδη από το νύχτια δροσιά τα θάμνα...]

Εισήγηση παραδοθείσα βράδι 31ης Οκτωβρίου εν Βεροία, μαζί με τον Αθανάση Γεωργιάδη που εξέθεσε τις αρχαίες περί οίνου μνείες, σε εκδήλωση τωνΒερριωτων γεωπόνων και του Ομίλου Πνεύματος και οίνου, ενω τη Αντωνιάδειω στέγη. Στην οποία γιά να φτάσω, μου σύστησαν να "ακολουθήσω την παραλιακή". Παραλιακή λέγεται η οδός που εκκρεμεί δεξιά της της Ελιάς το πλάτωμα και ο εγκρεμνός]