Στα εικοστά μου γενέθλια περίμενα καλά δώρα. Τρελαίνομαι να μου φέρνουν δώρα αλλά ποτέ δεν μπορώ να διαλέξω όταν με ρωτάνε τι δώρο θέλω. Επίσης, από παιδί, μαραίνομαι άμα μου φέρνουνε ρούχα για δώρο. Τέλος πάντων, περίμενα πώς και πώς το δώρο του καλύτερού μου φίλου. Ο άνθρωπος έχει πελώριο ταλέντο στα δώρα. Για να καταλάβετε, για γαμήλιο δώρο μού έφερε ένα τηλεσκόπιο, που είναι με διαφορά το πιο γαμάτο δώρο που μου έχουνε κάνει ποτέ.
Χτυπάει το κουδούνι, και μπαίνει μέσα ο Γιώργος (ας τον πούμε 'Γιώργο': τους μισούς μου φίλους και βάλε τους λένε 'Γιώργο'). Είμαστε τώρα στα εικοστά μου γενέθλια. Η τότε φίλη μου (νομίζω ότι, τόσα χρόνια μετά, αν τυχόν και πάρει χαμπάρι να τη λέω γκόμενα, θα στενοχωρηθεί: ε, κρίμα είναι) είχε ήδη έρθει και μου είχε αγοράσει πιθανότατα τα άπαντα του Σεφέρη, ή την Οδύσσεια στο πρωτότυπο ή δε θυμάμαι κι εγώ πια.
Βγάζει λοιπόν ο Γιώργος από μια τσάντα δισκάδικου το Σαμποτάζ της Πλάτωνος. Πανάκριβο συλλεκτικό κομμάτι τότε, καταργημένο πριν από χρόνια, ένας θεός ξέρει τι πλήρωσε για να μου το αγοράσει. Έτσι λοιπόν σάστισα, έπρεπε να ελέγξω τους μύες του προσώπου για να μη δείξουν απογοήτευση (δεν ξέρω κι εγώ τι περίμενα, αλλά αυτό σας το είπα πριν).
Έβαλα τον δίσκο να τον ακούσω την επόμενη μέρα. Με τσάντισε αμέσως και τον θυμάμαι με αποστροφή. Μια κακοχυμένη Λιλιπούπολη για ενήλικες, σαν τσιριχτά τραγουδάκια για νηπιαγωγείο παλιμπαίδων. Οπερατικές τσιρίδες και πρώιμα σύνθι, ενώ η φωνή του Παλαμήδα μου προκαλούσε αφόρητο εκνευρισμό. Οι στίχοι της Κριεζή, ας μην το συζητήσω, μεγάλη πίκρα. Το 'Πτήση 601 για Βουδαπέστη' ήτανε το μόνο υποφερτό τραγούδι του δίσκου, κι αυτό τέλος πάντων. Ούτε η φωνή της Γιαννάτου δεν ήταν ικανή να χρυσώσει το χάπι ή τέλος πάντων να ζαχαρώσει τον δίσκο.
Έβαλα τον πολύτιμο δίσκο στο βρακάκι και στη θήκη. Τον ξανάκουσα μετά από έξι μήνες. Μετά τον ξανάκουσα μετά από χρόνια. Εντυπώσεις απαράλλαχτες. Μόνο μετά από πολλά χρόνια κατάφερα να πω στον Γιώργο τις εντυπώσεις μου. Τον δίσκο βεβαίως τον φυλάω ακόμη σαν αυγό Φαμπερζέ.
Αυτό λοιπόν δεν είναι ένα ποστάκι για την ιστορική ή αισθητική βαρύτητα του Σαμποτάζ, για το ότι δεν αντέχω το oeuvre της Πλάτωνος ή για τα λάθη της ηχώς ή της νεότητας. Είναι ένα ποστ για πολύτιμα δώρα που δε μας αρέσουνε καθόλου.
18.9.09
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
5 σχόλια:
Που να σου εκανε δωρο και το Electric Storm των White Noise δηλ;-)
Τις καλλιτεχνικες "ναναμουσχουροποιησεις" τις αποστρεφομαι εκ χαρακτηρος παντως.
Και σεβομαι απεριοριστως τις ορεξεις και τις ιδιοσυγκρασιακες κολοκυθοπιτες.
Ο καθεις με το οeuvre του δηλ(εγω λ.χ. ουτε που να μου το δει ο Godgiftακης;-)
Μα είναι δυνατόν; Είχαμε ακριβώς, μα ακριβώς, τις ίδιες αντιδράσεις; Το μόνο που μου λέει ότι δεν είναι γονιδιακό το θέμα είναι το ότι εγώ τον αγόρασα τον δίσκο.
Αφού δε σ' άρεσε λοιπόν το δώρο, ο Κοέν μαζί με Σόνυ Ρόλινς σαξόφωνο θα σου αρέσει σίγουρα.
"Ο μικρός πρίγκηπας ήταν πολύ θλιμμένος την ημέρα των γενεθλίων του επειδή όλα του τα δώρα ήταν πυζάμες."
(Γούντι Άλλεν, από το Χωρίς Φτερά, αν θυμάμαι καλά.)
@ggl: Καλό ήταν αυτό των White Noise. Τι είναι η "ναναμουσχουροποίηση";
@kukuzelis: Εκτός από Μέγας, είσαι και συγγενής. Άμα μου πάρεις τον Ρόλινς με την καραμούζα, εγώ θα φυλάξω το σιντί σαν αυγουλάκι Φαμπερζέ.
@Αυγουστίνο Ζενάκο: Έτσι ακριβώς. Και πουλόβερ. Και παντελόνια. Το μόνο ρούχο για δώρο που χάρηκα ήταν ένα καταπληκτικό πουκάμισο που μου πήραν οι Αδερφές Τατά. Ακόμα το φοράω.
Αυτο που παθαινουν συνηθως οι παρενδυτικα μεταχατζιδακικοι εντεχνοι ελληνες συνθετες και νομιζουν πως επικοινωνουν μαζι ΤΟΥ, οποτε εις στα δυσμας καταληγουν καπως ετσι;-P
Και υπαρχουν και ευηκωα ωωωτα:-)
(βεβαια ξεχνουν πως μονο η Νάνα ειχε και εχει αυτο το σπανιο charisma:-)
Δημοσίευση σχολίου