27.5.09

Η σονάτα του Kreutzer

Από εδώ:

Ιn the Epilogue To The Kreutzer Sonata, published in 1890, Tolstoy clarifies the intended message of the novella, writing, "We must cease thinking that carnal love is something peculiarly exalted; we must come to understand that the aim which is worthy of man is to serve humanity, his country, science, or art (let alone serving God)." Countering the argument that widespread abstinence would lead to a cessation of the human race, he describes chastity as an ideal that provides guidance and direction, not as a firm rule. Writing from a position of deep religiosity (that he had explained in his Confession in 1882), he points out that not Christ, but the Church (which he despises) instituted marriage. "The Christian's ideal is love of God and his neighbour, self-renunciation in order to serve God and his neighbour; carnal love, marriage, means serving oneself, and therefore is, in any case, a hindrance in the service of God and men".

During the international celebration of Tolstoy's 80th birthday in 1908, G. K. Chesterton would criticize this aspect of Tolstoy's thought in an article in the September 19th issue of Illustrated London News, writing: "Tolstoy is not content with pitying humanity for its pains: such as poverty and prisons. He also pities humanity for its pleasures, such as music and patriotism. He weeps at the thought of hatred; but in The Kreutzer Sonata he weeps almost as much at the thought of love. He and all the humanitarians pity the joys of men." He went on to address Tolstoy directly: "What you dislike is being a man. You are at least next door to hating humanity, for you pity humanity because it is human."

7 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Μικρό Quiz: Την ιστορία με την καμήλα την ξέρεις; (θα μπορούσε να μπεί σαν σχόλιο και στο άρθρο που εξέταζε τις ομοιότητες Κνιτών και ΓΟΧ).

Sraosha είπε...

Το κομμάτι που ανέβασα είναι ενδιαφέρον γιατί και ο Τολστόι και ο Τσέστερτον έχουν, σε κάποια σημεία, δίκιο. Όταν ο Τολστόι προτείνει να πάψουμε να θεωρούμε ότι ο σωματικός έρωτας είναι αφ' εαυτού υψηλός έχει όλα τα δίκια του κόσμου. Ουσιαστικά κάνει έναν λεπτό διαχωρισμό που είναι και δεν είναι ταυτόχρονα της εποχής του, έχω ξανακαταπιαστεί με αυτό το θέμα εδώ.

Από την άλλη κι ο (επίσης ιδιότυπα χριστιανός) Τσέστερτον έχει τα δίκια του. Πρώτον επισημαίνει ότι τα προβλήματα της ανθρωπότητας δεν είναι οι χαρές κι οι απολαύσεις της. Δεύτερον, έχει δίκιο στο ότι όσοι θέλουν να βελτιώσουν την ανθρωπότητα ερήμην της ανθρώπινης φύσης, μόνο χάρη δεν της κάνουν. Τα έχω ξαναζαλίσει αυτά τα θέματα εδώ, εδώ κι εδώ.

Εν ολίγοις, δεν ξέρω ποια ιστορία και ποια γκαμήλα εννοείτε.

