Χορός των ρομπότ ΙΙ, ή Ρομπότ αναζητούν τραγωδία

Τι αφύπνησε στη μνήμη μου το βίντεο-κλιπ τού προηγούμενου ποστ:
Πριν από χρόνια είχα παρακολουθήσει στο Μέγαρο Μουσικής ένα αφιέρωμα στη Ζουζού Νικολούδη. Το αφιέρωμα περιελάμβανε αποσπάσματα από τη γνωστή χορογραφία της στους Όρνιθες σε μουσική Χατζιδάκι, και το χορόδραμα Τρωάδες σε μουσική Βασιλειάδη, μια μουσική βασισμένη στα ηλεκτρονικά, ευφυέστατη και ευαίσθητη, πολύ πιο μπροστά απ' τον καιρό της. Στη χορογραφία των Τρωάδων με είχε εντυπωσιάσει μία σκηνή: η σκηνή της εισόδου των Αχαιών. Η κινησιολογία τους ήταν κοφτή, τετράγωνη, εκινούντο σαν ... ρομπότ - μια πολύ εύστοχη νύξη τής χορογράφου για την στρατοκρατική ιδεολογία, μια απόδοση με κίνηση της ιδεολογικής βάσης που  οδηγεί στην στυγνή πράξη των νικητών Αχαιών, κορυφαία στιγμή τής τραγωδίας, όταν από τα τείχη πετάνε το μωρό της Ανδρομάχης και του Έκτορα. Χορευτικά η σκηνή με άφησε άφωνο. Ήταν τέλεια ερμηνευμένη από δύο χορευτές (δεν χρειάζεται συρφετός για να υποδηλώσεις το πλήθος) και επιπλέον .... τότε είχα σκεφτεί ότι από πλευράς κινησιολογίας θύμιζε ... μπρέηκ-ντανς.

Πού θέλω να καταλήξω; Η χορογραφία αυτής της σκηνής τής εισόδου των Αχαιών, από μόνη της (αν  αποσπασθεί από το έργο και αυτονομηθεί) δεν μπορεί να σημαίνει τίποτα, πέρα από την αυτοαναφορά στην αξία κάποιων τεχνικών ευρημάτων. Μέσα στις Τρωάδες όμως, αυτά τα ευρήματα αποκτούν θέση και σχέσεις και πανανθρώπινα νοήματα. Ίσως λοιπον ο χορός των ρομπότ τού προηγούμενου ποστ, για να μπορέσει να θεωρηθεί ολοκληρωμένη τέχνη, θα πρέπει να αναζητήσει την .... τραγωδία του .

Εν συνεχεία, θα προσθέσω και κάτι ακόμα για τις ταινίες καταστροφής που ανέφερε ο Σραόσα:
Η καταστροφή ανήκει στα φαινόμενα που προκαλούν δέος. Ένας τυφώνας, ένας σεισμός, αλλά και ένα μανιτάρι ατομικής βόμβας, προξενούν το αίσθημα του "υπέροχου", όπως προσδιορίζεται στην αισθητική φιλοσοφία. Το "υπέροχο" όμως δεν είναι "ωραίο". Το "υπέροχο" καταλαμβάνει και υποτάσσει, γίνεται αποδεκτό ολοκληρωτικά, ενώ το "ωραίο" μπορεί να κριθεί υποκειμενικά και ποτέ δεν μπορεί ολοκληρωτικά να θεωρηθεί ως "ωραίο". Με έναν νοηματικό διασκελισμό θα πω, ότι οι άνθρωποι που δεν έχουν συνηθίσει να έχουν επαφές με το "ωραίο", μπορούν να [συγ]κινηθούν  μόνο από το "υπέροχο" - άρα και να πληρώσουν εισιτήριο για μια κινηματογραφική απεικόνισή του.