Όταν θα γεννηθεί ο γιός σου...

Δεν θυμάμαι άν πιάσαμε κουβέντα στο ημιυπόγειο φωτοτυπάδικο απέναντι από τον φαρμακείο του Συμεωνίδη, δίπλα στο ABC αλλά μιλούσαμε άπειρες ώρες. Ηταν κοντούλης, γεματούλης, χαμογελαστός, σγουρομάλλης,μονίμως υπό περίσκεψη. Ακόμη κι όταν σου μιλούσε, κρατούσε ένα βιβλίο ανοιχτό και το διάβαζε στις διακοπές της συζήτησης. Διακόπταμε φυσικά γιά να πάρουμε μιάν ανάσα.Πρέπει να ανταμώσαμε μεταξύ 1971 και 72.Συναντιόμασταν δυό φορές την εβδομάδα και βάλε.Ηταν τροτσκιστής,από τους εισοδιστές, τους καλόβολους, που αισθάνονταν ορφάνια μακριά από τους δολοφονημένους ηγέτες τους,και με τον Σουσλόφ αρειμάνιο αντίπαλο, στα τελευταία του. Λίγα είχε να προσάψει στην σοβιετία. Αρχίσαμε να συμφωνούμε σε πολλά-εξόν που λάτρευα τον Σουσλόφ και μάνιαζε.Ζούσε με καθαρόν αέρα.Ετρωγε στο πατρικό του και έτριβε την δεκάρα. Μιά μέρα μας ήρθε με μιά ψηλή κοπέλα, με μακριά καστανά μαλλιά, γελαστή,μακροπρόσωπη. Αν αυτός λεγόταν Αρσένης, αυτή λεγόταν Σεμέλη.Ηταν συνοδοιπόροι και κυρίως περίτρανα ερωτευμένοι. Το έκαναν ακαταπαύστως. Η Σεμέλη έκανε μεταφράσεις. Γελούσαν και οι δύο.Συνέχεια. Μπορεί να έκαναν και παιδί τότε- δεν το θυμάμαι να περπατάει.Στα όρια της μεταπολίτευσης, όταν η γκρούπα μας διαλύθηκε, έφυγαν προς Αθήνα, αλλά κανένας δεν μπορούσε τότενες να ξέρει το τέρμα του προορισμού του.Τους έχασα.Δεν μιλούσα ποτέ γι αυτούς,που μου έμαθαν τον μουρμουριστό, αντιρρητικό λόγο που ξέφευγε από τον βαταρισμό και μπορούσε να τρελάνει κάθε αντιδραστικόν. Μιά μέρα μίλησα γιά τον Αρσένη στον Γιάννη Πάνου. Χαμογέλασε και μου είπε ιστορίες απίθανες, το ψευδώνυμό του,πόσο γνωστός και κινηματίας υπηρξε πρίν από την χούντα.Ο Γιάννης θαύμαζε την πολιτική του πολυμάθεια. Αρκούσε να του πείς την λέξη «Λυοτάρ» ή τη λέξη «Ροσοκόφσκης» και ακολουθούσε μιά ένζωδη wiki, απείρως πιό καλογραμμένη.Ηδη ελάτρευα τον Μπίλη που ήξερε όλα τα πάντα από τις ταινίες μεταξύ 1950 και 1970 και συνδύαζε τις πληροφορίες από όλα τα ζενερίκ, με μιμήσεις γιαπωνέζων ηθοποιών και του Ζήρο Μοστέλ.
Τον θυμήθηκα τον Αρσένη χτές, που έγραψα γιά την εφημερίδα την ιστορία του σοσιαλίσμ ου μπαρμπαρί, γιά τους απαίδευτους που έκαμαν θερινές ακόμη και τις αναμνήσεις τους.Ανοιξα τον Γούγλη και λίγα κατάφερα να βγάλω. Στον χώρο του εισοδισμού είναι κάποιος αφανής συντάκτης σε επαρχιακό τύπο,με το όνομά του, ίσως αυτός. Η Σεμέλη είναι πολύ γνωστή, πεπειραμένη και άριστη μεταφράστρια, αλλά και συγγραφέας. Ασχολείται πάντοτε με την πολιτική, και είμαι σίγουρος ότι ελαφρώς θα την φοβούνται και πολύ θα την σέβονται.Και μόνο που κράτησε το παρόνομά του, είναι μιά μικρή πιθανότητα να είναι ακόμη μαζί. Αλλά μετά από 34 χρόνια, ποιός γαμεί...