Ο ενδυματολόγος

Μεγάλωσα πολύ.Γι΄αυτό και η ζωή μου
Μετριέται με χασέδες,με μετάξι,λουριά
Από παστωμένη στρουθοκάμηλο,τέτοια.
Κι απ΄ολες τις ειδήσεις που αφήνω
Στην άλλη την γενιά και στην παράλλη
Μόνον ως ρούχα την αποτιμώ, μόνον
Ως ρούχα.Της Άλωσης το θρηνητικό
Μεγαλείο φερ΄ειπείν, δεν το συστήνω:
Οι Γενοβέζοι είναι απτάληδες, άσε
Που χρόνια κατοικώντας κοντά σε Χιώτες
Και Προυσαλήδες, συνδυάζουν το μαβί
Με το σταχτί,και γίνονται σαν Έλληνες.
Το χοιρινό τομάρι και πώς οι Βενε-
Τσιάνοι καταφέρνουν να ομοιάζει
Αλπακάς ξεγυρισμένος, έχω και άλλοτε
Υμνήσει, αλλά στη Σαλονίκη, επί Μουράτ
Ήταν ωσαύτως αξιοθρήνητοι, άλλος
Με χλαμύδιον, άλλος με υποκάμισον
Και όλοι τους χεσμένοι από τον φόβον
Τον αγαρηνόν. Ενώ άπαξ στης ζωής
Τα μονοπάτια(τι έκφρασις χυδαία!) ευρέθην
Στην πυρά της Ιωάννας,Μαϊου τριακοστή.
Εκεί να βλέπατε των Βουργουνδών ταφτά-
Δες, μανιάκια βελουτέ και κατηφέδες
Ριγωτούς με μανικοκόλληση,σοφώς
Φουσκωμένα και χρυσόπαστα.Όσο γιά την πυρά
Ήταν ωσαύτως ευπρεπής,το πληθος
Έδινε εντύπωση γαλαζωπή και χάρη στις λεβάντες
Των αγρών, δεν βρωμούσανε πολύ.