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητέ, δεν ξέρω αν προέρχεσαι απο Ζωικό-Σωτηρικό περιβάλλον και ζείς κι εσύ με το σύνδρομο "μου φάγαν τα καλύτερα μου χρόνια οι κουφάλες στο όνομα κάποιου που αν ζούσε σήμερα αυτοί οι ίδιοι θα τον σταύρωναν", ή απλώς έτυχε για κάποιο άλλο λόγο να έχεις ασχοληθεί τόσο πολύ με ζητήματα της ορθόδοξης και άλλων θρησκειών όπως και ζητήματα ανθώπινης πίστης και σχέσης με την έννοια του Θείου γενικότερα. Αυτό που θα 'θελα να πω (και με την ιστορία της καμήλας)είναι ότι η εξυπνάδα ως διαννοητική ευστροφία σε τίποτα δεν πρόκειται να μας βοηθήσει να γίνουμε πιό ανθρώπινοι στον τρόπο που προσεγγίζουμε τους άλλους, στον τρόπο που ερωτευόμαστε, στον τρόπο που διαχειριζόμαστε το αγαπητικό μας δυναμικό. Κατά συνέπεια η διαννοητική ευστροφία γεννά διαννοητική ευστροφία, ακριβώς όπως η μαλακία γεννά μαλακία και οι προβληματικοί κακογαμημένοι άνθρωποι προβληματικούς κακογαμημένους ανθρώπους, ακόμα κι αν κάποιες φορές η οπτική αντιστρέφεται και έχουμε την εντύπωση ότι συμβαίνει το αντίθετο, π.χ. πουριτανοί γονείς - υπερδραστήρια σεξουαλικά τέκνα. Οπότε το θέμα είναι τι πραγματικά κινεί τον άνθρωπο στο βάθος της καρδιάς του: είναι μιά αίσθηση περιορισμού που αποζητά διαρκώς εκτόνωση, μία μόνιμη ανάγκη επιβεβαίωσης στα μάτια των άλλων, ή μιά ερωτική διάθεση, μία ανάγκη συνάντησης και μοιράσματος, που σημαίνει δηλαδή ότι πρέπει ν' αφήσω την εξυπνάδα μου και κάθε βεβαιότητα στην άκρη, ώστε να κάνω χώρο για να μπεί ο άλλος μέσα μου και να βρω χρόνο για να τον ζήσω με όλες τις αισθήσεις μου;
Αυτά γιατί αλλιώς θα ξημερώσουμε. Η ιστορία με την καμήλα:
Ρώτησαν την καμήλα:
"Τι προτιμάς καλύτερα, την ανηφόρα ή την κατηφόρα;"
Κι αυτή απάντησε:
"Γιατί ρε παιδιά χάθηκε το ίσιωμα;"

Sraosha είπε...

Την ιστορία με την γκαμήλα μού την έλεγε ο παππούς. Συγκινήθηκα που τη θυμήθηκα.

Ανώνυμος είπε...

...και πόσα ακόμα άραγε θα χρειαστεί να θυμηθείς, μέχρι να ηρεμήσεις και να γλυκάνεις αληθινά, μιάς και τα θέματα με τα οποία καταπιάνεσαι δεν χρειάζεται να "τα ζαλίζεις", αλλά μάλλον να βρείς την προσέγγιση εκείνη που να "ξεθολώνει", ώστε να ξεθολώσεις κι εμάς που μας αρέσει η πένα σου. Σε πολλά συμφωνούμε αλλά είναι και κομμάτι δύσκολο να χαϊδέψεις σκαντζόχοιρο.
Πόσο μάλλον αν δεν θέλει να χαϊδευτεί.
Τέλος, να μου συγχωρήσεις την ανωνυμία, είναι επιλογή που σκοπό έχει να διασφαλίσει την ψυχική μου γαλήνη, εσύ είσαι αυτός που έχεις επιλέξει να εκθέτεις δημοσίως τα γραπτά σου και ίσως θα 'πρεπε να μάθεις να λες και κανένα ευχαριστώ στον οποιονδήποτε σε διαβάζει και αφιερώνει πολύτιμο χρόνο για να σχολιάσει τα θέματα με τα οποία ασχολείσαι.
Εκτός κι αν ο σκληρός πυρήνας της εξωτερικά φιλελεύθερης σκέψης σου, λειτουργεί με κάπως διαφορετικούς κανόνες...

Sraosha είπε...

Ναι, στάρετς Ανώνυμε, θα κάνω υπακοή.

Πάω τώρα να ποτίσω την ξερή κοτσάνα για να γίνει δέντρο.

Σόνικ δε Χέτζχογκ

Xilaren είπε...

diabasa tin Kreutzer sonata prosfata. 8arrw pws o chesterton astoxise entelws. symfwneis mazi tou?